Vader zijn, vader blijven - Het verhaal van een alleenstaande papa

Wanneer het onverwachte werkelijkheid wordt

Het verdict was gevallen. Zij wilde niet langer onderdeel van het geheel zijn. Nochtans had dat geheel een rijke geschiedenis en twee prachtige zonen opgeleverd. Op dat moment kon ik niet begrijpen waarom ze die beslissing had genomen. 

Wie de beslissing maakt is op zich niet belangrijk. Er was een reden waarom we uit elkaar gingen en voor die reden waren we samen verantwoordelijk. Kan ik zeggen dat ik altijd de ideale partner ben geweest? Nee, natuurlijk niet. Misschien was ik voor haar wel hetgeen geworden waar ze altijd voor had gevreesd. 

Ik was boos op haar. Niet omdat ze wilde scheiden, maar omdat daarmee ons gezin uit elkaar viel. Op dat gezin had ik lang moeten wachten en ineens... met het verstrijken van een enkele seconde, stond ik op het punt om alles kwijt te raken. 

Verstrooid door verlies als de grond onder je voeten wegzakt

De pijn van een nakende relatiebreuk creëert het onvermogen om nog langer vooruit te kijken. Met elke ademhaling denk je aan het thuisfront dat weldra uit elkaar zal vallen. Allerlei vragen spoken door je hoofd. Meent ze het echt? Hoe moet het verder wanneer ze weggaat? Zal ik mijn kinderen nog terugzien?  Het zijn vragen waar je geen antwoord op krijgt, maar die wel aan je ziel blijven knagen. Vanaf dan werd alles een opdracht. 

Normaal functioneren ging me niet meer af. Ik herinner me het moment waarop alles zwart werd. Ik zat op het werk achter mijn computerscherm en hoewel ik trachtte te achterhalen met wat ik eigenlijk bezig was, voelde ik alle kracht uit mijn lichaam verdwijnen. Een bevriende collega zag de bleekheid in mijn gezicht, kwam mij te hulp, opende een raam en vroeg wat er aan de hand was.

Ik kon het verschrikkelijke verhaal niet langer voor mezelf houden. Ze kon haar oren niet geloven. "Jullie... scheiden? Wat?"  

Van stilte naar steun - Hoe een open communicatie mijn hart kon helen.

Het verhaal met die collega vormde de basis van waaruit ik zou kunnen groeien. Ik besloot om niet langer te zwijgen. Praten met anderen hielp me, want door mijn verhaal te delen werd het op één of andere manier minder zwaar. 

Een andere collega was door een gelijkaardige situatie gegaan. Hij vertelde het verhaal van de berg waar je na een scheiding over moet: "In het begin is alles zwart. Na een tijdje zie je de top van de berg, al lijkt die nog steeds onhaalbaar. Focus niet op de top, maar probeer iedere dag te klimmen. Vroeg of laat zal het onhaalbare haalbaar worden en zul je de berg oversteken.”

Zijn boodschap wortelde zich in mijn zijn, want vanaf dan probeerde ik niet meer in een totaaloplossing te voorzien. Die bestond niet en was slechts een illusionair beeld van mijn gedachten. Elke dag overwinnen was zwaar genoeg, maar niet onmogelijk. 

De ouderlijke taak omarmd 

Vanaf de eerste dag was ik van één ding zeker. Ik zou de beste papa worden die ik ooit zou kunnen zijn. Mijn kinderen hadden geen boodschap aan mijn gebroken hart als niet eerst dat van hen werd geheeld. 

Ik kan je verzekeren dat het niet evident was om zomaar door te gaan. Emotioneel stabiel blijven voor de kinderen was een tweede illusie die ik bezat, alsof je zomaar emoties kon uitschakelen. Toch deed ik mijn best om zo weinig mogelijk te huilen. Als het echt niet ging, verhuisde ik even naar een andere kamer, waar ik alles losliet. Daar vroeg ik aan God waarom dit met mij moest gebeuren. Achteraf bekeken was dat een egoïstische vraag, want waarom zou het niet met mij mogen gebeuren? 

Je verplichtingen omarmen kan een vloek en een zegen op hetzelfde moment zijn. Soms heb je helemaal geen zin om de zoveelste ouderlijke taak uit te voeren en soms zijn het net die ouderlijke taken die je nodig hebt om je gedachten te kunnen afleiden. Zonder papa te hoeven zijn, had het gevoel van de scheiding waarschijnlijk tienmaal sterker op me doorgewogen. 

Hoe ik alles geregeld kreeg

Met kinderen komen verantwoordelijkheden. Ouder zijn betekent dat je voor duizend-en-één dingen oplossingen moet bedenken. Kinderen hebben nood aan zorg en liefde, moeten in een gezonde levensstijl worden bijgestaan, kunnen ziek worden, zoeken naar een rolmodel en hopen dat je klaar staat om hen te ondersteunen.

Iedere dag is er wel iets nieuw waar je initieel geen rekening mee hield en dat je planning volledig in de war stuurt. Ouderschap is niet voor doetjes. Je moet je snel kunnen aanpassen aan de veranderlijke omstandigheden. 

Een goede structuur was nodig om alvast de hoofdlijnen te kunnen opvolgen. Een planning met vaste routines zou niet alleen mij, maar vooral mijn zonen rust brengen. Als alleenstaande ouder moet je de keuze maken om je kinderen op de eerste plaats te zetten. Zonder die beslissing krijg je het niet voor elkaar.  Je moet vooruitdenken, anticiperen en perfectie niet willen nastreven, want de ideale ouder bestaat niet. Als je alles geeft, voel je wel een kracht. 

Is me dat steeds gelukt? Nee, soms had ik dagen die zo moeilijk waren dat ik al blij was dat ik ze doorkwam. Toch is er iets magisch aan ouderschap dat je tijdens deze moeilijke momenten vooruithelpt. 

De reis van het alleenstaand ouderschap

Mama's zijn biologisch op kinderen ingesteld. Zij hebben een gen in hun lichaam dat ervoor zorgt dat hun kinderen op een efficiënte manier worden opgevoed. Bij vaders ligt dat ietwat anders. Hun empathisch vermogen en open communicatie zijn eigenschappen waarin ze meer moeten groeien. 

Een moeder kan bijna vanzelf de dagelijkse verzorging aan, terwijl vaders daarin hun weg moeten zoeken. Moeders hebben vaak meer geduld en een zachtere aanpak. Wanneer mama één week op de twee niet aanwezig is, moet je als vader die rol op jou nemen. Het gemis aan complementariteit bij co-ouderschap verlangt dat je dingen moet uitzoeken die je eigenlijk minder liggen. 

Onze maatschappij is nog steeds op het alleenstaand moederschap afgestemd, terwijl er voor alleenstaande vaders minder voorzieningen zijn. Ik weet nog goed dat ik in de dierentuin op zoek ging naar een plaats waar ik de luier van mijn jongste zoon kon verversen. Alleen in de vrouwentoiletten was zo'n luiertafel aanwezig. Dan kan je niet anders dan buiten op een bank je plan trekken. 

Het zijn kleine dingen die soms groot kunnen aanvoelen. Nu hebben alleenstaande papa's het niet zwaarder dan alleenstaande mama's, maar moeten ze wel andere oplossingen durven bedenken. 

De pijn van een gescheiden ouder

Hoewel scheiden soms de beste oplossing vormt, wil dat niet zeggen dat je ongevoelig bent voor pijn. De pijn van het gebroken gezin is een gevoel dat je blijft achtervolgen. Als overgebleven deel van iets dat ooit is geweest, zoek je je weg in een wereld waar alles op koppels is afgestemd. 

Ongewild blijf je een emotionele last meedragen. Het was niet omdat mijn vrouw weg was dat ik niet langer dacht aan de momenten die we samen hadden beleefd. Jarenlang had ik een bepaalde toekomst uitgestippeld en nu werd ik elke dag met een andere realiteit geconfronteerd. Een verleden loslaten is moeilijk. Er zijn mensen die snel een nieuwe relatie aangaan, maar daarmee gooi je de geschiedenis van het vorig gezin niet in de prullenbak. 

Ik wilde niet weglopen van de pijn. Na een scheiding moet je een manier vinden om die pijn te kunnen verwerken en welke manier is beter dan ze volledig te ondergaan. De pijn van een gebroken hart helpt je meer dan je zou durven denken. Met elke traan wis je een klein stukje van je verleden weg.

Me openstellen voor een nieuw begin

De historie van vroeger moet je op een zeker moment kunnen loslaten. Mensen blijven zich dikwijls aan een geschiedenis vastklampen omdat ze daardoor nog even kunnen stilstaan. Dat is volledig te begrijpen, zij het niet dat je openstellen voor een nieuw begin noodzakelijk is, om opnieuw gelukkig te worden. 

Kan je als alleenstaande ouder opnieuw dat geluk vinden? In het begin kon ik dat moeilijk geloven, omdat de pijn mij bleef achtervolgen. Zolang ik op vroeger bleef focussen kon er niks veranderen. Op een dag besloot ik dat het genoeg was geweest. Ik had geen zin om nog langer mijn leven in ellende door te brengen. 

Het plan voor mijn nieuwe toekomst begon vorm te krijgen, toen ik verschillende vooruitzichten voor die toekomst begon te creëren. Door alleen vooruit te kijken kon mijn leven veranderen en hoewel dat niet makkelijk was, ging de pijn op die manier vanzelf voorbij. Het was spannend wanneer ik alleen mijn toekomst moest inkleuren, maar het was niet onmogelijk.

In het onbekende rust vinden

Het leven gaat praktisch nooit volgens plan. Dat geeft soms wat stress. Als je alleen bent, komt die stress volledig bij jou te liggen. Het wordt moeilijk wanneer je steeds nieuwe plannen voor je leven moet bedenken en toch houdt dat je staande. In het begin niet te ver in de toekomst willen kijken, heeft mij geholpen om mijn nieuw bestaan te omarmen. 

Soms lijkt de toekomst zo onmogelijk omdat we hemzelf onmogelijk maken. Als je niet gelooft dat het kan lukken is het niet verwonderlijk dat je op een bepaald moment hopeloos wordt. Als alleenstaande ouder hoef je geen held te zijn. Je moet alleen een manier zoeken zodat het kan werken. 

Elke dag een klein beetje tijd voor mezelf nemen hielp om mijn wanordelijke gedachten te ordenen. In deze wereld, waar we volgens de seconde van de dag leven, is het nodig dat je regelmatig kunt afkoppelen. 

Rust vinden in chaos lijkt onmogelijk, maar dat is het niet. Ik nam iedere dag 10 minuten voor mezelf. Soms sloot ik gewoon mijn ogen, terwijl ik naar mijn ademhaling luisterde. Het is een klein wonder wat stilte voor je gebroken hart kan betekenen. 

Liefde opnieuw durven toelaten

Ik begreep vroeger nooit waarom mensen na een scheiding alleen bleven. Het is pas wanneer je het zelf meemaakt, dat je beseft hoe moeilijk het is, om opnieuw te beginnen.  Voor gescheiden ouders zijn er veel mogelijkheden, maar langs de andere kant is het ook veel moeilijker om een geschikte match te vinden. Waar vroeger alleen de liefde van belang was, waren er nu heel wat andere zaken waar ik rekening mee moest houden. 

Hoe ouder je wordt, hoe groter de kans dat je iemand tegenkomt die ook kinderen heeft. Dat kan op zich een mooie aanvulling voor het bestaande gezin vormen. Het maakt je leven daarom niet eenvoudiger. Denken dat liefde voor elkaar elk probleem gaat oplossen is onrealistisch. 

Na een periode van alleen te zijn, begon er in mij een verlangen te groeien. Nu de grootste pijn voorbij was, wilde ik verder met mijn leven. Liefst met een vrouw die zowel om mij als om de kinderen gaf. 

Eenheid in verscheidenheid: omgaan met de uitdagingen van een samengesteld gezin

Ik leerde een vrouw kennen die twee dochters had. Met mijn eigen twee zonen zou dat een gezin van vier kinderen bij elkaar brengen. Hoewel de relatie in het begin vlot verliep, kom je snel tot de conclusie dat de regelingen van twee oude werelden niet zo makkelijk combineerbaar zijn. 

Je moet als samengesteld gezin maar eens een vakantie organiseren. Niet alleen zullen jij en je partner op hetzelfde moment vrij moeten krijgen, maar zullen de agenda's van de andere co-ouders in dat plan moeten passen. Voor elke belangrijke regeling moeten er vier werelden worden samengebracht en hoewel dat niet onmogelijk is, blijft het energie vreten om alles voor elkaar te krijgen. 

Het is dan ook niet verwonderlijk dat de relatie uiteindelijk op een sisser uitliep. De liefde was groot, maar blijkbaar niet groot genoeg om een dagelijkse structuur te vinden.

Waarom je niet moet opgeven om liefde te vinden

Na deze mislukte relatie was ik helemaal van de kaart. Het geeft een moedeloos gevoel wanneer een zoveelste relatie niet lijkt te werken. Toch is het geen goed plan om bij de pakken te blijven zitten. Ook in liefde moet je een winnersmentaliteit ontwikkelen. Wie blijft proberen, zal uiteindelijk degene vinden met wie het wel klikt.

In de liefde kan het een paar keer verkeerd lopen. Dat wil niet zeggen dat liefde voor jou niet is bestemd. Ook bij mij veranderde alles toen ik die nieuwe liefde ontmoette. Een persoon die zelf geen kinderen had, maar die wel een leven lang met kinderen had gewerkt.  Er ontstond een nieuw gezin en daar ben ik enorm dankbaar voor. 

Als ik één advies mag geven is het wel het volgende: Geef nooit op, ook al ziet alles zwart, want zolang je gelooft dat het kan veranderen, zal het ook veranderen. 

Dit gastblogartikel werd geschreven door Robby De Letter. Hij is auteur, blogger en heeft zichzelf tot doel gesteld om zoveel mogelijk mensenlevens langs zijn blog te veranderen.