De impact van vroeggeboorte: fotocampagne van Lieve Blancquaert
Fotografe Lieve Blancquaert ging voor dit project langs in verschillende NICU’s (Neonatal Intensive Care Units) en maakte daarnaast portretten van ex-prematuren. Enkele van de gefotografeerde families werden daarbij ook geïnterviewd, zodat zij uit de eerste hand kunnen getuigen over de impact van vroeggeboorte.
We zijn vereerd enkele van deze portretten en getuigenissen te mogen delen.
Jannes en Louke
Leen is mama van Jenna (6), Jannes en Louke. Jannes en Louke werden geboren op 30 weken en verbleven nog 8 weken op neonatologie.
“Ik heb geleerd om dag per dag te kijken. Dat heeft me veel geholpen. Mijn man Jens geloofde veel meer in het idee dat alles goed zou komen, ik zat echter ook nog eerst met de lichamelijke klachten wat het allemaal nog moeilijker maakte.
Ik werd ook overvallen door schuldgevoelens. Wat heb ik nu toch fout gedaan of wat had ik beter moeten doen? De mensen vragen je ook echt "wat heb je gedaan die dag? Had je beter dit of dat niet gedaan? Was je wel rustig genoeg?" Ik begrijp wel dat ze die vragen stellen, maar mensen beseffen niet altijd wat ze daarmee in gang zetten van wat al heerst.
Na die turbulente bevalling was het wel goed dat we heel erg betrokken werden in de zorg voor onze kinderen op neonatologie. Je kan die tijd niet inhalen. Stel je voor dat je de eerste drie maanden van het leven van je kind er amper contact mee hebt. Ook het huidcontact is fantastisch, de baby's werden op mijn blote buik gelegd. Ook bij Jens, dat contact is zo belangrijk voor de moeder maar evenveel voor de vader. Op die manier was er toch een heel sterke binding, dat voel je. Zowel voor hen als voor ons was dat zeer belangrijk.”
…
Als ik iets van advies zou geven aan ouders die dit voor hebben is dat ze dag per dag moeten kijken. Niet te veel vooruitkijken. Dat je moet durven door vragen te stellen aan de dokters. Assertief genoeg zijn. Niets weten of begrijpen creëert nog veel meer angsten. Het is altijd druk op zo’n dienst. Toch mag dat je niet tegenhouden om heel veel vragen te stellen.
Ook al is het niet makkelijk om je kind niet te vergelijken met andere baby's daar op de dienst, toch is het beter om dat niet te doen. Elk kind heeft zijn eigen verhaal daar.
Het was een lange weg met vallen en opstaan, maar nu zijn we thuis. Het zijn zware nachten maar we worstelen er ons wel door. We zijn samen.”
Alexander en Marius
Iris is mama van Christer (6), Alexander en Marius (4). Alexander en Marius werden twee maanden te vroeg geboren en verbleven twee maanden op neonatologie.
“Als ik terugkijk op die tijd dan was onwetendheid echt het aller moeilijkste. Je bent begaan met de kinderen maar je voelt je soms zo machteloos. We zochten en we kregen informatie, maar de onzekerheid bleef omdat de situatie dag op dag kon veranderen. Je was nooit zeker, het was een proces van vallen en opstaan. Er was angst omdat de wereld van morgen er anders kon uitzien.
We beleefden het als in een roes. Stapje voor stapje zagen we vooruitgang bij de kindjes, de ene dag al wat meer dan de andere. We waren hoopvol voor naar meer beterschap.
Vandaag zijn onze lieverds al vier jaar, maar ze kunnen nog steeds niet spreken. Ze hebben hun eigen taaltje ontwikkeld en dat zorgt bij Christer, hun oudere broer, toch wel voor de nodige frustratie. Door een afwijking op een chromosoom hebben ze een ontwikkelingsachterstand. Alexander heeft bovendien gevoelige longen en Marius heeft een hartafwijking. Na de geboorte van de tweeling zijn we nog twee jaar non stop blijven doorgaan met ziekenhuisbezoeken. Het gebeurde dat de papa in Leuven was met één van de jongens en ik in een ziekenhuis in Antwerpen met de andere.
Christer is nu 6 jaar. Hij kon gelukkig terecht bij de grootouders. In de huidige situatie heeft Christer het echt niet gemakkelijk gehad, maar hij wordt zeker niet aan zijn lot overgelaten. Hij wordt bij alles betrokken en is zelfs heel zorgzaam voor zijn tweelingbroers.
Voor de tweeling is er beterschap, maar de zorg blijft. Marius en Alexander zitten op een speciale school en dat helpt enorm. Het zijn zulke lieverds dat ze ieders hart stelen en daar zijn we zo gelukkig om. Onze bezorgdheid gaat ook naar hun toekomst, en wij hopen dat ze ooit zelfstandig kunnen zijn, dat is toch wat ons het meeste angst inboezemt.
…
Mensen met een gelijkaardig verhaal adviseren we om met zoveel mogelijk mensen te praten zoals artsen, psychologen, ervaringsdeskundigen, … Juiste informatie kan je enorm helpen. Ook je verdriet en zorgen durven delen met anderen helpt. Geduldig zijn, rust inbouwen en stapje voor stapje progressie opbouwen. Negeer ook de afkeurende blikken van bepaalde mensen naar je kinderen toe. Spijtig genoeg gebeurt dit ook.”
Billie
Petra is mama van Roos en Billie. Billie is 15, en werd geboren op 27 weken.
Petra: “Vlak na haar geboorte voelde ik een zekere angst om mij te binden aan haar. Instinctief wou ik mezelf beschermen. Ik besefte maar al te goed dat er nog zoveel kon misgaan en daarom was ik ook heel blij dat Herman, haar vader, het eventjes overnam.
Het moederschap is een ander verhaal als je baby op neonatologie ligt. Borstvoeding geven bijvoorbeeld: Ik moest naar een foto van haar kijken om die productie telkens weer op gang te brengen.
Mensen die vandaag in dit verhaal zitten raad ik aan hun gevoel te durven volgen en assertief te blijven. Veel vragen te stellen en je baby niet met andere baby's te vergelijken. Het is niet omdat je baby groter of kleiner is dan een andere op de dienst dat het beter of slechter gaat. Elk kind daar heeft zijn eigen parcours en verhaal. Ik besef nu heel goed dat een voldragen baby er soms slechter kan aan toe zijn dan eentje die geboren is op 26 weken. Wij zeggen hier vandaag nog altijd "kijkt in uw eigen couveuse".
Ik herinner mij van die periode ook de foto's aan de muur op neonatologie van al die kinderen die ondertussen groot en sterk geworden waren. Dat gaf mij echt moed en hoop. Ik zag die spelen met een bal of op een klimrek kruipen, ik zag hoe prematuren jaren later verjaardagsfeestjes vierden en dansten. Ik wist daardoor dat het kon en dat Billie de kans had om groot en sterk te worden.”
Billie:
“Ik weet er zelf natuurlijk niets meer van, gelukkig maar. Het enige wat ik weet zijn de verhalen van papa en mama. Ik heb niet het gevoel dat ik gevolgen heb van die vroeggeboorte. Tenzij mijn grote angst en afkeer voor prikken daar ontstaan is? Zit dat ergens in mijn onderbewustzijn? Kijk, zie je dat kleine litteken op mijn hand? Dat is van al die prikken die ik kreeg als baby… "
NICU Brussel
NICU Namen
De volledige campagne kan bekijken op Born to live.
Meer info over vroeggeboorte vind je op VVOC.
