7706fi.jpg

De moeilijkste keuze ooit werd de beste keuze van mijn leven

21/10/2021
Mamabaas
Door Mamabaas

Een jaar geleden kwam ik erachter dat ik zwanger was. Plotseling en "onverwachts". Voor mij echt héél onverwachts: ik gebruikte al dertien jaar lang anticonceptie, en het was dus ook niet de bedoeling om zwanger te worden. Ik heb zeker vijf of zes zwangerschapstesten gedaan om wel 100% zeker te zijn dat ik zwanger was, natuurlijk waren ze allemaal positief. Er schoot vanalles door mijn hoofd: "wat nu?", "moet ik dit kindje houden?", "wilt mijn vriend dit wel?", "wil ik dit wel?", "ben ik hier al klaar voor?", "kan ik een kindje financieel wel onderhouden?"

Op dat moment zat ik al vijf jaar thuis, ik had geen werk, en mijn situatie was ook niet hoe het moest zijn. De reden waarom ik al zolang thuis zat is omdat ik een persoonlijkheidsstoornis heb (borderline) en dus ook nog steeds aan mezelf aan het werken was. Borderline is een persoonlijkheidsstoornis waarbij je enorme mood swings hebt, je denkt zwart/wit, je denkt eraan jezelf pijn te willen doen, je vraagt je vaak af of je wel wilt leven, je bent impulsief en denkt constant alleen maar negatief over jezelf (dat je niks kan, dat je nergens goed in bent, dat je hopeloos bent, dat niemand van je houdt, etc...).

Daar zat ik dan, met een positieve zwangerschapstest. Ik voelde me gelukkig en zo blij! "Ik een kindje?! Wauw!" Nu ja, met vele vragen in mijn hoofd heb ik een afspraak gemaakt bij mijn huisarts om bloed te laten nemen om te kijken hoelang ik ongeveer al zwanger zou zijn. De resultaten kwamen terug en ik bleek rond de vier weken zwanger te zijn, héél pril nog dus. Een week ging ik nog eens langs om te kijken of de HCG-waarden goed omhoog gingen. Alles bleek prima te verlopen.

Keuze maken

Maar toen kwam het ... Ik moest een keuze maken. Zou ik mijn kindje houden met mijn vriend? Was het nu wel het juiste moment, of gewoon absoluut niet? Maar stiekem had ik al in mijn hoofd en hart de keuze gemaakt om mijn lief baby’tje te houden en zeker niet weg te laten halen.

De vader bleek echter niet klaar te zijn voor een kindje. Na veel gesprekken en veel getwijfel moest ik gaan "kiezen" tussen mijn toenmalige vriend of ons kindje. Wat doe je dan? Twee weken lang heb ik nagedacht, van 's morgens tot 's avonds liggen nadenken en nadenken wat ik ging doen.  Ondertussen had ik ook al een afspraak gemaakt bij een gynaecoloog voor een echo om zeker te zijn dat alles wel oké was met mijn baby’tje. Die eerste echo was gepland op 3 december 2020.

Voordat ik deze echo had, had ik wel al voor de 1000% gekozen om het baby’tje in mijn buik te houden. Ik zie wel hoe het loopt, dacht ik bij mezelf. Ik heb toen alles wat ik in me had bijeen geraapt om dit tegen mijn ex-vriend te vertellen. "Schat, ik wil dit kindje niet wegdoen, ik wil het echt houden. Ik kan geen abortus doen. Dit is ons kindje, en ik hou van jou". Maar hij wou het absoluut nog niet. Kiezen tussen de persoon van wie je houdt of het kindje dat je samen gemaakt hebt, is een afschuwelijke keuze. Eerlijk gezegd zelfs de moeilijkste keuze die ik ooit gemaakt heb. Want daar ging ik, uit elkaar en zwanger van ons baby’tje.

Op 3 december 2020 ging ik naar het ziekenhuis voor de eerste echo, en daaruit bleek dat ik 7 weken en 5 dagen zwanger was. Het hartje klopte en alles was goedgekeurd. Nog nooit voelde ik me zo ontzettend gelukkig en vooral opgelucht. 17 juli 2021 was mijn uitgerekende datum.

Bij de echo op twaalf weken was ik wel angstiger als anders, maar alles bleek tiptop in orde te zijn. Ik kreeg ook de NIP-test. Na een week kreeg ik de resultaten en ik was zo blij: mijn kindje had geen afwijking, en ik was zo gelukkig want ik kreeg een zoontje! Mijn geluk kon niet meer op. En toch was ik nog ongelukkig, want ik was maar helemaal alleen ... Ik was zo bang dat ik dit niet zou kunnen alleen. Ik kreeg ook niks anders te horen bijna. "Je zit thuis en werkt niet, jij kunt geen kind onderhouden. Dat kost veel geld". "Jij hebt borderline, hoe kun jij een kind opvoeden?" Alle vooroordelen die er rond waren kreeg ik te horen en ik begon er zelf ook niet meer in te geloven. Vaak heb ik gedacht "misschien moet ik maar iets doen waardoor ik zelf de zwangerschap afbreek". Maar dat kon ik niet, ik was langs de andere kant ook zo gelukkig ...

Weer slecht nieuws

Op twintig weken zwangerschap kreeg ik de belangrijkste echo. Ondertussen had ik ook terug contact met de vader, hij ging voor die echo mee naar het ziekenhuis. Alles bleek in orde te zijn, hersenen waren goed, hartje was perfect in orde, geen hazenlip, geen afwijkingen te zien, maag/darmen in orde … Alleen kon ze de rechternier niet goed vinden. Na even proberen werd die toch gevonden, en daar kwam het volgende slechte nieuws. “Je baby’tje heeft cysten op zijn rechternier.” Oei dacht ik, is dat erg? Gaat mijn baby’tje leven? Komt dit nog goed? Wat nu? Wat wil dat zeggen? Duizenden vragen waar ik mee zat opeens, ik had zoveel schrik en heb liters water geweend. Want was dit mijn schuld of niet? Ik wist het allemaal niet. Maar het was geen ramp volgens de gynaecoloog. Iedereen kan perfect met één nier leven. Toch voelde ik me op dat moment gefaald, want mijn kindje was niet 100% gezond.

Verder in de zwangerschap werd dit goed opgevolgd, maar ik kon niet meer genieten, ik voelde me depressief en zo zwaar gefaald. Op 33 weken werd er een laatste extra echo gemaakt. Daaruit bleek dat de cysten er nog zaten en niet waren verbeterd. Mijn baby’tje deed het wel goed en was 44cm en 2,200kg. Dat was weer een opluchting en daarna ben ik gaan genieten van het kleine mensje in mijn buik. Zijn bewegingen waren hemels (soms ook wel pijnlijk).

Toen het einde in zicht kwam bij 39 weken zwanger, werd ik heel nerveus. Kan ik een bevalling wel aan? Gaan er complicaties zijn? Hoeveel pijn doetdat? Moet ik dit echt alleen gaan doen? Wat als ik niet merk dat de bevalling begonnen is? Noem maar op. Weer 10.000 gedachten, positief en negatief. Want zo werkte het in mijn hoofd.

Mason

Op 39 weken en 6 dagen ben ik mijn slijmprop verloren en op mijn uitgerekende datum ben ik bevallen van mijn zoontje. 17/07/2021, de dag dat alles volledig veranderde. Na dertien uur was hij daar. 51,5cm en 3,650kg. Mijn kind, mijn zoontje, mijn vlees en bloed. Op dat moment was ik gelukkiger dan ooit en alles kon mij gestolen worden. Maar aan de andere kant voelde ik me schuldig ... want mijn kindje had geen papa. Gelukkig was ik ook niet alleen en heeft mijn lieve zus mij heel de bevalling bijgestaan.

Mason

Alleenstaande mama

Op dat moment begon mijn leven als alleenstaande mama. Een rollercoaster aan gevoelens en gedachten, maar daar ging ik samen met mijn zoontje Mason. De dag dat we naar huis mochten kreeg hij een echo aan zijn niertjes en blaas om dit na te checken. Maar het bleek nog steeds hetzelfde resultaat. Eén nier die goed was en één die vol met cysten zat. Hier is dan ook direct na de geboorte antibiotica voor opgestart.

Plots was ik alleenstaande mama van een kindje met toch wel extra zorgen. Maar elke dag ging vanzelf, ik heb zo'n heerlijk kind! Momenteel is mijn zoontje drie maanden, en mag hij bijna stoppen met zijn antibiotica. De angst was allemaal voor niks, want mijn kind heeft zijn mama die altijd voor hem heeft gekozen, die elke dag voor hem vecht. Elke nacht staat mama er, elke dag opnieuw verzorg ik je, geef ik je voeding, de leukste kleren en probeer ik je dingen bij te leren.

Sinds zijn geboorte, merk ik ook nog heel weinig van mijn borderline, precies of deze is "verdwenen". Want mijn kind maakt mij zo gelukkig! Mijn kind houdt van mij en heeft mij nodig, ik ben belangrijk voor dit kleine mensje, terwijl ik me nooit belangrijk voelde. De angst dat ik dit niet zou kunnen, was ook voor niks. Mijn kind komt niks tekort, heeft onderdak, genoeg voeding, genoeg kleding, zijn medicatie en vooral zijn mama (een zeer gelukkige mama).

Mason

Alle mensen die mij veroordeelde dat ik dit niet kon: ik kan het wel. Beter dan ik had verwacht, en mijn kind zal nooit iets tekort komen. Wat voor mij de moeilijkste keuze ooit in mijn leven was, werd voor mij de beste keuze die ik ooit had gemaakt. Ondanks de slapeloze nachten, de verandering in mijn leven, wil ik het nooit meer anders. Ik ben eindelijk gelukkig zoals het moet zijn. Gewoon mijn kleine jongen en ik. Voor eeuwig en altijd!

 

Liefs, Kaily. Mama van Mason