

En toen kwamen de klimaatspijbelaars, die ons samen met Nic Balthazar deden beseffen dat er véél meer nodig is, en snel. Ik wist niet dat het IPCC (Intergovernmental Panel On Climat Change) bestond, een groep gerenommeerde wetenschappers die elk onderzoek over het milieu onderzoeken op hun betrouwbaarheid en daarna adviezen formuleren. En ik wist ook niet dat het net die groep is die alarm slaat. Dat alarm is bij mij wel binnengekomen. Zeker als moeder wil ik vechten voor de toekomst van mijn kinderen en kleinkinderen.
Er moet actie komen, vooral vanuit onze politiek en grote bedrijven. Wanneer ik tegenwoordig reclame op TV zie kan ik alleen maar in elkaar krimpen: “nog meer plastic, nog meer consumptie, nog meer vervuiling,…”.
En daarom doen we ons best om mee op straat te komen als gezin. Om die politiek en grote bedrijven te vragen goed te zorgen voor onze kinderen en kleinkinderen. Zij willen graag hun stem laten horen en waren daarom heel er blij met het opzet van kids for climate (https://www.kidsforclimate.org/). We namen de standpunten door en bekeken samen of ze de petitie wilden tekenen. We vonden het heel erg belangrijk om naar hun standpunt en aanvoelen te luisteren. Enkele sfeerzinnen:
Ja mama, we kunnen toch niet in de ruimte gaan wonen als het hier te warm is?
We moeten echt iets veranderen nu, het gaat over onze toekomst, ik hoop echt dat ze luisteren!
Dan wordt het hier zeker veel te warm ’s ochtends en ’s nachts keikoud zoals op Mercurius!! Daar is het niet leuk hoor!
Mama, het is beter om gewoon nergens te gaan wonen, of ergens in een mini-mini-mini huisje want al die betonwalsers maken de natuur kapot!
Zonnepanelen! Nic Balthazar zegt zonnepanelen mama!!
Ik moet zeggen, het was interessant :-).
Maar ik vond het enorm belangrijk om ook als gezin in eigen boezem te kijken. De verandering niet van anderen alleen te verwachten. Daarom riep ik iedereen samen rond de tafel: mijn man, onze dochter van 10 jaar en onze twee zoontjes van 7 en 5. We vroegen hen wat ze wisten, en dankzij Karrewiet bleek dat al heel erg veel te zijn. Ze vertelden onder andere over de vervuiling van auto’s, de ijsberen die steeds minder ijs hebben en dat het helemaal niet normaal is dat we nu in februari in een trui naar school kunnen. Dus we vonden het allemaal tijd om als gezin iets te doen voor het milieu.
We zijn ons ervan bewust dat we niet alles kunnen doen, en het is beter af en toe inconsequent te zijn in je consequent zijn dan omgekeerd. En ik weet ook heel erg zeker dat ons gezin geen toonbeeld is van ecologie, daar hebben we nog veel te veel in te leren. Maar de wil om te leren is er, bij ons en bij onze kindjes, zoveel is duidelijk :-).