Wachten op een kind: waarom ik me zo boos en ongeduldig voel
Point of no return
Ik speel er al weken mee, maar the point of no return has come. Ik heb een probleem. Al vindt mijn omgeving dat een overdreven uiting, maar ik vind dat ik een probleem heb. Een probleem waar veel vrouwen mee zitten, ongetwijfeld, maar voor mij is dit mijn probleem.
Mijn kinderwens is er al een tijdje. Ik verzon al volop namen en ik wist dat ik mijn eerste op mijn vijfentwintigste zou krijgen. Zo simpel was het allemaal in mijn hoofd.
Maar 25 werd 30, en dat omdat de man van mijn leven besliste om pas op mijn zesentwintigste in mijn leven te komen. Dat het niet makkelijk ging gaan, dat wist ik, dat voelde ik. Hoe zoiets kan is onverklaarbaar, maar ik wist het. En inderdaad, een jaar ging voorbij en ik was nog niet spontaan zwanger.
En toen begon de mallemolen. Een onderzoekje hier, een zwaarder onderzoekje daar, met elke keer een klein beetje hoop dat het nu wel eens zou lukken. Er gingen weer zo veel maanden voorbij. Maanden, en niet jaren. Ik weet het, ik mag nog van geluk spreken.
Maanden van desillusie, hoop, desillusie, hoop, wanhoop, lachen, gieren, brullen, minimaliseren, uitvergroten, ruziemaken, slechte seks, geweldige seks...
Kwaad en ongeduldig
Op, volledig op ben ik. De begeleiding is slecht. Het kan slechter, maar het blijft slecht... Fora trekken mij aan en stoten mij af, ‘want ik ben toch zo geen vrouw met zo’n grote problemen dat ik het op een forum ga schrijven’. Thank god for the internet, want elke mogelijke behandeling staat er op beschreven.
Iedereen is lief, iedereen hoopt mee, en toch voel ik mij zo alleen. Ik kamp niet zozeer met een leeg, maar wel met een kwaad en ongeduldig gevoel.
Tijd voor de volgende stap, want zo werkt het. We nemen weer een volgende stap. Het Riziv moet een papier goedkeuren. Jup, het is met papieren die moeten goedgekeurd worden... Mijn slijmvlies is te dun door de medicatie die je krijgt om het allemaal in orde te brengen. Een beetje maar (cijfers zijn ineens zo belangrijk): 5,9 en het moet minstens 6 zijn.
Ik word gewoon boos van alles rond mij, elk ziekenhuisbezoek draait uit op emoties, onbeantwoorde vragen...
Hoe vaak ik nog moet horen dat ik het allemaal wel zal vergeten als het zover is? In mijn hoofd is het nooit zo ver, een positieve test bestaat bij mij niet, een kind op de arm nog minder.
Vandaag, morgen gaat het misschien beter, maar vandaag wil ik in een hoekje kruipen en wenen. Heel hard wenen.
**Noot: vandaag is deze mama de fiere mama van drie gezonde zonen. Toch wou ze dit dagboekfragment delen, omdat ze graag aanstaande mama's in een gelijkaardige situatie een hart onder de riem wil steken. Zodat ze weten dat ze niet alleen zijn met hun gevoelens.
