De eerste dag thuis met mijn baby

In België is het nogal de gewoonte om in het ziekenhuis te bevallen met je gynaecoloog en dat deed ik toen ook. Ik dacht wel eens na over een thuisbevalling maar mijn man was daar absoluut niet voor te vinden, dus het werd sowieso een ziekenhuisbevalling. Op zich ben ik best wel blij met die keuze, het voelde goed aan, zowel vooraf als achteraf.

In het ziekenhuis ging het goed. Remus moest natuurlijk een beetje op zijn plooi komen, net zoals wij trouwens. Maar dat verliep eigenlijk echt vlot. Ik kreeg veel hulp van de vroedvrouwen bij de baby: verversing, badje en borstvoeding. Je werd er echt verwend.

Het werd wel even lastig toen de baby blues er in hakten bij mij. Opeens was ik een wenend schaap dat zich afvroeg waar ik toch aan begonnen was. Terwijl ik dat eigenlijk niet echt voelde, maar toch was het daar. Ik begon mij ook af te vragen hoe ik dat in hemelsnaam alleen zou kunnen doen, zonder een team van vroedvrouwen rond me heen. Thuis. Wanneer mijn man ook weer moest gaan werken (oké, halve dagen wel, maar toch). Het was allemaal nogal overweldigend.

Op weg naar huis!

Maar dan ga je uiteindelijk toch op die derde dag naar huis. Het is even zoeken, maar het gaat goed. Je weet wat je moet doen. Je enige doel is om je baby in leven te houden, dat moet lukken. De eerste uren verstrijken en het lukt je. Je kan nabijheid aanbieden, hij slaapt lekker en hij eet ook even flink zoals in het ziekenhuis.

Maar dan komt die nacht eraan.

En de nacht was verschrikkelijk. Remus weende bijna aan één stuk door. Kapot waren we. We kregen hem niet getroost, niet met nabijheid, niet met voeding, met niets. Wanhopig, werd ik. Is dit het nu? Zal dit het nu zijn voor de komende weken – maanden – jaren? Dit kan ik niet, dat houd ik nooit vol.

Compleet geradbraakt belde ik om een afspraak te maken met de vroedvrouw voor zijn hielprikje. Dat moest namelijk nog gebeuren. Toen ze vroeg hoe oud de kleine meneer precies was, vertelde ze meteen uit zichzelf dat we waarschijnlijk net een heel lastige nacht gehad hadden. Ik kon mijn oren niet geloven. JA. Dat klopte! Blijkbaar worden de darmpjes gevormd op de vierde nacht (soms iets eerder) en hebben alle baby’tjes het daarom zo moeilijk die nacht. Ze stelde me meteen gerust dat het lastigste nu voorbij was, de volgende nachten zouden veel beter meevallen.

En gelijk had ze. Na die eerste nacht sliep Remus als een roosje. Nu nog steeds trouwens, met zijn 21 maanden. De nachten dat hij slecht slaapt, komen helemaal niet vaak voor.

Die vierde nacht, daar had niemand me voor gewaarschuwd en ik wou dat ik het wist. Ik hoop met dit te schrijven dat ik meerdere mama’s kan waarschuwen. En tegelijk ook geruststellen. Komt goed!