6586fi.jpg

De helft van mijn leven ben ik mama

22/10/2021

Soms rollen de tranen over mijn wangen, van intens geluk. Om hun (h)eerlijke interpretatie van het leven, waardoor ik kan lachen zoals ik het alleen met hen kan. Om drie paar armpjes rond mij te voelen als ik ze ophaal van school en als hun natte kussen mijn gezicht bedekken. Om wakker te kunnen worden terwijl er telkens een warm klein lijfje bij komt liggen, naast en op me, strelend en knuffelend en terwijl mijn hart overloopt van liefde.

Soms rollen de tranen over mijn wangen, van verdriet en machteloosheid. Omdat het zo intens en heftig is, drie kinderen hebben.  Omdat we over straat lopen, ze alle drie mijn hand willen vasthouden en ik er maar twee heb.  Omdat ik het even echt niet meer zie, hoe ik een goede mama kan zijn voor hen allemaal.  Omdat ik ruimte nodig heb voor mijn eigen (harten)pijn maar die er niet is. Omdat ik het moeilijk vind en me dan zo alleen kan voelen. Omdat ik (weer) te boos ben geweest en spijt heb van hoe ik reageerde.

Soms rollen de tranen over mijn wangen, van ontroering. Om de gesprekjes die ik met hen heb:
“Mama!”
“Ja jongen?”
“Ik vind jou lief!”
“Dank je vriendje.”
“Mama!”
“Ja?”
“Ik vind jou superlief!”
“Dank je lieve jongen.”
“Mama?”
“Ja.”
“Ik vind jou de allerallerliefste van de hele wereld!”

Of omdat ik mijn dochter hoor zeggen dat “Ik en mama 'kjullen' hebben en de andere mensen 'haar'”. Omdat ik met de oudste dingen over mijzelf deel en de verwondering en blijdschap in zijn ogen zie omdat ik hem groot genoeg acht hem hier deelgenoot van te maken.

Soms rollen de tranen over mijn wangen, van trots en van dankbaarheid. Omdat ze aan het spelen zijn en het even allemaal klopt. Omdat ik mijn reflectie in een raam zie terwijl we samen zingend met de bakfiets rijden. Omdat iemand me zei: geniet van je gezin... en ik opeens besef dat ik mijn eigen kleine familie heb. Omdat ik het voorrecht heb drie mensjes te zien opgroeien die mij altijd hun mama zullen noemen. Omdat ik overvallen word door de rijkdom die zij me geven. Omdat ik de ruimte heb, als ze niet bij mij zijn, voor mezelf te kiezen en daardoor zoveel kan groeien. Omdat ik meer dan ooit, intens geniet van kleine geluksmomenten. Omdat ik de liefde van hun andere mama voor hen zie en dankbaar ben dat we dit altijd zullen delen.

Dit en zoveel meer...

Dankbaar voor het
meest intense,
meest gelukkige,
meest vermoeiende,
meest confronterende
maar grootste levenscadeau...

 

Voor Mo, Elle&Sil