Cervix insufficiëntie: waarom mocht ons zoontje er niet zijn?

Na twee jaar en ontelbaar veel doktersbezoeken zijn we overgestapt naar een fertiliteitscentrum. Daar kreeg ik te horen dat ik eigenlijk al lang bevallen had moeten zijn. Aangezien ik er al een zwangerschap op zitten had, was er geen reden waarom het nu niet meer zou lukken. Er was dus iets mechanisch misgelopen na de vorige zwangerschap, maar dat hadden ze nog nooit onderzocht. Er werd snel een laproscopie ingepland. Verdict: lichte endometriose en littekenweefsel rond een eileider.

Tranen van geluk

De eerste IVF-poging na deze ingreep was meteen de goede. Na 11 weken konden we eindelijk aan onze dochter vertellen dat ze grote zus werd. Iets waar ze al zolang naar uitkeek. Plannen werden gemaakt, lijstjes aangelegd, kleertjes en babyspulletjes aangekocht. Geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht dat dit alles nog fout kon aflopen.

Cervix insufficiëntie!!??

Na een weekje ziekte en veel rust, werd ik wakker om die maandag terug te gaan werken. Tijdens het toiletbezoek merkte ik al gauw dat er iets mis was. Ik voelde een zware druk.  “Schat, er is iets mis! Kijk je even?” Een uitpuilende vruchtzak… dit kan toch niet?

Materniteit gebeld, in paniek vertrokken, er stond al een bed voor me klaar. Gelukkig was mijn gynaecoloog er. Hij maakte ons al snel duidelijk dat het helemaal niet goed was. We zouden ons kindje moeten afgeven. Een typisch geval van cervix insufficiëntie: een pijnloze ontsluiting van de baarmoederhals… die je meestal pas opmerkt als het al te laat is. Onze wereld stortte in elkaar. Broertje, net 18 weken geweest, ging het niet halen, hij was nog te klein.

Ik smeekte de dokter om nog iets te doen. Terugduwen??? Weet ik veel. We hadden zolang op hem gewacht, we konden toch niet zomaar opgeven?! We wilden onze kleine man niet kwijt. Een halfuur later lag ik op de operatietafel, de dokter ging een noodcerclage proberen te plaatsen.

Een rollercoaster van emoties

Bij het ontwaken wist ik niet of de operatie gelukt was, de hel! De verpleegster wist me enige tijd later te vertellen dat dokter blij teruggekomen was. De poging was gelukt! Opluchting.

Op woensdag zagen ze terug een verzakking op de echo. We moesten toen beslissen om de draad terug door te knippen. Opnieuw angst en verdriet. Bij de ingreep zag de dokter dat alles ok was. ‘HUH, ik knip die draad niet door, alles is ok.” Wat een rollercoaster. We hadden weer een sprankeltje hoop. Veel rust en alles ging goedkomen. De draad zou het gaan houden.

Nog een weekendje observatie

Zaterdagavond, laatste toiletbezoek. Ik voelde de vruchtzak zitten. “Schat, het is gedaan…” De noodcerclage had het niet gehouden. Later bleek dat er een infectie op de moederkoek gekomen was door de uitpuilende vruchtzak eerder die week. We hebben een week gevochten maar… we hebben nooit kans gehad. Ons zoontje is de volgende dag geboren.