Dat onze twee mormeltjes verwend zijn en nog geen klein beetje ook...

Meer en meer

Twee gigantische parasols zorgen voor schaduwplekjes met een picknicktafel waar onze twee mormeltjes zo proper als ze kunnen een ijsje eten. Geen sinecure.

Verderop de twee ligstoelen met malse kussens. Nog wat verder de trampoline, het speelhuisje, ons gigantisch zwembad - inclusief warmtepomp en filter. De wederhelft heeft er zijn werk mee, maar op dagen zoals vandaag: zalig! Jaar na jaar werd het meer en meer en ondertussen is het misschien zelfs al wat veel... Hoewel ja, wat is "veel", natuurlijk... :-)

Herinneringen worden gemaakt

Ik geniet ervan. Na het ijsje de hele namiddag spelen, spetteren en spatten, lachen en natuurlijk ook af en toe eens janken. Het hoort er bij: herinneringen worden gemaakt.

Ik ben de eerste om met een nostalgische glimlach terug te denken aan mijn eigen jeugdherinneringen. Hoewel niet altijd evident, kan ik me veel fijne momenten levendig voor de geest halen. Ik droom er luidop over dat onze twee lieverdjes aan zwembaddagen zoals vandaag ook met veel plezier zullen terugdenken.. Ik hoop het.
 

Veel te veel

Binnen in ons huis is het chaos. De zolder wordt verbouwd en heel wat spullen moesten een tijdelijke plaats krijgen. Het ligt overál en hoewel ik best wel wat rommel kan verdragen, kijk ik er naar uit dat alles weer zijn eigen plekje zal krijgen.

Maar eigenlijk is er altijd wel een beetje chaos, en ik weet wel hoe het komt: veel te veel speelgoed... Al van toen ze nog niet geboren waren, was hier overvloed: allerlei vormen en maten van alles, "beter te veel dan te weinig" is het motto. En zo komt die gigantische stapel speelgoed in onze living.

Ik hoor er mezelf vaak excuses voor verzinnen tegenover bezoekers en kijk uit naar het moment dat de kamers af zijn en een deel naar hun eigen kamers kan verhuizen. We kopen heel wat in de solden of tweedehands, we kijken uit naar koopjes, maar als puntje bij paaltje komt, vrees ik dat we er niet omheen kunnen: ze zijn verwend... En nog geen beetje ook.

To worry or not to worry?

En dan bekruipt dat gevoel mij wel. Zelf stelden we het met een pak minder vroeger, was dat dan slechter? We speelden buiten en bouwden kampen, we maakten vriendjes en kwamen enkel binnen als we honger hadden... Het lijkt een andere wereld. 

Hoe kunnen we onze twee toch de waarde van hun spullen duidelijk maken? En van geld? En dat het niet overal zo gaat en uit de lucht komt gevallen? Dat dat geen evidentie is, al die weelde? Ik maak me zorgen, over die twee kakkelatjes van ons... Verwacht ik te veel, zijn ze daar nog te jong voor? Komt dat als ze ouder worden? Ik vraag het me af.

Terwijl zij hun papa verder verdrinken, besluit ik me er misschien nog niet te veel zorgen over te maken. Is dat niet zoiets dat vanzelf wel goedkomt? :-)

Deze post verscheen eerst op Tina's eigen blog: woordenstromen.