Dagboek van een fertiliteitstraject: afscheid
Vrijdag 19 maart 2021. De afgelopen dagen waren een aaneenschakeling van emoties. Er was het blij zijn met de zwangerschap. Eindelijk was het ons gegund. Voorzichtig werden er plannen gemaakt. De blijheid maakte snel plaats voor onzekerheid. Eindeloos wachten op nieuws en vasthouden aan een sprankeltje hoop. Toen we het nieuws kregen dat de zwangerschap zich niet verder zette viel letterlijk onze droom om samen mama en papa te worden in het water. Om de hoek stond het schuldgevoel te loeren. Wat heb ik fout gedaan? Waarom is het nu weer fout gegaan?
In de namiddag werd ik verwacht in de materniteit om vier pillen op te halen om zo een einde te maken aan een prille zwangerschap met een mengelmoes aan gevoelens en emoties. De vroedvrouw gaf mij de tip om de pilletjes de zaterdagmorgen te gebruiken zodat ik kon slapen. Ze was heel vriendelijk en vond het zo jammer dat het fout was gelopen.
Ik ging naar huis met een blister met pillen en verdriet dat niemand kon zien.
Afwachten
Zaterdag 20 maart 2021. Ondanks het feit dat ik zenuwachtig ben omdat ik niet weet wat te verwachten heb ik goed geslapen. Ik zit op het toilet en bekijk de twee pillen in de blister. De gele verpakking glinstert in mijn handen. Ik bedenk hoe deze pillen er onschuldig uitzien, ondanks dat de werking verdriet en pijn met zich meebrengt.
Ik kijk tv en probeer wat te lezen. Het lukt mij moeilijk om mij te concentreren. In mijn gedachten hoor ik een klein jongetje lachen. Hij komt op mij afgerend. Hij heef mooie donkere haren met krullen zoals zijn papa. Wat is hij knap. Ik word uit mijn gedachten weggerukt omdat de buikkrampen komen opzetten. De laatste 2 pillen worden ook ingezet en nu afwachten wat het gaat geven.
Ik voel dat er heel wat gaande is, binnenin mijn buik. Krampen komen en gaan met een gevoel alsof iemand met een steen in mijn maag geklopt heeft. Het bloedverlies heeft zijn weg gevonden en ik voel mij leeg. Ik ben moe van het wachten. Mijn lichaam doet pijn en mijn hoofd is leeg. Ik voel mij verdrietig en kan het niet weglachen. Humor helpt altijd bij mij maar nu lijkt het veraf en ongrijpbaar. Zal ik ooit nog kunnen lachen?
Afscheid
Dinsdag 23 maart 2021. Ik voel mij vandaag een beetje beter. De buikkrampen zijn er nog maar zijn niet meer zo hevig. Mijn energiepeil is nog altijd onder nul maar in mijn hoofd zijn er een aantal zaken veranderd. Het schuldgevoel heeft plaatsgemaakt voor acceptatie. Wat er ook fout is gelopen, ik kan er niets meer aan doen. Er is geen weg meer terug. Ik moet terug vooruit. Niet alleen voor mezelf maar ook voor mijn kinderen en mijn man. Ik wil mij vooral focussen op de zaken die ik wel heb en die grijpbaar zijn. Het verdriet is niet weg. Het overvalt mij op momenten dat ik het niet verwacht, als een roofdier die zijn prooi aan het besluipen is om dan vervolgens toe te slaan.
De krampen komen later op de dag terug meer aanzetten. Ik dacht dat alles was meegekomen maar het blijkt toch van niet. Ik ga naar het toilet en bij het afvegen heb ik het vruchtzakje mee. Ik weet niet goed wat ik ermee moet doen. Ik ben blij dat mijn lichaam het zelf heeft opgelost maar ik voel mij als een gewond dier. Dit voelt als het definitieve afscheid. Afscheid nemen van mijn zwanger zijn, het beeld van het kleine jongetje met de donkere krullen dat ik in mijn gedachten door het huis hoor schaterlachen. Ik voel de tranen opkomen maar kan mezelf bedwingen zodat de kinderen mijn verdriet niet moeten zien.
De show must go on, toch?
