De strepen op mijn schouder

Ik verdien ze…

• voor het meermaals handjes, mondjes, neusjes en billen vegen, dag in dag uit. Als ik het geluk heb dat het bij billen en vegen blijft natuurlijk.
• voor het spurtje dat ik mag inzetten om je bij te houden. Daarom heten die dingen dus loopfietsjes. Hadden ze me even goed mee liggen zeg.
• voor het lekkere eten dat ik je voorschotel. Ook al wordt het bijna dagelijks door de keuken gegooid als betrof het een Olympische discipline. Het zal in een of andere cultuur vast een vorm van respect zijn.
• voor het verhaaltje voor het slapengaan. Het is me ondertussen duidelijk waarom ze ‘De sprookjes van Duizend-en-een-nacht’ heten, als je me niet constant zou onderbreken zouden we er immers nooit zo lang over doen.
• voor het vele uren borstvoeden en kolven dag en nacht. Eat local zeggen ze toch? Ik verwacht minstens een vijf-sterren-review op Tripadvisor, aangezien ik jullie favoriete snackbar zonder vaste openingsuren ben.
• om al voor je te hebben gevochten nog voor jij je eerste schreeuw hebt geslaakt. En geloof me, vechten zal ik blijven doen.
• voor de 7/7-service als privéchauffeur, portier, personal assistant en butler. “Allez mama!” Ja, chef.
• voor de vele uurtjes wiegend door de living sloffen bij die gemene krampjes waarbij enkel mama’s armen goed genoeg zijn.
• voor het troosten bij het krijgen van je prikjes terwijl mijn hart in duizend stukjes breekt door je supersonisch gegil.
• voor het samen ravotten elke dag, de pijn van mijn postpartumlijf negerend om jou te entertainen. Maar het is ook mijn favoriete moment van de dag.
• voor het eten van een koude spaghetti of het drinken van koude koffie omdat jouw noden  immer voorrang hebben.
• voor het niet ontkennen dat je mijn kind bent bij een gênante situatie in de supermarkt.
• omdat ik simpelweg mijn best doe.

Ik verdien ze, die strepen op mijn schouder.

Elke dag  opnieuw.

En dat ze wit zijn van kleur en verdomd zuur ruiken, kan me bijzonder weinig schelen.