Ode aan de tiet
Trots op mijn boobs
Samen met die garnaal in mijn baarmoeder zijn jullie serieus beginnen te groeien. Die garnaal werd een scampi, later een gamba en uiteindelijk een roze baby met een klok van een stem. De wonderen der natuur! Halleluja! Mijn extra huidaanhangsels hadden al snel één doel: must feed the baby!
Ik heb mijn zoon nooit horen klagen. Als hij een tiet zag kwam er al snel een grijns op zijn gezichtje. Na enkele maanden borstvoeding bedankte hij me zelfs tussendoor met een brede glimlach en een straaltje melk die langs zijn kin liep (een beetje verlies heeft men altijd).
Wat ben ik trots op mijn boobs. Ze hebben goed werk geleverd. En ik ga mijn exclusieve moeder- zoonmomenten missen. Maar nu doen we dansjes in de plaats, gaat hij af en toe eens op visite, kan ik een beetje bekomen en ben ik meer een blije mama. Het doet namelijk de ronde: happy mammie, happy baby. En weet je wat, ik begin het nog te geloven ook!
Ondertussen is mijn volle cup gereduceerd tot een overgroeid theezakje. Foert! Ik heb geen fysieke oorlogs/bevallingswonden zoals witroze gebroken lijntjes of een horizontale onderbuiklijn met kleine verticale streepjes erop. Dus op die theezakjes ben ik behoorlijk trots. Heb je die billen van mijn zoon wel al eens gezien? Ze zijn gevuld met mijn supermelk!
Bedankt tieten, jullie zijn geweldig!
Gastmama Anke
