De roze wolk komt … ooit

Na 3 nachten op de dienst materniteit mochten we al naar huis. Toch met een dubbel gevoel. Zéker aangezien hij toch gelig zag en de kinderarts dat zelfs bevestigde. Maar het was allemaal in orde volgens hen…

Tweede keer goede keer?

Wij met volle moed naar huis met ons drietjes, ons ventje dat toch heel rustig en flink was in zijn parkje geïnstalleerd en het gezellig gemaakt.

Maar 1 dag later was hij toch geler. Dus, terug overnachten in het ziekenhuis om te lampen. Was het dan echt zo moeilijk om ons nog 1 nacht langer te houden in plaats van ons naar huis te sturen (dank u KIK-project, dank u Maggie De Block)? Na een nachtje mochten we terug naar huis. Tweede keer goede keer?

Derde keer goede keer?

Maar ons ventje at nog steeds niet goed. Na 2 dagen thuis sukkelen, hup, wéér naar het ziekenhuis. Deze keer zijn we er jammer genoeg een kleine week moeten blijven. En dat moment was het begin van ons verhaal, een onnodig lang verhaal.

We mochten van spoed richting pediatrie en het ging allemaal snel. We kregen na 10 minuutjes onze 'kamer’, al was ‘kruipkot’ een beter woord ervoor.

Er werd bloed geprikt zodat ze zijn bilirubinegehalte (geelzucht) en een aantal andere zaken konden testen. Maar het lukte na 5 minuutjes niet. De naald werd verschillende keren in zijn handje geprikt, en ons zoontje bleef brullen en schoppen (hoe zou je zelf zijn?!). Na 10 minuten lukte het nog steeds niet, en uiteindelijk werd ons baby’tje minstens 30 minuten ‘plat’ gestoken vooraleer het lukte.

Hij was HELEMAAL van de kaart, en ik ook. Is het voor een verpleegkundige op pediatrie, waar ze toch altijd met kindjes moeten werken, zo moeilijk om in te zien wanneer een baby van amper 2 weken over zijn grens gaat en dat het echt niet lukt? Of ben ik nu een overbezorgde moeder?

Gelukkig stak zijn maagsonde wel direct.

Hij moest terug lampen en intussen kon ik me 'installeren’ in mijn kruipkot. Nog geen twee weken na de bevalling op een laag veldbedje slapen, dat is natuurlijk wat elke mama wil doen. Het is maar dat mijn lichaam al volledig hersteld was op dat moment om een week op dat vlooienbed te slapen (sarcastisch bedoeld uiteraard!). En je leest het goed, vlooienbed. Ik had tientallen beten op mijn benen, maar dat kon ab-so-luut niet van hun veldbed komen, dat zou van onze huisdieren zijn (toch heel gek dat we er thuis geen last van hebben hé…).

Maagsonde, maar geen verbetering?

Na een tweetal dagen  was het nog niet beter. Integendeel. Na elke keer voeding bij te geven via de sonde, gaf hij alles terug. Ik heb dit verschillende keren gezegd, maar dat was normaal (wat is het nut van een sonde dan?). De kinderartsen spraken elkaar ook telkens tegen over de hoeveelheid die hij zou moeten drinken, van 60ml tot 120ml. ‘Klein’ verschil hé.

Na 2-3 dagen was ik zo opgefokt, kwaad, moe, uitgeput, dat ik gevraagd heb om iemand van een andere dienst te mogen spreken, iemand van neonatologie. Die vrouw (een schatje!) kwam binnen, ik deed mijn verhaal, en ze vond direct dat sonde te diep stak. TE DIEP!! Zij heeft de sonde opnieuw gestoken, en het teruggeven was direct gedaan. Twee dagen later konden we naar huis.

Ik ben geen dokter/verpleegkundige, en ik merkte dat het niet ok was met onze zoon. Waarom konden zij dat niet zien? Geen zin? Te weinig personeel en dus te druk? Vonden ze dat ik te veel vroeg van hen? Interesseerde het hen gewoonweg niet?

Na een week mochten we EINDELIJK naar huis. derde keer goede keer. YES!

Van de ombudsdienst en kinderartsen die niet luisteren tot babytherapie

Door al het voorgaande plus nog een heel deel andere zaken die gebeurd zijn, hebben we klacht ingediend tegen het ziekenhuis.

De ombudsdienst stalkte me telefonisch. Alleen maar om te zeggen dat ik geen gelijk had, of dat ze het zouden noteren voor later. En oh ja, de sonde die fout stak, kwam door mijn zoontje zelf. Geen woorden voor.

Om nog maar te zwijgen over hoe 'lang’ het duurde voor ze koemelkeiwitallergie vastgesteld hadden. Ik zei het al 3 weken, maar dat kon absoluut niet! Zelfs reflux kon niet, het zouden kolieken zijn. Na hem veel te lang te laten afzien met krampen (nog eens bovenop het voorgaande) gaven ze me toch gelijk. Ik had echt dokter moeten worden? Of moeten de kinderartsen (sommigen onder hen) misschien eens leren om naar de ouders te luisteren in plaats van zwart-wit te denken?

Wij moeten nu met onze intussen 3 maand oude zoon naar een babytherapeut gaan, omdat hij sindsdien nooit rust kan vinden, vaak paniekaanvallen heeft (en nee, het is niet gewoon wenen om eten of slaap of een karaktertje zoals de kinderartsen zeiden), en niet alleen durft zijn. Al 2,5 maanden van 5, 6 of meer uren wenen (brullen) per dag, nu nog maar maximum 4 uur slapen 's nachts met heel veel moeite. De artsen (ander ziekenhuis) spreken allemaal over een TRAUMA. De therapeut moest enkel zijn neus en nadien zijn maag aanraken en hij had een paniekaanval van bijna 40 minuten (deed hem denken aan sonde). Kan het nog duidelijker?