De natuur kan zo wreed zijn
We zouden ons prachtige verhaal overdoen
We zouden dit blije nieuws nog lang voor ons houden, om samen te genieten van ons geheimpje. Een buikje zou nog even wegblijven, net zoals bij P. In de crèche zouden we het vrijdag vertellen, om zeker te zijn van een plaatsje. We zouden ons prachtige verhaal van 2016 overdoen, helemaal hetzelfde.
Een week geleden tuimelden we brutaal van deze Roze Wolk. Uitgerekend op de dag die zo speciaal moest zijn, waar we drie weken lang vol ongeduld naar uitkeken. Uitgerekend op de plaats en bij de persoon die zoveel voor ons betekenen. Zoveel pijn. Ongeloof. Verdriet. Onmacht.
Verblind door liefde
Probeerde m’n lichaam het me te vertellen, maar was ik verblind door liefde? Verliefdheid op een miniwezentje van amper 2 cm groot. Nog zo pril, maar een nieuw leven. Met zoveel betekenis al.
Meestal voel ik dingen zo goed aan, maar hier had ik geen seconde bij stilgestaan. Geen minuut over getwijfeld. Hoewel ik enkele keren zei dat ik me anders voelde dan twee jaar geleden. Geen glanzend haar, geen mooie huid. Niet zo stralend. Veel mottiger. Maar dolgelukkig.
Vind ik ooit het vertrouwen terug dan P. me gaf? Ga ik ooit de geur van het ziekenhuis weer met blije verhalen associëren? Ga ik ooit onze lieve dokter weer kunnen zien zonder verdrietig te zijn? Ga ik ooit ’s morgens weer opstaan zonder die grote leegte in m’n hart? Gaan wij dit met ons drietjes overleven?
