Je baby boven de zes maanden: troosten of verwennen?

Waarom een baby huilt

Baby’s huilen om verschillende redenen.

De eerste maanden wil een baby voornamelijk

• drinken,
• zich comfortabel voelen (lees: hij wil een schone luier, zich goed in zijn vel voelen en gezond zijn),
• veel interactie en contact met mama of papa.

Deze interacties (mama of papa raakt aan of spreekt tegen hem, verzorgt en beschermt hem) zijn essentieel voor het hechtingspatroon van een baby.

De vroege affectieve band bepaalt het hechtingsproces vanaf de vroegste kindertijd, en is een basis voor relaties in de volwassen leeftijd. 

Wanneer een baby huilt, biedt papa of mama dan ook een responsief/sensitief aanbod; een ouder lijkt vaak te kunnen waarnemen waar de baby nood aan heeft en beantwoordt de hulpvraag. Dat merk je ook in de alledaagse omgang tussen een ouder en kind: als een baby huilt, beantwoordt papa of mama dit signaal met nabijheid, warmte en geborgenheid, een schone luier, de borst... 

De eerste maanden na de bevalling is die relatie met het kindje dan ook heel primair. Huilen wordt dan in feite op zich niet beloond op vlak van verwenning, maar de baby gebruikt dit als een manier van communiceren; een ongemak wordt weggenomen of het kindje wordt gekalmeerd en de vertrouwensband wordt op die manier gestimuleerd.

Na 6 à 8 maanden

Na 6 à 8 maanden begint de baby stilaan te beseffen dat hij een apart bestaand persoontje is. Hij/zij voelt zich dan ook snel alleen en/of kwetsbaar als moeder er even niet is. Dan kan een baby het wel eens op een gillen zetten, omdat zijn/haar veilige haven er niet is. De baby heeft dan ook zelf nog geen fysieke mogelijkheid om zijn bescherming op te zoeken; het is pas vanaf 10 tot 17 maanden dat een baby door te kruipen of te stappen zelf zijn verzorging/bescherming kan gaan opzoeken.

Huilen is daarvoor dus het enige wat de baby kan doen om hulp te zoeken. In dergelijke gevallen huilt de baby dus ook uit stress/angst; dan is het goed dat een verzorgingsfiguur zijn/haar aanwezigheid toont (eventueel zelfs al door de stem even te laten horen …). 

Volg je buikgevoel

Soms is het aan de manier van huilen wel merkbaar dat het niet om echte behoefte gaat, maar eerder om een vraag om wat extra aandacht. 

Een kindje verdient altijd je aandacht. Er is ook geen enkel probleem met het feit dat je kindje bij jou wil zijn; als je kind alleen aan de borst in slaap valt is dat ok, valt een baby alleen naast jou in slaap, dan is dat ok. Alles is ok als je je als moeder er goed bij voelt.

Als je je hier niet goed bij voelt, probeer de overgang dan zachtjes te laten verlopen: praat met je baby, ga regelmatig kijken als hij huilt en zeg dat alles ok is... Een baby leer je eerder iets af als je hem bijvoorbeeld in een andere kamer wil laten slapen dan dat je hem iets aanleert... Dan is het goed om consequent te zijn en er niet verder of niet meteen op in te gaan. 

De baby legt nu de link: als ik huil (of doe alsof ik huil), dan komt mama langs. Als ze niet meteen komt, huil ik harder; dan zal ze wel komen. Het is dan aan de ouder om uit te maken welke functie het huilen van de baby heeft (stress/ongemak of aandacht) en de patronen eventueel te herkennen …

Een ouder kent zijn baby al behoorlijk goed en kan dat veelal uitmaken door de manier van huilen en/of door vast te stellen of er zich een dagelijks patroon voordoet (als de baby ongemakken blijft tonen door te huilen vs. als hij vanzelf stopt met jammeren). Doorzetten is dan de boodschap; in eerste instantie door te proberen dit te negeren, er niet op in te gaan, en/of de baby positief te belonen door middel van aandacht wanneer het huilgedrag niet wordt gesteld.

Straffen van huilen is moeilijk; enerzijds omdat dat huilen dan met extra stress wordt gelinkt, anderzijds omdat straffen ook een manier is van aandacht geven (soms hebben kleintjes liever negatieve aandacht dan geen aandacht).

De voornaamste boodschap is: vertrouw als ouder op je buikgevoel wanneer je baby of peuter huilt; heel vaak weet je automatisch wat je baby je op dat moment wil vertellen.