Thor, voor altijd in ons hart – Je laat zo’n enorme leegte achter
‘Goed gedaan manneke,’ hoor ik mezelf zeggen na enkele keren persen. Ik neem je zelf aan en houd je tegen mij. Je bent zo zacht en warm en stilletjes. Ik weet niet zeker of je al gestorven bent. De gynaecoloog voelt mijn twijfel en zegt: ‘Ja Loes, ik denk dat hij echt net vertrokken is, tijdens de laatste perswee’. Ik ben opgelucht. Geen kinderartsen die nog moeten komen kijken, geen machines, geen pijn. Alleen maar in alle rust samen zijn.
Je bent zo kersvers geboren en tegelijk zo kersvers dood. En wij zijn kersverse ouders. We doen ook alle dingen die kersverse ouders doen: skin to skin, wassen, trots zijn, vertellen tegen jou hoe fantastisch je bent en hoe dankbaar we je zijn … Het lijkt zo onwaarschijnlijk dat je niets meer zou horen of voelen, je lijkt zo dichtbij. Ik denk dat je toch nog even meekijkt?
Na een half uur moet je mee met onderzoekers die ons en andere mensen nu gaan helpen begrijpen waarom je lichaam het plots zo moeilijk kreeg. Dank u lieve Thor, voor wat jij ons en andere mensen hierdoor leert. Het zal ons ook helpen als we ooit nog een broertje of zusje willen.
Een fotograaf van Boven de Wolken komt foto’s nemen van ons gezinnetje. Die zullen ons helpen om voor altijd je mooie koppeke te herinneren, je een plaats te geven in ons huisje en je ook te tonen aan de buitenwereld. Daarna komen de familie, meter en peter je bewonderen. Ook zij hebben er al zo lang naar uitgekeken je te ontmoeten. Het eerste kleinkind, het eerste neefje … We blijven je ondertussen wel dicht tegen ons aan houden. We willen geen seconde missen van deze momenten waarin je zo kersvers bent. Iedereen vindt je mooi en is onder de indruk van je krullenbos. We lachen en wenen samen.
En dan, als iedereen weg is, wordt het écht tijd om afscheid te nemen. We luisteren samen naar muziek, kijken nog naar de oranje zonsondergang. Ik word overspoeld met verdriet. Ik kan alleen maar denken dat ik je niet meer wil loslaten, dat wij één moeten blijven. Mijn mooie baby is gewoon dood. Mijn hart breekt in twee wanneer ik je in het babybedje onderstop met onze lakentjes. En dan rijden ze je lichaampje weg naar de koelcel. Dag lieve Thor, dat was het dan. Onze eerste en enige echte ontmoeting is voorbij. Morgen gaan we je nog één keer te zien krijgen. Dat zal niet meer hetzelfde zijn. Die warme, zachte baby, die nabijheid die er vandaag nog was, zal er morgen niet meer zijn. Tegen dan zit jij al lang weer op de rug van je arend, ver weg, op zoek naar nieuwe avonturen.
De volgende ochtend word ik wakker zonder baby op de materniteit. Je afwezigheid is zo aanwezig. Ik vind troost bij je papa. We praten over de bevalling, je moedige vechtpartij tegen de weeën, de rustige manier waarop je kon gaan. De gyneacoloog komt zeggen hoe goed jij en wij dat gedaan hebben. We blinken.
Bij de thuiskomst doet de leegte me nog meer pijn. Lege armen, leeg bedje, lege dagen en lege nachten. Ik pieker soms over wat ik je misschien tekort heb gedaan, of je pijn gehad zou hebben en hoe ik je misschien beter had kunnen helpen… Maar dan herinnert je papa me weer aan die rustige tijd in de buik, die mooie bevalling en dat mooie afscheid. We komen elke keer weer tot het besluit dat dit wel jouw weg moest zijn. Eigenlijk moeten we voor jou niet triestig zijn: Jij hebt alles gegeven wat je kon en wij hebben je alles gegeven wat je nodig had. Wij waren je hele korte leven onafscheidelijk verbonden. We zijn er zeker van dat je daarvan genoten hebt. Lieve Thor, we willen echt dat je weet dat jij onze perfecte zoon bent. Dat je geen verdriet of pijn moet meedragen.
Het wordt een drukke week in het teken van het afscheid van je lichaam. Ik vertel je elke dag wat er te gebeuren staat. Onderzoeken in het ziekenhuis, paperassen bij de gemeente, bezoek aan de begrafenisondernemer, tocht in de lijkwagen… En dan, een week na je geboorte, wordt je lichaam gecremeerd.
We beslissen om dit alleen te doen: jij, je papa en ik. Later is er nog tijd genoeg voor een afscheidsritueelje met familie en vrienden...Tegen het einde van die dag zijn mijn tranen op. Het voelde heel even echt oneerlijk. Wij als kersverse ouders van onze prachtige Thor, wij waren er zo klaar voor. En nu staan we hier. In het crematorium. Zelfs het laatste restje Thor is nu weg, verbrand in kleine vlokjes en een urne. Die bewaren we de rest van ons leven dichtbij ons.
Door met je papa in de natuur te zijn, bedenk ik dat dit verdriet een beetje ‘egoïstisch’ is. Het gaat om alles wat wij en andere mensen nu niet hebben. Maar er is zoveel dat we wel van jou gekregen hebben. We hebben onszelf beloofd je los te laten met een positieve boodschap. En die boodschap vinden we tegen het einde van de dag opnieuw: Thor is een kleine rebel, die opgevoed werd door twee bliksemgeesten. Wij vinden je fantastisch mooi en houden zoveel van jou. Ga maar je eigen weg, kleine man. Jij blijft toch voor altijd in ons leven en in ons hart.
Loes Van Kelst / @loes_van_kelst
Foto: Boven De Wolken
