3922fi.jpg

Bye bye roze wolk, hello reflux

8/08/2020

Ik was al mama van Marie (2,5 jaar) en wist wat me te wachten stond toen ik bijna ging bevallen van mijn tweede kind. Althans dat dacht ik… Kinderen ter wereld brengen en ervoor zorgen was piece of cake volgens mij. Ik besefte niet dat ik een perfecte eerste zwangerschap had gehad en een gemakkelijke bevalling. En dat ook de maanden en jaren nadien vanzelf waren gegaan. Dus een tweede kind zou dan ook wel vanzelf gaan, dachten mijn man en ik. 

Niet wat ik had verwacht

Ik zou bevallen in de zomer dus zou ik lange wandelingen kunnen maken en een beetje zonnen terwijl de baby sliep. Ik zou rustig kunnen afspreken met vrienden en familie. Toen ik het nieuws te horen kreeg dat het een zoontje ging zijn kon ik mijn geluk niet op. Ik was de perfecte mama met binnenkort het perfecte gezin.

De bevalling viel minder goed mee dan ik gepland had. Je water dat breekt en een uur later bevallen lijkt gemakkelijk, maar door de intense pijn en de hormonenwinkel die op hol sloeg kon ik de dagen nadien niet goed vatten wat er was gebeurd. En al snel doken de eerste donkere wolken op. Het verliep niet allemaal zoals ik gepland had.

Gabriel was een zeer onrustig kind, sliep amper, huilde zeer veel en dat had ik niet verwacht. Al snel stond ik bij de dokter met de vraag of dit wel normaal was. Bleek dat hij last had van reflux en dat hij aan het afzien was van de pijn. Verschrikkelijk voor hem natuurlijk, maar ook zeer moeilijk voor de mama die dacht dat het haar nooit zou overkomen.

Achteraf gezien was het natuurlijk naïef om te denken dat Gabriel net als Marie een gemakkelijke en rustige baby zou zijn. Uiteraard kon hij er niets aan doen, maar toch was dit de druppel die de emmer deed overlopen. Ik kon niet meer slapen, niet meer eten, niet meer lachen en vooral… niet van hem houden.  

Perfectie bestaat niet!

Dankzij een aantal personen die me goed kenden ben ik zelf snel hulp buitenaf gaan zoeken en de dokter sprak van een postnatale depressie. Het woord depressie sloeg in als een bom… Maar nadat ik over de eerste schok heen was, kon ik het beter vatten. De hormonen die ik nodig had om me happy te voelen ontbraken en door de zware reflux van Gabriel waren de verwachtingen die ik koesterde rond zijn komst niet ingelost. Ik was niet bang om erover te spreken en al snel waren veel mensen op de hoogte.

Door de steun, de medicatie die aansloeg en de reflux die beterde naarmate Gabriel groter werd begon ik weer te lachen en mezelf te herkennen. Ondertussen is Gabriel een gezonde zoon van 10 maanden die me elke dag opnieuw doet lachen en heb ik mijn les geleerd: perfectie bestaat niet! 

 

Sandrine