De invloed van mijn verleden op mijn eigen relatie met mijn kinderen

Toen bleek dat we opnieuw zwanger waren wist ik al dat ik ook voor deze kleine spruit zoveel liefde zou hebben. Mijn zoontje van 2,5 jaar is de kleine man die van mij een mama maakte in plaats van zomaar een vrouw. Ik zie onze kleine deugniet zo graag! Maar wat ons tweede baby’tje van ondertussen zeven maand, onze kleine meid, bij mij losmaakt is onbeschrijfelijk.

Ze zitten beiden zo diep in mijn hart en toch zou ik als mama durven te twijfelen, en vooral, mij schuldig durven te voelen als ik moet toegeven dat het lijkt alsof ik een tweede keer mama worden nóg specialer was voor mij.

Ligt het aan dat vreemde jaar? Misschien wel, net zoals voor velen was 2020 een jaar waarin ik soms wel eens gevoeliger was dan anders. Dat in combi met de hormonen die horen bij zwanger zijn, bevallen en slaaptekort van de korte nachten met twee kleine kids: bad timing.

Maar naast dat vreemde jaar heeft het volgens mij nog meer te maken met mijn verleden.

Ik heb lang een heel speciale band gehad met mijn eigen mama. We hebben heel wat meegemaakt, maar samen waren we sterk. En toch, toch werden er jaren later van beide kanten woorden gezegd die alles hebben gebroken.

Ken je ze, die quotes die zeggen dat er niks tussen de band van moeder en dochter kan komen? Toch was onze vaas er zo eentje die nooit meer hetzelfde is geworden nadat ze brak. Onze vaas viel niet te lijmen, ze was namelijk niet in vijf stukken maar in duizend stukken gebroken.

Jarenlang heb ik gedacht dat ik haar begreep, in tegenstelling tot de mensen rondom mij. Soms is de schade nu eenmaal zo rampzalig dat het niet meer te herstellen valt.

Maar nu begrijp ik het niet meer. Niet nu ik zelf mama ben van een dochter.

Ik was al mama, een ‘boysmom’. Toen was het niet aan de orde om te vergelijken, want jongens zijn anders, jongens pakken het anders aan in discussies. Hier hoefde ik niet te vrezen dat ik het verleden in de toekomst zou moeten herbeleven.

Nu was het anders. Vanaf het resultaat van de NIP-test was het eerste dat weerklonk in mijn hoofd: ‘wat als?’. Wat als mijn dochter en mij net hetzelfde lot te wachten staat, wat als we in dezelfde discussies belanden, elkaar afstoten en uiteindelijk elkaar volledig verliezen?

Wat Als?

Die angst heeft plaats gemaakt voor overcompensen. Het is alsof ik alle liefde van een echte moeder-dochterband die ik de voorbije 13 jaar heb ‘gemist’ nu voel in onze band. Deze gevoelens gaan zo diep, dieper dan ik verwacht had en kan verwoorden. Dieper dan ‘dat speciale gevoel van mijn eerste kind die me mama maakte’.

Ik houd echt niet minder van onze zoon dan van onze dochter. En toch betrap ik me erop dat ik me hierover schuldig durf te voelen. Alsof ik hem verraad..

Ik dacht dat ik alle herinneringen van vroeger een plaatsje had gegeven, maar dit kleine spookje heeft me toch doen inzien dat dit niet het geval is. En ik vermoed dat dit nog wel eens zal gebeuren als ik later omi word. Ik kan niet begrijpen dat iemand geen interesse kan hebben in zijn kleinkinderen of te trots is om dat misschien toe te geven.

13 jaar lang heb ik het proberen te begrijpen en heb ik gedacht dat ik het begreep. Maar niets is minder waar. Nog maar eens zijn het kinderen die mij als volwassene tot inzichten brengen en de waarheid ‘vertellen’.

Ik ben zo dankbaar voor mijn prachtige kinderen, dankbaar om hun mama te mogen zijn en dankbaar voor de prachtige man, mijn papa en nieuwe mama’s die ik heb.

Dat corona maar snel gepasseerd is, mijn hormonen weer wat stabiliseren en ik alles terug wat meer kan relativeren. Dat ik kan beseffen dat het verleden het verleden is en daarom niet noodzakelijk ook mijn toekomst. Dat ik kan genieten van alle mooie momenten samen met de mensen rondom mij die om me geven.

En wie hier geen deel van wenst uit te maken, dat is dan maar hun keuze zeker?

Sophie