Dat de laatste loodjes écht het zwaarst wegen bij een zwangerschap
Ja, ik voel nog steeds de stampjes, het leven, in mijn buik. Maar die stampjes zijn ondertussen meer een directe aanval op mijn ribben geworden. En ik ben er vrij zeker van dat de baby mijn blaas gebruikt als stressbal waarin hij met beide handjes vrolijk kneedt.
De buik: te groot
De buik is ondertussen zo groot geworden dat hij eigenlijk ook niet meer mooi is. Vergeet het maar om nog elegant voor de dag te komen, wat je op dit moment ook aandoet, je ziet er gewoon enorm uit. De waggelgang met bijhorend gepuf en de wallen onder je ogen door gebrek aan goede slaap, helpen hier natuurlijk ook niet aan. Niet dat veel mensen je nog zien, want echt buitenkomen zit er ook niet meer in. Ja, natuurlijk eens een boodschap hier en daar, maar na een uurtje ben je zo uitgeput dat je maar liever terug naar huis gaat.
Dat komt ook door die enorme buik. Ja, op het einde is die enorm. Zo zwaar dat je het gevoel hebt, dat als je hem niet ondersteunt, je wel eens naar voren zou kunnen vallen.
Je rug doet pijn van dat gewicht constant te moeten dragen en er is gewoon geen enkele positie waarin je nog gemakkelijk zit. Doordat de buik op het einde precies nog een groeispurtje maakt, jeukt hij ook verschrikkelijk en krijg je, ondanks het vele smeren, toch nog striemen. Verder spant die buik ook vaak op, de zogenaamde harde buiken, die je voorbereiden op de bevalling. Op het einde lijkt het wel alsof die buik constant hard staat, alsof je een baksteen meedraagt die al je bewegingen bemoeilijkt. AL JE BEWEGINGEN!
Uit bed komen is een hele work-out. Nog niet zo erg moest je dit gewoon 's ochtends moeten doen. Maar dankzij die blaas die baby als stootkussen gebruikt, moet je 's nachts zowat om de 2 uur gaan plassen.
De slaap: onbestaande
En zo komen we bij de slaap. Goed slapen tijdens de laatste week zwangerschap zit er gewoon niet in. Het brandend maagzuur heeft ondertussen nieuwe hoogtes bereikt. Slechts een uurtje na het eten voelt het aan alsof je slokdarm in brand staat, en geen pilletje of slokje gaviscon dat nog echt helpt. Je zit dan kaarsrecht in bed, naar lucht te happen en wat water te drinken om te proberen 'blussen'. Waardoor je natuurlijk een uurtje later weer naar het toilet moet. Na een 3-tal uur verdwijnt dit gevoel en kan je terug vrij ademhalen en hoef je niet meer in een perfecte hoek van 90 °te zitten. Helaas maakt het brandend maagzuur dan plaats voor een gigantisch hongergevoel!
Je humeur: ongeduldig
En dan is er nog je gemoedstoestand. De fysieke ongemakken maken dat je bijna immobiel bent geworden. Uitstapjes zitten er niet meer in want je durft ook niet te ver van huis gaan, je weet nooit dat het zou beginnen... En dat zorgt voor pure verveling. Tijd genoeg ook om na te denken over die bevalling die nu echt wel voor de deur staat. Nog een laatste horde die je moet nemen alvorens je EINDELIJK je baby in je armen kan sluiten en hem kan knuffelen.
En op dit moment heb ik echt zoiets van 'laten we dit dan maar meteen achter de rug hebben, dan zijn we er vanaf en kan het genieten terug beginnen.' Misschien daarom dat die laatste week zo afzien is, zodat vrouwen beginnen uit te kijken naar de bevalling. Iedere avond kruip ik vol verlangen in bed, in de hoop dat het die nacht zal beginnen. En iedere keer word ik teleurgesteld weer wakker. Teleurgesteld dat het nog helemaal geen ochtend is, en dat het ook nog helemaal niet begonnen is, ondanks de pijn die je maar al te vaak al voelt.
Genoeg is genoeg
Dus om even samen te vatten: nee, genieten zit er niet meer in. Ik was supergraag zwanger maar genoeg is genoeg. Nu wil ik gewoon mijn baby, en liever vandaag dan morgen.
Waar blijft die kleine schat?
