De eerste keer dat ik mijn zoontje achterliet, heb ik mijn papa moeten laten gaan

Volle maan

22 maart 2019 – 3 weken te vroeg – is onze prachtige zoon Mil geboren. Een paar dagen ervoor had mijn huisdokter bij de standaardcontrole nog gezegd dat het ‘nog niet voor direct’ ging zijn. Ik maakte me dan ook ineens al zorgen want ik wou absoluut niet over tijd gaan, aangezien ik mijn zwangerschapsverlof optimaal wou benutten.

21 maart zei ik nog lachend tegen een collega voor ik naar huis vertrok “het is vanavond volle maan, als ik er morgen niet ben weet je wat er is gebeurd”. 10 minuten later in de auto is mijn water gebroken.

Het eerste telefoontje toen Mil er was, was naar mijn papa. Ik lag nog in bed op het bevallingskwartier met onze mini in mijn armen en hoorde mijn vriend aan de telefoon “proficiat pépé” zeggen. “Zijde aant zeveren?” “Nope, hij is er!” Enkele uren later stonden dan ook de fiere grootouders in onze kamer.

Het was hun eerste kleinkind, ze beschreven het als heel speciaal. Glunderen deden ze dan ook allebei. Moeke en pépé waren niet weg te houden van hun kleinzoontje. Iedereen wist in een mum van tijd dat ze grootouders zijn geworden. Ze waren zo enthousiast en gelukkig dat ze het niet konden wegsteken. Ze hadden ook zoveel plannen met hem. Samen zouden ze elke vrijdag op hem passen, met een wandeling erbij zodat hij veel buiten zou zijn. Mijn papa had al vanalles gekocht om zelf speelgoed voor hem te maken. Hij was een echte handige Harry, mijn papa, er was niets dat hij niet kon. Dit wou hij ook leren aan mijn zoontje, samen knutselen en dingen maken. We keken er allemaal zo erg naar uit!

Die dag

14 mei 2019 – Een zonnige dag, ik was met mijn zoontje aan het wandelen. Ik was net mijn straat uit toen ik telefoon kreeg van mijn mama. “Lies, ik heb geen goed nieuws, er is iets gebeurd met papa”. Veel meer kan ik me van dat gesprek niet meer herinneren, alleen dat ik op straat ben gaan zitten met de wandelwagen in m’n handen, “NEE” roepend. Ik herinner me nog wel mensen die voorbij fietsten en me raar aankeken.

Ik heb direct mijn schoonmoeder gebeld om te vragen of ze ons naar spoed kon brengen want ik was totaal niet in staat om zelf te rijden. Ik ben naar huis gelopen met mijn zoontje in de wandelwagen. De weg ernaar toe me afvragend wat er was gebeurd. Was het ernstig of niet? Was mijn mama gewoon in paniek en overdreef ze? Ze wist alleen dat ze hem aan het reanimeren waren want dat had ze gezien.

“Dat kan toch niet goed zijn?” vroeg ik aan mijn schoonmama, en ze schudde “nee”. Telkens dezelfde vraag opnieuw en opnieuw tot we aankwamen op spoed. Met de Maxi-Cosi in mijn hand kwam ik binnengelopen op spoed. Mijn nicht, die verpleegster is, stond me op te wachten. Toen ik vroeg “En?”,  zei ze dat het niet goed was, met tranen in haar ogen.

Ze bracht me naar een aparte ruimte waar mijn mama ons aan het opwachten was, samen met een sociaal assistent. En een doos zakdoeken... Was dit een film? Gebeurde dit echt? Nee, dit kon ons niet overkomen...

Wachten

Daarna was het bang afwachten. Uren en uren. Ondertussen was ook mijn vriend toegekomen. Als zombies liepen we rond op spoed met ons zoontje op onze arm. “Oei, je bent pas bevallen” zei de sociaal assistent. “7 weken geleden,” zei ik. “En dan dit, dat is niet goed voor uw hormonen”.

En toen kwam de spoedarts, en weer dat filmscenario... Iedereen moest zeggen wat zijn relatie was met de patiënt voor hij iets zei. Ik voelde me wat kwaad worden, ZEG NU GEWOON WAT ER IS… dacht ik nog. En dan begon hij zijn uitleg. Twee kransslagaders zaten volledig dicht en ze kregen hem niet stabiel. Ze wisten ook niet hoe lang zijn hersenen geen zuurstof hadden gekregen, dus ze wisten niet wat de schade was. Overlevingskans: 20%. Moet lukken, dacht ik nog, 20%, jep dat zijn wij!

Wat later mochten we eindelijk bij papa. Ik herkende hem even niet, hij zag er zo anders uit... Opgezwollen en leeg. Overal draden en een muur vol machines. Elke minuut ging er een alarm af, we stonden dan ook meestal in de weg. Ik zocht een plaats tussen alle draden om mijn hand op hem te leggen om te laten weten dat we er waren. Ik had schrik iets uit te trekken of verkeerd te doen.

Hij had veel interne bloedingen en ondertussen was zijn overlevingskans gedaald naar 5%. En toch dacht ik ergens, dat gaan we halen. Tegelijkertijd had ik ook een gevoel dat ik toch afscheid moest nemen. Ik ben dan even alleen geweest met papa en heb DANK U gezegd. Dank u voor zoveel. Dank u dat je zo een goeie papa bent, dank u voor alles wat je mij hebt geleerd, dank u om te zijn wie je bent. En SORRY. Sorry dat ik de laatste tijd zo vervelend en moe was. Sorry dat ik zo stom en awkward kan doen. Sorry dat ik niet vaker heb gezegd dat ik u graag zie. Ik zie u zo graag pap...

Mijn zoontje was ziek en ik moest hem achterlaten

’s Nachts zijn we naar huis vertrokken omdat onze voedingen op waren. Eens thuis is ons zoontje beginnen hoesten. Een paar uur geslapen en dan eerst gebeld naar het ziekenhuis voor een update en vervolgens een afspraak gemaakt bij de huisarts voor mijn zoontje. Snel naar de dokter, hij moest aerosollen. Shit, hij was ziek. De eerste keer dat hij ziek was en ik kon niet eens voor hem zorgen. Op automatische piloot gingen we van de dokter naar de apotheek en zo door naar mijn schoonouders. Ik wou hem niet opnieuw meenemen naar het ziekenhuis, weer in die koude airco, ik wou hem absoluut niet nog zieker maken.

Dat was de eerste keer dat ik Mil heb achtergelaten. De eerste keer dat iemand anders voor mijn zoontje zorgde. De eerste keer dat ik niet bij hem kon zijn en hij was dan nog eens ziek. Ik kon niet voor mijn zoon zorgen de eerste keer dat hij ziek was. Een harde steek in mijn gebroken moederhart, één van de vele die nog zouden volgen.

Alles liep anders dan hoe ik het me had ingebeeld. Dit hadden we ons nooit kunnen voorstellen...  Mijn zoontje van 7 weken was al ziek. Oké, een gewone verkoudheid, niets erg. Maar toch, ik maakte me zorgen. Kon dat geen kwaad om op zo een jonge leeftijd al neusdruppels en aerosol te gebruiken? En hij had me nu nodig, gezellig met mama knuffelen in de zetel om snel beter te worden. Zelfs dat ging nu niet. Ik wilde zo graag gewoon bij mijn zoontje zijn en voor hem zorgen. Ik wilde zo graag dat alles gewoon weer normaal werd. Wij tweetjes samen in onze veilige cocon. Die dag voelde ik me allesbehalve veilig. Ik brak met de seconde meer en dan moest het ergste nog komen...