De 7 stressmomenten van een avondshift
1 tot en met 4: opwarming
Stressmomentje 1: Het begint al in de auto op weg naar huis. Kind 1 wil aandacht, kind 2 … wil dat ook. Alleen: kind 2 negeert compléét haar zus en praat gewoon vrolijk door het betoog van de zus. Wat al de eerste tranen en boze blikken bij kind 1 oplevert. Naar mama (want die grijpt niet in) en vooral: naar kind 2. Dat ineens om de vijf minuten begint te vragen: ‘Mama, mogen wij een sojolaatje?’ Mijn stresslevel: dit is een opwarmertje, easy peasy.
Stressmomentje 2: de cargo wordt uit de auto geladen. Kindje 1 zit nog wat te bokken in de auto omdat ze haar verhaal niet heeft kunnen doen, terwijl kind 2 al luid loopt te jengelen dat ik, haar moeder, haar niet uit de auto had mogen halen. Want, and I quote: ‘Ik kan da zelleuf al!!!’ Mijn stresslevel: alles nog oké, het geroep is van korte duur en het dringt eigenlijk niet tot me door.
Stressmomentje 3: Kind 1 wordt getroost, kindje 2 loopt wat te zigzaggen door de living. Een beetje verdwaasd door de vermoeidheid is ze, en dan blijft de plaat al eens hangen. ‘Ik wil een sokolaaaatje!!!’. Baby needs sugar. ‘Nee kindjes, we gaan boterhammetjes eten, ga maar aan tafel zitten.’
‘Ik wil geen boterhammekes eten!’ Tja. Mijn stresslevel: ik loop een beetje verdwaasd in de living (ik had precies ook een middagdutje kunnen gebruiken) en adem diep in. Ik geef hen elk 1 klein chocolaatje. Ik weet het, ik ben zwak, maar goed. Ik ben ook maar een mens.
Stressmomentje 4: ‘Mamaaaa, ik wil dit spelletje spelen’, zegt kindje 1. ‘Mamaaaa, ik wil nog een sokolaatje!’, zegt kindje 2. Ik haal opnieuw adem – naar het schijnt helpt dat – en begin de tafel te zetten. ‘Nee hoor, lieverdjes van me, we gaan eten.’ Mijn stresslevel: ik voel ineens de vermoeidheid van een intense werkdag op me vallen, maar probeer me weer te focussen. De. Kindjes. Moeten. Eten.
5-7: Code red
Stressmomentje 5: Etenstijd. Dat. Is. Altijd. Een. Lichte. Ramp. Na 5 minuten zit ik aan stresslevel oranje (rood is dus het maximum). Kindje 1 staat op haar stoel en is op erg sappige wijze een verhaal aan het vertellen over hoe een jongen uit haar klas vandaag een koprol op de bank deed. Tweeëneenhalve seconde later zie ik in mijn andere ooghoek de kleinste aap ook rechtstaan op haar stoel – of course; alle apen apen apen na. ‘Ga allebei zitten en eet verder.’ Dit zinnetje moet ik, grof geschat, twintig/dertig/veertig keer herhalen. Ik probeer mijn stem niet te veel te verheffen, maar er is stilaan een lichte trilling in te bespeuren. ‘Ga. Zitten. En. Eet!’ (wat kan ik zeggen: mijn kinderen kunnen niet goed op hun stoel blijven zitten tijdens het eten).
De kleinste loopt rond met een Actimel en laat het ding op de grond vallen. Actimel all over the place. Ik sta recht om de boel op te ruimen en stoot nog eens een volle doos melk om. Natuurlijk. Ideaal. ‘Gadddveeerrrrdee…’
‘Centje in de vloekpot, mama’. De oudste kijkt me vermanend aan. Het hele gedoe eindigt met een huilende 3-jarige die voor de helft van haar stoel hangt, terwijl ze zit te wauwelen: ‘Ik heb ge-daaaaaan!’ Stresslevel: oranje +.
Stressmomentje 6: Pyjama’s aandoen. Eerst die kleinste overtuigen dat dat noodzakelijk is. Oef, dat valt mee vandaag. Nu alleen nog overtuigen dat ze moet gaan slapen binnen 5 minuutjes. Stresslevel: zakt een beetje… Beetje tv kijken, boekje lezen, genieten van haar kleine gezichtje tegen dat van mij.
Stressmomentje 7: Tijd voor de kleinste om te gaan slapen. ‘Koo-oom, tandjes poetsen!’ Daar loopt het fout: het kind wil niet dié tandenborstel, maar een àndere. But of course. Ik probeer dan maar zelf de borstel in haar mondje te wurmen, maar dat vindt kindjelief dus niet bijzonder interessant. Gevolg: ze duwt de tandenborstel weg, waardoor hij midden in haar haar belandt. Great. Naar boven dan maar met een half tandpastakopje. Oef, we zijn er bijna. Ik maak haar duidelijk dat het nu niét de bedoeling is dat ze nog twintig keer roept voor het één of het ander (ze heeft de laatste maanden een fenomenaal arsenaal aan flauwe excuses ontwikkeld, zoals: ‘mijn keeltje doet pijn’, ‘waar is de tuut die licht geeft?’, ‘water drinke’, ‘ik moet kaka doen’, 'mama, zit er een muis in mijn kamer?'…).
‘Nee hé mama, dat mag ik niet doen hé’, gniffelt ze. De snoodaard. Ze weet exàct wat ze mag en niet mag.
Ik plof beneden in de zetel, tijd om de oudste nog wat aandacht te geven. O ja, en om de tafel af te ruimen. Ik zit 1 minuut neer tot er boven luid protest klinkt… ‘Mamaaaa, waar is Knorretje?’ Grrrrr… Excuus nummer 507. Stresslevel: code red.
Om maar te zeggen dat een avondshift soms eens kan tegenvallen. Niet dat het altijd zo is hoor, integendeel. Meestal zijn het schatjes. Maar soms, zo heel af en toe, meestal op een dinsdag (o ja, vrijdag is ook niet zo'n goede dag) loopt het dus eens in het honderd.
