Slaapgebrek: een paar clichés ontkracht

Die clichés wil ik toch even tegenspreken.

1. Ja, als je voor kinderen kiest, weet je dat je minder gaat slapen. Maar er is niemand die je zegt hoeveel minder. Sommigen hebben geluk en spreken van een slechte nacht als ze maar 7u aan een stuk hebben kunnen slapen. Anderen (waaronder mezelf) zijn blij als ze 4 of 5 per nacht bij elkaar kunnen sprokkelen.

   Daar kies ik niet voor. Ik neem het erbij omdat ik mijn dochter doodgraag zie, en ik verwijt haar niets. Maar acceptatie (of een poging tot) is niet hetzelfde als ergens voor kiezen. Voilà.

2. Er is geen handboek met gouden regels die elk kind goed kunnen laten slapen. Bestond het maar, diegene die dat schrijft had een gat in de markt gevonden. Er zijn natuurlijk wel wat algemene tips waar de kinderen meestal zeker niet slechter van gaan slapen: voldoende rust, een vast ritme en verder regelmaat en structuur. Die algemene tips worden hier goed gevolgd, al zeg ik het zelf. En toch blijft het soms moeilijk.

   Samen slapen lost het probleem niet op, dochter per se in haar eigen bed willen laten slapen nog minder. Vroeger naar bed, later naar bed, allemaal geen oplossingen. Er is dus geen “juiste” aanpak. Er is alleen jouw eigen kind, en je eigen moedergevoel. En daar moet je het mee doen. Voilà.
3. Het went niet, zo weinig slapen. De laatste tijd zag ik een aantal keer reacties of artikels op internet passeren waarin mensen beweren dat het went om weinig te slapen. Maar ik ben daar niet mee akkoord. Soms denk je dat je er beter tegen kan (meestal als je toch eens miraculeus een aantal goede nachten bij elkaar hebt kunnen sprokkelen), en soms heb je moeite om overeind te blijven. Dat wisselt elkaar af. Niet elke dag is even lastig of even zwaar.

   Al vier jaar gaat het hier met slechtere en betere periodes. En ook hier: op den duur leer ik om te accepteren dat we met een slechte slaper zitten, en neem ik dat erbij, opnieuw omdat ik mijn dochter nu eenmaal doodgraag zie en ze er ook niet aan kan doen. Maar die acceptatie is opnieuw niet hetzelfde als “het went”. Voilà.

Doen wij alles perfect? Neen, ongetwijfeld niet. Maar we doen waar we ons het best bij voelen. Dochterlief belandt de meeste nachten vroeg of laat bij mij in bed. Op die manier moet ik zelf ook wat minder uit bed ‘s nachts. Dit is niet vanuit één of andere “samen slapen is beter” ideologie. Het is een puur pragmatische beslissing die voor ons nu het beste werkt.

We waken erover dat ze genoeg rust heeft en op tijd in haar bed ligt. Ook als er ergens een feestje is. Ook als het vakantie is. 19u = bedtijd (we zijn niet zo rigide dat we geen half uurtje kunnen afwijken, maar er is toch een redelijk strikte grens). Later naar bed staat sowieso gelijk aan meer miserie. Miserie betekent trouwens in ons geval niet per se een dochter die een hele nacht wakker is, maar wel een dochter die weent in haar slaap, lacht in haar slaap, rondkruipt in haar slaap (tot ze uit bed valt), verhalen vertelt in haar slaap (en zelfs in haar slaap mama wakker maakt daarvoor), en zelfs spontaan applaudisseert in haar slaap (dat laatste klinkt hilarisch, maar is het dus zeker niet om 2u ‘s nachts als je net zelf in slaap bent gesukkeld). Kort samengevat: de dochter is zich van geen kwaad bewust.

En neen, ik ben niet op zoek naar tips. We hebben zowat alles geprobeerd, medisch gezien is alles in orde, we kunnen niet meer doen dan blijven zeggen “het is een fase”.

Ik geef wel nog een tip: als een mama klaagt over slaapgebrek, kom niet af met bovenstaande clichés. En overlaad de mama in kwestie niet met goedbedoelde tips, tenzij ze ernaar vraagt. Hoe meer ongevraagde tips, hoe meer je als mama het gevoel krijgt dat je wel iets fout moet doen om in die situatie te zitten.

Als een mama klaagt over slaapgebrek, of zegt dat ze moe is, luister gewoon. Breng desnoods een koffie of vraag of je met iets praktisch kan helpen. En hoop met haar mee dat de fase snel overwaait.