7282fi.jpg

Dagboek van een fertiliteitstraject: Check-ups

11/03/2021

Ik ben Kelly. Ik ben 38 jaar en wij zijn drie jaar bezig om zwanger te worden. Ik heb twee kinderen uit een vorige relatie die spontaan gekomen zijn. Mijn man heeft nog geen kinderen en het is zijn grootste wens om zelf papa te worden. Hij is een schat van een stiefvader voor mijn kinderen maar voor hem voelt dit natuurlijk niet hetzelfde aan. Na twee jaar heel wat doorlopen te hebben zijn we vorig jaar gestart met IVF.

Eerste check-up

Vrijdag 5 februari 2021. Vandaag een belangrijk moment: Een nieuwe bloedafname en een echo. Op zich geen wereldwonder, maar ik ga weten of een weekje mezelf martelen resultaat heeft opgebracht.

In het plaatselijke ziekenhuis is het druk. Ik ga eerst naar de spoedgevallendienst om mijn bloed te laten prikken. De verpleegkundige heeft blijkbaar een rothumeur want een beetje vriendelijkheid is te veel gevraagd. Ik moet een paar minuten wachten maar aan het wachten komt geen einde.

Ik zie dat mijn afspraak voor de echo dichter komt en besluit om na mijn afspraak terug te komen. Als ik op de eerste verdieping aankom is het in de wachtzaal van mijn dokter rustig. Er zit nog een ouder koppel te wachten dus dit valt mee. De gynaecoloog heeft de gewoonte om zijn afspraken te laten uitlopen en het kan zijn dat je een uur langer moet wachten omdat hij het begrip tijd niet altijd even goed beheerst.

Het ouder koppel gaat naar binnen en ik probeer mij wat bezig te houden met mijn gsm. Wat gaat de tijd traag en wat blijven ze lang binnen ... Ik heb dus spijt dat ik niet gewacht heb voor mijn bloedafname, nu moet ik nog dubbel zolang wachten. En nu kan ik ook niet meer weglopen want na die mensen is het aan mij.

Na 45 minuten komt het ouder koppel terug buiten en is het mijn beurt. Na de algemene cliché-vraag van ‘hoe gaat het met u’ lig ik op de stoel.

Mijn dokter is een olifant in een porseleinenkast en als het niet goed is dan zegt hij dit ook zoals het is. Zonder zijn woorden mooi te verpakken met een strik. Ik vind het meestal wel goed dat hij ongezouten zegt hoe ik ervoor sta, maar op andere momenten - als ik het wat moeilijker heb - zou ik dit voorzichtiger willen voorgeschoteld krijgen.

De gynaecoloog zwijgt en is geconcentreerd aan het kijken op het scherm. Ik zie een diepe frons op zijn voorhoofd en vraag mij af of deze er altijd al is geweest. ‘De echo is niet slecht, maar we zijn er nog niet,’ is het verdict. Dit had ik toch wel weer zien aankomen.

We nemen na de echo en de nodige koetjes en kalfjes afscheid en ik laat mijn bloed nog even prikken. Gelukkig moet ik niet meer wachten en tien minuten later sta ik terug buiten.

In de namiddag belt de dagelijkse monitoring van het UZ Brussel mij op met de resultaten van het bloed en de echo en met de verdere instructies. Tot zondagavond blijven inspuiten en maandagochtend terug voor een nieuwe bloedafname en echo. Mijn baarmoederslijmvlies is nu 4mm, wat nog veel te dun is. Na het weekend zou dit op 6mm moeten zijn. Een terugplaatsing gaat niet bij minder dan dat. Ik hoop dus dat we maandag meer geluk hebben.

A bad day

Zondag 7 februari 2021. Wat heb ik een slechte dag vandaag. Hoofdpijn, pijn aan mijn rug en steken in mijn buik. Niet prettig omdat dit supervermoeiend werkt bovenop mijn werk. Een teken dat de medicatie zijn werk aan het doen is en de hormonenhuishouding aan het stijgen is. Blijven volhouden …

Tweede check-up

Maandag 8 februari 2021. Wat is het koud! Brr. De vermoeidheid van mijn nachtdienst slaat onverbiddelijk toe, maar buiten ligt er een sneeuwtapijt en zie ik auto’s heel traag rijden. De rit naar huis duurt lang, want de auto’s durven niet doorrijden omdat het sneeuwt en de weg een spiegel lijkt van ijs. Mijn plan om eerst naar huis te gaan vervalt, want ik moet om 9u20 in het ziekenhuis zijn voor een nieuwe bloedafname en echo. Om 8u45 kom ik eindelijk aan in het ziekenhuis. Eerst langs de spoed voor een bloedafname voor ik verder kan. De verpleegkundige op spoed bekijkt mijn formulier voor bloedafname aandachtig. ‘Dit is in opdracht van UZ Brussel?’,  zegt ze vragend. In haar blik zie ik de vraagtekens, maar ik besluit er niet verder op in te gaan. Ik bedank haar voor de bloedafname en zeg haar dat de uitslag voor 14u moet doorgegeven worden. 

Op het eerste verdiep is het rustig en ik laat mij neerploffen in de veel te harde consultatiestoelen. Ik moet gelukkig niet lang wachten, want in de verte hoor ik de harde zelfzekere voetstappen van de gynaecoloog. Hij is verbaasd mij zo snel terug te zien, omdat er op twee dagen niet zoveel kan veranderd zijn. Mijn baarmoederslijmvlies is nog wat ingedikt, wat het resultaat op 4.7mm brengt. Nog niet schitterend maar het is belangrijk om mijn cyclus in de gaten te houden. Er zit een follikel klaar om te springen.

De gynaecoloog vraagt zich luidop af wat de beslissing van de professor zal zijn. Tot mijn verbazing voegt hij eraan toe dat ondanks mijn baarmoederslijmvlies mijn bloedresultaten zeer goed zijn. De beste resultaten ooit. Dit is de eerste keer dat hij eens positief is waardoor ik toch een beetje hoop begin te krijgen.

In de namiddag krijg ik nieuws: ik mag stoppen met de inspuitingen en woensdag starten met Utrogestan, die witte bolletjes die tot drie keer per dag vaginaal moeten ingebracht worden. Ik haat ze. Mijn resultaten zijn veelbelovend en ik hoef de pregnyl zelfs niet in te spuiten omdat ik een spontane cyclus heb. Pregnyl moet je inspuiten 36 uur voor de pick up of terugplaatsing om een natuurlijke cyclus op te wekken. Eindelijk eens wat goed nieuws. De terugplaatsing is gepland voor zondag 14 februari om 10u50. Op Valentijn. Zou dit een voorbode van goed nieuws kunnen zijn? Maar zover zijn we nog niet …

Keep you informed!

Bestsellers

cover ouders komen van mars

Ouders komen van Mars

€ 21.99
mok legendaddy

Koffiemok | legendaddy

€ 16.95
to do hero gezinsplanner

To Do Hero: Gezinsplanner

€ 18.99

Meilleures ventes