De band tussen broers

Fabian (4,5 jaar) en Remus (3 jaar) gaan helemaal op in elkaars fantasiewereld. Ze bootsen brullende leeuwen na en spelen dat ze een brachiosaurus en tyrannosaurus zijn. Ze maken oorverdovend veel lawaai en kunnen in minder dan een halve minuut het hele huis op stelten zetten.

Bovenal zijn ze eerlijk in hun onderlinge communicatie “jij bent stom” en “jij bent mijn beste vriend” kunnen in één zin gezegd worden. Net zoals ze het ene moment een duw geven om elkaar meteen erna een kusje te geven. In bad demonstreren ze aan elkaar welke trucjes hun piemel al kan (boys will be boys) en ’t laatst stelden ze zelf onderling voor elkaars rug en billen te wassen. Kinderlijke onschuld ten top wanneer de ene zich bukte zodat de andere zijn poep kon wassen. Ik twijfelde even of ik er iets van moest zeggen, maar zien hoe enthousiast ze elkaar met het washandje aan het schrobben waren, deed me schouderophalend glimlachen.

Nobel (1 jaar) is nog te jong om echt mee te spelen, maar die doet niets liever als achter zijn grote broers aan hollen. Als hij alleen thuis is, loopt hij wat verloren. Als zijn broers er zijn, kirt hij van enthousiasme.

Ik moet toegeven, binnenshuis verloopt die vriendschappelijke band met ups-and-downs. Meestal halen ze het beste in elkaar naar boven maar soms ook het slechtste. Echter, buitenshuis vormen ze altijd één front.

Dit was al zo in de crèche. Remus sleurde de wipper waar Nobel in zat overal mee naartoe in de groep. Hij riep de verzorgsters als zijn baby broer huilde en uiteraard mocht er geen enkel ander kindje aan zijn baby komen. En sinds Remus naar school gaat, vindt Fabian school driedubbel zo leuk. Als grote broer helpt hij Remus bij het dragen van zijn boekentas. Op de speelplaats zoeken ze elkaar op.

Ze beschermen elkaar en zijn nooit alleen. En wij zijn zo blij dat ze elkaar hebben, voor het leven ❤

Deze blog verscheen eerder op GezelligeChaos.