6980fi.jpg

De oermoeder in mij weent…

19/02/2024
Mamabaas
Door Mamabaas

Daar zit ik dan, in het donker op onze kamer met jou in mijn armen. Er komt net genoeg licht door de gordijnen om jouw gezichtje te kunnen zien. Je ligt heerlijk rustig in mijn armen te slapen. Zo vredig. En terwijl ik naar je kijk voel ik een intens verdriet. Dikke tranen rollen over mijn wangen en heel mijn lichaam wil in elkaar krimpen. Ik kan niets anders dan jou vasthouden en ingehouden snikken.

Een verdriet dat zo diep zit. Zoveel gedachten die voorbijkomen. Ik wil jou zo graag blijven voeden, maar het gaat niet meer. Ik heb tijd voor mezelf nodig, ik kan de nachten na 6 maanden niet meer alleen dragen en mijn lichaam moet eindelijk kunnen herstellen.

Mijn mama zei: “Wat maakt het uit, je hebt al 6 maanden borstvoeding kunnen geven, het is ook maar eten. Jullie zijn zonder borstvoeding groot geworden. Nu moet je voor jezelf zorgen.”

Maar voor mij is het niet alleen maar eten. Het is veel meer dan dat. Het is het beste wat ik jou kan geven. Ze begrijpt het niet.

De tranen beginnen langzaam af te nemen en ik word terug wat rustiger. Maar het lege gevoel blijft…

Terwijl ik naar je kijk weet ik dat ik jou gewoon wil geven wat je nodig hebt, wil meegaan op jouw ritme, harmonisch afgestemd zijn op elkaar en mee stromen op mijn natuurlijk moedergevoel. Gewoon datgene doen wat goed voelt, wat mijn buik en hart vertellen dat het juiste is.

Rationeel kan ik een keuze maken. Ik kan kiezen voor mezelf omdat het nodig is dat ik mij beter voel, ook voor jou. Maar heel mijn lichaam en al mijn vezels vertellen mij dat dit niet het juiste is. Mijn borsten passen zich niet aan en blijven hardnekkig veel melk maken. De vroedvrouw had al gezegd “Wat het hart wil, daar kan het verstand niet van winnen”. En zo was het ook.

Mijn lichaam, de natuur, mijn moederinstinct vertelde mij wat het juiste was. Maar mijn hoofd verplichte mijn hart om het op te geven.