Bye bye roze wolk, hello reflux

Niet wat ik had verwacht

Ik zou bevallen in de zomer dus zou ik lange wandelingen kunnen maken en een beetje zonnen terwijl de baby sliep. Ik zou rustig kunnen afspreken met vrienden en familie. Toen ik het nieuws te horen kreeg dat het een zoontje ging zijn kon ik mijn geluk niet op. Ik was de perfecte mama met binnenkort het perfecte gezin.

De bevalling viel minder goed mee dan ik gepland had. Je water dat breekt en een uur later bevallen lijkt gemakkelijk, maar door de intense pijn en de hormonenwinkel die op hol sloeg kon ik de dagen nadien niet goed vatten wat er was gebeurd. En al snel doken de eerste donkere wolken op. Het verliep niet allemaal zoals ik gepland had.

Gabriel was een zeer onrustig kind, sliep amper, huilde zeer veel en dat had ik niet verwacht. Al snel stond ik bij de dokter met de vraag of dit wel normaal was. Bleek dat hij last had van reflux en dat hij aan het afzien was van de pijn. Verschrikkelijk voor hem natuurlijk, maar ook zeer moeilijk voor de mama die dacht dat het haar nooit zou overkomen.

Achteraf gezien was het natuurlijk naïef om te denken dat Gabriel net als Marie een gemakkelijke en rustige baby zou zijn. Uiteraard kon hij er niets aan doen, maar toch was dit de druppel die de emmer deed overlopen. Ik kon niet meer slapen, niet meer eten, niet meer lachen en vooral… niet van hem houden.