‘Dat ik mijn wens voor een tweede kindje beter kon opbergen …’

‘Maar ik ging en moest doorgaan met m'n leven! Vaak met een fake smile op m'n gezicht. Ik was dit jaar niet echt mezelf, voelde ik, helaas.

Ik wil in 2020 terug de levensvreugde vinden. Echt gaan genieten van de dingen en van mezelf. Er staan alvast al heel wat dingen op de agenda waar ik ontzettend naar uitkijk ....'

Ik voelde me alleen

Dat alle zaken vanop de agenda 2020 waar ik zo naar uitkeek werden geschrapt, daar hoef ik geen uitleg bij te geven. Maar één iets kon ik waarmaken, kon ik aan werken: genieten van de dingen en van mezelf. Mezelf terug gaan vinden. 

Toen we het nieuws kregen dat het onmogelijk is om een tweede kindje te krijgen, ben ik me erg beginnen af te zonderen. Mijn vriend reageerde anders op het nieuws dan ik. Maar dat is typisch mannen?! Ik voelde me door niemand begrepen, ik voelde me alleen op deze rotte wereld. Onbewust begon ik afstand nemen van alles en iedereen. Ik bouwde een muur om me heen en liet niemand toe in mijn eigen kleine wereldje. Ik had geen plezier meer in alles wat ik deed. Ik was gewoon mezelf niet meer. 

Het was precies alsof ik dromerig op een trein zat. Aan hoge snelheid ging ik vooruit. Ik stond niet stil bij welke stations ik overal passeerde, ik had er geen weet van wat mijn doel of bestemming was. Tot plots de trein stil stond, hij kon niet meer verder, hij kon niet meer terug. Hier moest ik uitstappen. En gelukkig maar!!!

Te lang sterk geweest

Ik was te lang te sterk. Ik had veel te verwerken en veel meegemaakt in een 'korte' tijd. En ik nam nooit de tijd om alles een plaatsje te geven. Je kan het vergelijken met iemand die intens gaat sporten en zich overdoet. Na een eind kan je lichaam dit niet meer aan. Zowel fysiek als psychisch niet. Maar ik werk eraan. Om terug plezier te kunnen maken en te genieten.    

Weliswaar gebeurt alles nu stap voor stap, en met hulp. Het is dan ook op aanraden van mijn psycholoog dat ik nog eens achter mijn laptop kruip om te schrijven wat er allemaal in me omgaat. (Bedankt hiervoor!) Ja, ik ga naar een psychoog nu enkele maanden. Want kort na nieuwjaar zat ik in een diep gat, en alleen zou ik er niet kunnen uitkomen. Ik kreeg 'happy pils' (ja zo noem ik ze liever) en leer omgaan met het feit dat ik geen kinderen meer kan krijgen. Of ik mij hiervoor schaam?! Hell no, er zou veel minder taboe moeten zijn over zulke dingen! Net als over vruchtbaarheidsbehandelingen. 

Onze dochter, Jelke, ondertussen 4 jaar, is er gekomen via ICSI (variant op IVF). Ze werd dysmatuur geboren waardoor ze 1 maand in de couveuse bleef. Ze had veel nazorg nodig en was vaak ziek. We deden DNA-onderzoek waaruit bleek dat met een bepaald chromosoom iets niet helemaal in orde is, ze was als baby een moeilijk eter, ... Kortom het was zeker niet steeds rozengeur en maneschijn. Maar we ondergingen alles, want we hadden geen andere keuze.

Vroeger, toen ik jong was, zei ik steeds dat ik drie kinderen wou. Vraag me niet waarom. Na de moeilijke weg die we moesten ondergaan om Jelke te hebben, had ik in mijn hoofd dat ik al erg tevreden zou zijn met twee kinderen. Dus we besloten om ervoor te gaan. We wisten wat er ons te wachten zou staan en we hadden alle energie samen gesprokkeld om ervoor te gaan. 

Vreselijk nieuws

Na weer tal van onderzoek, bleek dat ik alweer een cyste had. Maar deze ging deze keer niet weg met de gekregen medicatie. ‘Heel vreemd,’ zei de gynaecoloog, dus ze deed verder onderzoek. Zo bleek dat mijn eierstokken 'slapen'. Ja, dit waren letterlijk haar woorden. Ik weet nog dat ik haar vragend aankeek en dat ik dacht bij mezelf 'awel, kun je ze dan niet wakker maken?!' Tot plots het woord 'menopauze' ter sprake kwam. SLIK Ah, zo zit de vork aan de steel. Het is heel erg uitzonderlijk dat op zo'n jonge leeftijd (toen 30 jaar) een vrouw al in de overgang zit. Heel veel uitleg kreeg ik niet, of ik had gewoon een blackout en herinner me het niet meer. Eiceldonatie kwam ter sprake, maar een kind van ons beiden met deze hormoonwaarden is onmogelijk. Ik kreeg al de hoogste dosis medicatie toen we in behandeling waren voor Jelke, en toen had ik maar één eicel. 

Ik weet nog dat ik toen naar het werk van Wannes, mijn vriend, reed en dat ik in huilen uitbarstte. En enkele minuten later reed ik naar mijn eigen werk. Tranen weg, een lach op het gezicht proberen te toveren en gewoon m'n job doen. Ik nam amper de tijd om dit vreselijke nieuws te verwerken. Mijn dagelijkse leven ging gewoon verder. Buitenstaanders vertelden met dat ik blij mag zijn met een gezond en gelukkig kind. Uiteraard ben ik mij hiervan bewust. En ik zal altijd wel iemand vinden die iets ergers meemaakt dan ikzelf. Maar toen, op dat moment, en nog steeds, was dit nieuws gewoon een hel! 

Het gaat er niet alleen om dat ik Jelke geen broer of zus meer kan geven. Het is gewoon ook je gevoel als vrouw. Je voelt je geen vrouw meer, je voelt je niet meer nuttig, je voelt je oud. Het is moeilijk te omschrijven wat dit met je als mens doet. Zo zou het niet mogen zijn, dit is niet de natuur. Of net wel?! Een vrouw gaat in menopauze aan 50 jaar ofzo, maar toch niet aan 30 jaar?! En het ideaalbeeld. In mijn jeugd had ik het beeld drie kinderen te hebben, en nu is dit plots maar één. Je denkt onmiddellijk na wat Jelke allemaal zal missen door geen broer/zus te hebben. Steeds alleen spelen, niemand die haar beschermt op de speelplaats, niemand waarbij ze later terecht zal kunnen wanneer ze iets niet aan mama of papa wil vertellen, niemand om haar geheimpjes mee te delen,...