Dadlife: een beetje chaos bereidt een mens voor op de wereld
Ze zitten natuurlijk dicht opeen, dus terwijl onze jongste zijn lichaampje nog op orde moet krijgen, wat gepaard gaat met lastige krampjes en blokkerende snotjes, begint de oudste zijn identiteit te ontwikkelen, wat dan weer gepaard gaat met zwaaiende armpjes en lopende snotjes. The Missus is op dit moment nog thuis, en zo krijgen we het nog enigszins gebolwerkt, inclusief wekelijks een poetsvrouw, twee keer per week kraamhulp, een supermarkt die thuis levert en een wasmachine die bijna continu draait. Dat is een luxepositie, maar waarschijnlijk ook de reden dat het water ons niet aan de lippen staat.
Ontwikkelende identiteit
Wel, dat, én natuurlijk het feit dat onze kinderen op dit moment nog bovengemiddeld… handelbaar zijn. Ik wou eerst ‘braaf’ zeggen, maar daar is de baby te jong voor en de oudste … te stout. Want dat hoort ook bij die ontwikkelende identiteit. Als hij eten op de grond gooit, bijvoorbeeld, zeggen we dat hij dat niet mag doen. Dat betekent voor hem dat het tijd is om nog een stukje brood in zijn vuistje te steken, die hand boven de afgrond naast de tafel te houden en dan zeer expliciet oogcontact te maken met zijn ouders. Die zitten er dan hoofdschuddend naar te kijken, tot hij zijn handje opendoet en het eten onvermijdelijk op de grond tuimelt, onder dramatisch gejammer van the Missus en mezelf. Ai, ai, ai…
We hopen dat de opvoeding plots in gang schiet
We zouden kunnen proberen om het op te vangen, maar niet alleen maakt dat het plezier voor hem nog veel groter, hij kan ook met twee handen tegelijk ongehoorzaam zijn. Dus spelen we maar the long game en hopen we dat de opvoeding op een bepaald moment in actie schiet. Binnenkort is het toch weer zomer; dan eten we gewoon altijd buiten en mag hij alles op de grond gooien wat hij wil. Een beetje chaos in de opvoeding, dat kan een mens alleen maar voorbereiden op de wereld.
Deze blog verscheen hier al eerder.
