Dagboek van een mama met borstkanker: het onvermijdelijke haarverlies

2/02/2021

Door Mama Inge

Nu iedereen in onze omgeving op de hoogte was en ook de kindjes mee waren in het verhaal, begon de zoektocht naar een nieuw evenwicht. Van voltijds werken naar voltijds thuis zijn. Dankzij corona was de stap iets minder groot, vermits ik al enkele maanden van thuis uit aan het werken was, maar dit was toch nog anders. Geen zoom-calls meer, geen to-dolijstjes, niet meer timmeren aan een carrière. Voor de komende maanden was ik huismama met emotionele bagage die toe werkt naar genezing en niet naar een jobtitel.

Wie kanker zegt, zegt chemo en wie chemo zegt, zegt haarverlies. Dit is blijkbaar wat kort door de bocht want niet elke chemobehandeling zorgt voor haarverlies, maar in mijn geval bleek dit onvermijdelijk. Een eerste grote stap in de veruiterlijking van mijn ziekte, of eerder van mijn genezing. Het is een uitdaging in omdenken!

Voor mijzelf vond ik het niet zo erg om mijn haar te verliezen. Ik ben niet gezegend met een weelderige haardos die ik kan rondzwieren zoals in de betere shampooreclame. Mijn hartje was ongerust voor de reactie van de kindjes en David. Want zij zouden mij elke dag, elk moment zien zonder haar en voortdurend geconfronteerd worden met de shitshow that was our life now.

Ik had besloten om het heft zelf in handen te nemen als mijn hoofdhuid zou beginnen te jeuken en de plukken haar op mijn kussen lagen. Ik had mij voorbereid: this was not gonna be a sad-I-cry-my-eyes-out-moment. Au contraire: het zou een happy, vechtlustige I-am-Britney-Spears-and-I-shave-my-head-if-I-want-to-moment zijn. Spotifylist klaar gezet, tondeuse opgeladen en wachten tot de kids uit het huis waren.

Ray en Iza zouden gaan spelen bij een vriendje, maar voor ze vertrokken, wilde ik ze toch voorbereiden op hoe ik eruit zou zien als ze terug kwamen. Na ons eerste gesprekje over de diagnose waren ze beiden zeer luchtig omgegaan met het feit dat ik mijn haar zou verliezen dus ik ging er vanuit dat dit ook nu wel oké zou zijn. Ray zijn reactie was echter keihard. ‘Ik wil je niet zien zonder uw haar, ik vind dat super lelijk. Ge moet altijd uw muts aandoen want als ik u zie zonder uw muts, dat ga ik een bordje moeten maken zodat ik u niet zie. En als je buiten loopt met uw kaalkop, dan moet ik in een boogje rond u lopen.’

Oef, dat was eerlijk, rauw en beenhard. Gelet op mijn beperkte emotionele stabiliteit, was ik daarvan toch wat onder de voet. Het is natuurlijk voor hem ook ingrijpend. Ik wou ruimte laten voor hoe hij zich voelde en tegelijk was ik zelf een vat vol emoties. De standaard schuldgevoelens staken de kop op: ‘Heb ik dit wel goed aangepakt? Had ik niet beter moeten nadenken? Kan ik niet gewoon de hele tijd een pruik aandoen zodat zij hier niet mee moeten omgaan?’

Na een half uurtje was het bij iedereen wat gezakt (en was ik stiekem in de badkamer gaan uithuilen) en had hij een hartje met vleugels uit karton gemaakt voor mij. Een paar knuffels later, bracht ik ze weg naar hun playdate. Ze hadden wel liever dat papa hen kwam afhalen. *slik*

Van mijn moed om eraan te beginnen, bleef niet veel meer over. Een tas koffie, een suzy-wafel en een aflevering van de Gilmore Gils waren nodig om het terug te zien zitten.

Uiteindelijk in de badkamer geraakt, toch mijn spotifylijst opgezet en eraan begonnen. Ik wou al een paar jaar eigenlijk eens de helft van mijn haar afscheren, maar had het nooit gedurfd, dus ben ik daarmee begonnen. Ik was voor een paar seconden a badass-mom :-). En dan de andere kant, zodat er enkel bovenaan in het midden nog lang haar lag. De eerste traantjes welden op in mijn ogen. Shit just got real, can’t stop now, I have to get this done. Et voilà, ook de laatste lange haren vielen eraf. Op dat moment kwam David met een goed getimede knuffel binnen. Nog hier en daar wat plukjes verwijderen en het was achter de rug!

Ik denk dat ik voornamelijk opgelucht was. Wat wordt aangekondigd als een zeer emotioneel moment, viel voor mezelf wel mee. Het is maar tijdelijk en het is maar haar. Herken ik mezelf nog in de spiegel? Niet echt. Voel ik me nog mezelf? Eigenlijk wel.

Mijn moederhart daarentegen bleef wat angstig: hoe zouden de kindjes reageren straks? Heb ik het toch verkeerd aangepakt? Gaan we hier als gezin goed uit geraken? Het was super spannend, but they were real champs! Iza wou het direct zien zonder muts en er een keer over wrijven. Ray wou het wel even zien, van ver, maar vroeg toch om snel mijn mutsje opnieuw op te zetten. En dat is oké! Want met mijn mutsje ben ik nog gewoon zijn mama en is hij nog gewoon mijn Rayke, die mij knuffels geeft en zegt dat hij mij graag ziet.