De klimaatspijbelaars kwamen bij ons thuis binnengewandeld
En toen kwamen de klimaatspijbelaars, die ons samen met Nic Balthazar deden beseffen dat er véél meer nodig is, en snel. Ik wist niet dat het IPCC (Intergovernmental Panel On Climat Change) bestond, een groep gerenommeerde wetenschappers die elk onderzoek over het milieu onderzoeken op hun betrouwbaarheid en daarna adviezen formuleren. En ik wist ook niet dat het net die groep is die alarm slaat. Dat alarm is bij mij wel binnengekomen. Zeker als moeder wil ik vechten voor de toekomst van mijn kinderen en kleinkinderen.
Er moet actie komen
Er moet actie komen, vooral vanuit onze politiek en grote bedrijven. Wanneer ik tegenwoordig reclame op TV zie kan ik alleen maar in elkaar krimpen: “nog meer plastic, nog meer consumptie, nog meer vervuiling,…”.
En daarom doen we ons best om mee op straat te komen als gezin. Om die politiek en grote bedrijven te vragen goed te zorgen voor onze kinderen en kleinkinderen. Zij willen graag hun stem laten horen en waren daarom heel er blij met het opzet van kids for climate (https://www.kidsforclimate.org/). We namen de standpunten door en bekeken samen of ze de petitie wilden tekenen. We vonden het heel erg belangrijk om naar hun standpunt en aanvoelen te luisteren. Enkele sfeerzinnen:
Ja mama, we kunnen toch niet in de ruimte gaan wonen als het hier te warm is?
We moeten echt iets veranderen nu, het gaat over onze toekomst, ik hoop echt dat ze luisteren!
Dan wordt het hier zeker veel te warm ’s ochtends en ’s nachts keikoud zoals op Mercurius!! Daar is het niet leuk hoor!
Mama, het is beter om gewoon nergens te gaan wonen, of ergens in een mini-mini-mini huisje want al die betonwalsers maken de natuur kapot!
Zonnepanelen! Nic Balthazar zegt zonnepanelen mama!!
Ik moet zeggen, het was interessant :-).
In eigen boezem kijken
Maar ik vond het enorm belangrijk om ook als gezin in eigen boezem te kijken. De verandering niet van anderen alleen te verwachten. Daarom riep ik iedereen samen rond de tafel: mijn man, onze dochter van 10 jaar en onze twee zoontjes van 7 en 5. We vroegen hen wat ze wisten, en dankzij Karrewiet bleek dat al heel erg veel te zijn. Ze vertelden onder andere over de vervuiling van auto’s, de ijsberen die steeds minder ijs hebben en dat het helemaal niet normaal is dat we nu in februari in een trui naar school kunnen. Dus we vonden het allemaal tijd om als gezin iets te doen voor het milieu.
- Onze kinderen waren al erg bewust bezig met dierenwelzijn. Boterhambeleg ruilden we heel erg makkelijk in voor de vegetarische alternatieven. Bij warme maaltijden zijn vegetarische groentenlasagne, chili sin carne en vegetarische spaghetti toppers. En de vegetarische ‘Zwanworstjes’ zijn hier binnen het halfuur verorberd. En we willen nog verder gaan, nu we weten dat minder vlees eten goed is voor onze planeet. We spraken af dat salami nu ook niet meer ‘af en toe’ op tafel komt en gaan op zoek naar vegetarische alternatieven. So far so good. Maar toen kwamen we aan de frietjes van het frietkot, en vooral de vleesjes die ze daar zo graag bij hebben. Dat vonden ze moeilijker om op te geven, maar ze zagen het wel zitten om samen op zoek te gaan naar vegetarische alternatieven. Ik heb al wat proevertjes opgezocht.
- Naast vlees hadden we het ook over exotische vruchten. Wat met bananen, mango’s en meloen die met het vliegtuig tot bij ons komen? Welke alternatieven van bij ons konden we hiervoor zoeken? Daarin besloten we als compromis om nog vaker lokale vruchten te eten. We hebben ook verschillende bessenstruiken en fruitboompjes in de tuin staan, waarschijnlijk gaan er daar een aantal bijkomen.
- En als we dan toch bezig zijn in onze tuin is een klimplant tegen de muur, een paar extra bomen en een uitbreiding van onze moestuin iets waar we willen voor gaan. En zeg nu zelf, welk kind is er niet blij om zijn zelf gezaaide plantjes te zien groeien?
- Daarnaast kwam aan bod dat we korte afstanden, ook in de regen, veel beter met de fiets konden doen. “Of met de bus!” riep onze kleinste enthousiast. Heftige regen doet ons soms toch naar de auto grijpen. Dus we spraken af dat we op zoek gaan naar goede regenkleding voor op de fiets. Over dit punt was er grote consensus bij onze kinderen, ik denk dat wij er als ouders soms wat harder op gaan vloeken :-).
- De kledingindustrie is na de olie-industrie de grootste vervuiler, weten we. Dus kleding en ook de regenjasjes zoeken we via free-cycle groepen en tweedehandswinkels. Als mama wil ik aanstippen dat het tweedehands kopen van kleding voelt als een enorme ontdekking. Je kan echt mooie dingen vinden voor prikprijsjes. Goed voor het milieu en voor de portemonnee. Daar wordt ik gelukkig van, en gelukkige moeder maakt gelukkige kindjes toch?
- Indien we nieuwe dingen nodig hebben willen we bewust kiezen voor duurzame producten. Zo leerde ik dat shampoo niet in een plastic pot hoeft te zitten en dat er wasnoten bestaan die mijn was even proper maken.
- Plastiekafval willen we verminderen door nog vaker naar de verpakkingsvrije winkels in de buurt te gaan.
- En speelgoed moet duurzamer, ook daar waren ze het over eens! Al hebben we daarin nog een zoektocht te gaan.
We zijn ons ervan bewust dat we niet alles kunnen doen, en het is beter af en toe inconsequent te zijn in je consequent zijn dan omgekeerd. En ik weet ook heel erg zeker dat ons gezin geen toonbeeld is van ecologie, daar hebben we nog veel te veel in te leren. Maar de wil om te leren is er, bij ons en bij onze kindjes, zoveel is duidelijk :-).
