Ode aan mijn osteopaat

Zorgenkindje

Mijn jongste zoontje (2,5 jaar) was zo'n typisch zorgenkindje. Koemelkeiwitallergie, heupdysplasie (lichte vorm, wel genoeg voor het gekende harnasje), reflux, oorontstekingen,... We gingen van de ene arts naar de andere. Homeopaat, kinderarts, NKO-arts,... Maar we geraakten nergens.

En toen gingen we naar de osteopaat

Tot wij naar De Ostepaat gingen. Met een klein hartje, vol twijfels en vraagtekens. Eerst was Simon aan de beurt. Beetje voelen, draaien, duwen, nog wat voelen, nog wat duwen. En dan nam hij wat speeksel, deed dat in een zilverpapiertje, en was het mama haar beurt. 'Euhm, wat?'

Ik moest gaan liggen, hij plaatste het zilverpapiertje op mijn onderbuik, en begon te testen. 'Geef eens kracht met je been'. De ene keer lukte dat, de andere keer had ik geen controle over mijn been.

En hij testte. Op vanalles. Zijn melk, zijn koekjes, zijn fruit, zijn darmbacteriën, alles waar ik nog nooit van gehoord had.

De dokter die geen dokter is, genas mijn zoon

En hij kwam met oplossingen. Hij legde mij uit wat metalen deden met het lichaam van een kind. Dat Simon een zink-tekort had (dit werd later bevestigd in bloedresultaten, 'mijn mond viel open'). Dat Simon zijn darmen de koemelk van in het begin slecht ontvangen hebben. Dat hij daardoor zo fragiel is in de luchtwegen en oren. En beetje bij beetje, testje na testje, kwam alles uit. De puzzelstukjes vielen in elkaar.

De dokter die geen dokter is, genas mijn zoon. Door simpele aanpassingen, door eenmalige kuren, door een pilleke en een week later nog eentje. Door elke dag een paar druppeltjes voor enkele weken...

We gaan nog steeds. Eerst Simon, dan mama. Speeksel werd ingeruild voor haar (in het begin had hij dat nog niet). Testjes werden uitgebreid. Buisjes kwamen naast het zilverpapiertje te liggen. En keer op keer werd het onderliggend probleem beetje bij beetje aangepakt.

Oorzaken aanpakken

Osteopathie is voor ons geen kuur zoals antibiotica. Ene keer nemen voor zeven dagen en het probleem is weg. Neen, dat kan je ook niet verwachten van een lichaam.

Eerst zoek je wat de problemen zijn. Vanwaar die problemen komen en waarom ze net die symptomen naar boven brengen. En dan ga je de oorzaak aanpakken. Soms pak je eerst de symptomen aan, soms moet je eerst dieper gaan.

Na de eerste keer zie je misschien geen groot verschil, en de tweede keer twijfel je nog steeds, maar als je blijft gaan en volhouden, is het verschil zo groot. De vooruitgang is zo immens. Dat zorgenkindje is plots geen zorgenkindje meer. Maar een stoer bazeke die langzamerhand, samen met wat hulpmiddeltjes, sterker wordt.

Kwakzalverij? Niet in mijn ogen

Ik weet dat veel mensen dit kwakzalverij vinden. Dat het niet wetenschappelijk bewezen is. Geen er grondige research over gebeurde. Maar wat mijn osteopaat kan, kon geen enkele dokter. Want mijn osteopaat zoekt verder, legt grotere verbanden. Zowel psychologisch als fysisch. De emoties, de boosheid, de jaloersheid van een kind, dat komt vaak door een orgaan, een systeem in het lichaam die slecht werkt of verkeerd bezig is.

Ik kon niet geloven dat de jaloersheid die Simon had en de boosheid waarmee hij dagelijks kampte, te maken had met zijn orgaantjes. Maar we hebben gewerkt, gezwoegd en versterkt. En die emotionele klachten verdwenen...

Een kinderarts zal ik altijd nodig hebben, een NKO-arts ook (Simon heeft nog steeds buisjes nodig). Maar mijn osteopaat hoort nu thuis in dat rijtje. Soms als eerste hulp, soms als laatste redmiddel (bij wijze van spreken).