De keuze voor een tweede kindje lonkt (of is eigenlijk al gemaakt), maar schrik om terug miskramen te hebben en terug de onzekere trajecten van fertiliteitsbehandelingen af te leggen houdt me wat tegen. Ik schreef alvast een brief naar ons toekomstige wondertje.
Dag mijn lief zieltje,
Ik weet dat je op ons wacht en ik verlang naar je!
Toch kan ik het niet helpen dat ik bang ben. Ik heb schrik om terug door een rollercoaster te gaan zoals bij jouw zus. Om terug afscheid te moeten nemen van extra sterretjes, om te hopen/wanhopen en te rouwen op weg naar jou.
Kon er me iemand beloven dat de weg naar jou zonder verlies zou zijn, dan sprong ik onmiddellijk: onbevreesd, ogen en armen open, vol liefde, vol verlangen, met een volledig open hart ...
Weet hoe graag ik jou nu al zie! Je bent nog maar een droom, een wens, maar wat is jouw plekje in mijn hart al groot!
Ik voel jouw liefde en warmte al zo diep vanbinnen dat ik niet kan wachten om te springen. Maar die schrik om wat zou kunnen houdt me nog tegen.
En toch is er binnenin ook onmiddellijk dat geruststellend gevoel dat me sust. Het verlangen naar jou is zo groot dat ik het gevoel heb dat ik je al ken ... vreemd he?!
Mijn zieltje, wat ben je hier welkom!
Ik hoop tot snel ...
Mijn hart roept je, mijn ziel omarmt je, ons gezin droomt van je.