De rollercoaster van wachten op een kind: zo moe, zo boos, zo hoopvol

Zo moe

Ik voel me zo moe.

Moe door elke traan die mijn wangen heeft verlaten om de pijn in mijn hart te helen.

Moe door de moed die me elke cyclus in de schoenen zakt en die ik met alle kracht die mij nog rest terug omhoog moet trekken.

Moe door de pijn die mijn gedachten mij aandoen en die ik niet kan tegenhouden.

Moe door de dagen die weken lang duren.

Moe door het aftellen naar elke pil die mijn lichaam betreedt, in de hoop dat deze cyclus mijn lichaam eens werkt zoals een ‘échte vrouw’.

Moe door de onzekerheid die mijn zelfvertrouwen elke keer opnieuw krenkt.

Moe door het afwachten naar elk bezoek bij de alwetende gynaecologe.

Moe door mezelf te verplichten gelukkig te zijn voor anderen die hun kindje in hun armen mogen sluiten en trots elke stap, lach, mijlpaal van hun wonder op sociale media zetten.   

Elke week wordt mijn ziel op een rollercoaster van emoties en gedachten gezet.

“Het hoeft al niet meer…”

“Ik wil het zo graag!”

“Ik ben er niet klaar voor…”

“Ik ben er zo klaar voor!”

“Ik weet niet meer waar ik de hoop nog uit moet halen…”

“Ik houd de moed erin!”

Positieve en negatieve ik

Ik ben zo moe om dagelijks te discussiëren met mijn eigen gedachten.

Mijn positieve ik weet dat ik ooit mama zal zijn.

Mijn negatieve ik vraagt zich dan af hoe ik dit zo zeker weet en wanneer dit dan eigenlijk zo zal zijn.

Mijn positieve ik weet dat ik nog maar 25 ben.

Mijn negatieve ik vraagt zich af of ik echt zo blij moet zijn met het idee dat ik misschien pas op mijn 30 mijn eerste kind in armen zal mogen sluiten.

Mijn positieve ik besluit om zichzelf vast te houden aan de afleiding van het zoeken van een grond en bouwplannen te maken.

Mijn negatieve ik breekt die plannen af met de gedachte dat het nooit zal waargemaakt kunnen worden als er een kindje in het spel is, dus waarom hier tijd in steken.