De realiteit achter de foto die alleen wij kennen

Steeds meer en meer verschijnen er wel eerlijke foto's in de media. Maar dan nog.

Ja, mijn man knuffelt hier thuis elke avond babykrampjes weg. Maar als ik een foto neem dan ziet de baby in kwestie er vooral ontzettend lief uit. Een foto is namelijk stil. Er komt geen geluid uit. Mijn kleine mannetje krijst nochtans de buurt bijeen en spuwt een beetje onverteerde melk op zijn zorgvuldig gekozen borelingenpakje. Melk die na een kwartier al zuur ruikt. Hij zet zijn scherpe nageltjes in ons vel. Het voelt als een paar stevige speldenprikken. Na anderhalf uur troosten voelt mijn man zijn kont niet meer. 'Klik'.

Maar de 'negatieve' gevoelens vervagen als ik naar de foto kijk. Er hoort een realiteit bij die alleen wij kennen (en met ons allicht wel alle ouders van wie de baby's weleens krampjes hebben, lees: alle ouders dus). Het is een herinnering die bij een schijnbaar perfecte foto hoort. Maar onthoud, beste (bijna) ouders: spiegel je niet aan wat niet meer is dan een momentopname en maak vooral je eigen (mooie) herinneringen.