De bevalling van onze dochter liep alsof het niets was, op een kwartier was ze op de wereld. Ook haar eerste dagen én mijn herstel liepen heel erg vlotjes. Hanna is al van kleins af aan een goeie slaper, at goed, etc. al ben ik er nog steeds van overtuigd dat we dit ook zelf in de hand werkten door ons goed in te lezen.
Ikzelf begon na 2,5 maanden al te werken, alles ging goed thuis en ik had nood aan mentale uitdagingen. Aangezien alles zo vlot ging, zag ik daar ook geen kwaad in.
Tot de opmerkingen …
“Oei, dat ge nu al nachten door kunt doen … Maak daar maar niet te veel reclame voor.”
“Nu al werken? Zou je niet beter bij je dochter blijven?”
“Ja maar, gij hebt gewoon een makkelijk kind.”
“Als ik u was zou ik niet te veel zeggen hoe makkelijk ge het had.”
En ik ben akkoord, alles liep mooier dan we hadden durven te hopen. Maar veel van die reacties maakten me stil. Ik heb heel lang niets over onze dochter durven zeggen uit schrik dat anderen het minder hadden. Ik heb tegen mensen die ik niet kende vaak mijn mond gehouden om niemand tegen de schenen te schoppen.
Ondertussen is Hanna negen maanden. En soms krijg ik nog te horen dat we gewoon geluk hebben. Dat maakt me boos. We hebben inderdaad een fijn kind, maar het blijft een jong kind, ook zij vraagt veel van onze tijd en energie. We lezen ons goed in, proberen goed op de hoogte te zijn van het wat en het hoe met jonge kinderen. Maar dat zien mensen niet.
Soms voelt het alsof alle tijd en energie die we in onze dochter steken teniet gedaan wordt door de ‘ge hebt gewoon geluk’.
