De switch in mijn leven
In dat jaar veranderde manlief van werk. Hij had heel lang dagdiensten gedaan, maar hij was te lang onderweg elke dag en verloor daar veel tijd mee. Hij startte in een nieuwe job, maar dat was zijn ding niet. Hij besloot toen iets anders te doen en te studeren voor machinist.
Zo gezegd zo gedaan: ik zwanger van onze eerste spruit en manlief aan het studeren. Toen ik was bevallen kon hij maar vier dagen aan mijn zijde staan: hij had examen en kon niet langer vrij krijgen tijdens zijn opleiding. Heftig, maar we hebben het overleefd….
De emoties en wat een baby met mijn hormonen en zelfbeeld deed, waren heftig, de slapeloze nachten eisten hun tol. Ik wist toen niet wat me te wachten stond…
Na zes maand genieten, bracht ik mijn zoontje naar de crèche en ging ik terug werken.
Allebei in ploegen: de hel
Ik werkte al in ploegen. Ik had vroeg/laat/weekends... Ook mijn man startte toen in ploegen en eerlijk, het was een echte hel. We zagen elkaar niet, wisselden onze shiften af voor opvang en manlief had een uurrooster dat hij 24/24 kon beginnen. (2u/3u/4u ‘s nachts, dan 16u, 17u, 18u…. kortom het klokje rond).
Manlief werkte als ik veelal niet werkte. Ik kan dat niet uitleggen, maar er waren zelfs weekends dat wij onze kinderen van vrijdagavond tot zondag naar de grootouders moesten brengen. Godzijdank waren die er, maar mijn moederhart bloedde….. Steeds meer.
Weer zwanger: tijd om te genieten
Na 2,5 jaar werd ik zwanger van mijn tweede zoontje. Ik was terug een jaar thuis. Wat genoot ik van de simpele dingen… Mijn zoontje kunnen afhalen van school, even tijd voor mezelf, een rustiger leven…
Ik beviel terug van een jongen en ging na 6 maand terug werken.
Terug datzelfde ritme: ik kwam thuis van mijn shift, manlief vertrok. Ik werkte in het weekend een vroege, hij een late… Ik was een weekend thuis, hij was aan het werk.
Op den duur lukte ons dat niet meer. Het werd te chaotisch om alles bij te houden en te ingewikkeld naar opvang toe. We leefden meer en meer naast elkaar en niet meer als gezin...
Hoe langer hoe meer mijn moederhart bloedde. Hiervoor wou ik geen kinderen. Ik kon niks meer deftig bijhouden. Alleen eten, ik kwam thuis en hij ging weg of omgekeerd… Werken met briefjes ‘ eten staat in microgolf’...
Ik wou de controle terug
Dit was net hetgeen ik zeker niet wou. Ik wou de controle over mijn leven, over mijn gezin terug. Ik leefde op automatische piloot en viel snel ziek.
Ik heb een maand verplicht (want ik ben absoluut geen opgever) moeten rusten van mijn huisarts, omwille van klierkoorts. Ik was bijna ingedommeld achter mijn stuur na een late shift...
Deze wees me letterlijk op het gevaar van zo door te gaan met die vermoeiende levensstijl. Ik werkte met kinderen en jongeren in moeilijke contexten, dus ook een job die heel wat energie vroeg van me. Werken tot 22u, en om 5u15 terug opstaan om alles te kunnen bolwerken voor de kindjes….
De kringen onder mijn ogen werden doffer en mijn geduld steeds minder.
Dit was niet het leven dat ik voor ogen had toen ik aan kinderen begon. Er moest verandering in komen.
Op zoek naar een nieuwe job
Ik begon te solliciteren. Ik heb 1 jaar lang gesolliciteerd, telkens was ik er net niet bij...
Ik volgde ondertussen ook loopbaanbegeleiding en kreeg meer inzichten in wat voor mij heel belangrijk was. Wat wou ik in mijn leven, vooral op werkgebied?
Er zijn voor mijn gezin en een goede band met mijn kinderen opbouwen… En vooral een gezond evenwicht voor mezelf hanteren…
Heel toevallig kwam ik een vacature op een school tegen.
Ik solliciteerde, en ik had de job. Ik gaf 10 jaar anciënniteit op, met financieel verlies, maar kreeg er een rustiger leven voor in de plaats, waarbij ik elke avond thuis ben voor mijn kinderen, en de vakanties natuurlijk. Ik besef dat ik ongelooflijk veel geluk heb om dit ritme nu te kunnen hebben.
En ook: hoe onlogisch het klonk voor mij als een andere zei ‘ het is toch druk zo in dagdiensten’. Dan dacht ik ‘ je zou eens ons ritme moeten hebben’…
Ik heb tijdens deze periode echt enorm veel steun gekregen van goede vrienden die zich afvroegen hoe wij dit ritme in godsnaam deden draaien. Eerlijk, ik weet het zelf soms niet hoe dit draaide… We deden maar door, ons sociaal leven was praktisch onbestaande. Wij waren niet zoveel samen meer als wij weg moesten, want er was altijd wel 1 iemand die moest werken…en de andere mocht de kinderen opvangen...
Zo blij met hoe het is gelopen
Ik ben zo blij dat alles liep zoals het is gelopen. Het is een groot leerproces voor mezelf en gezin geworden. Die grens voor mezelf tegenkomen was een moeilijk punt, maar nu weet ik door zo’n moeilijke en intense periode zeker dat dit de juiste beslissing was. Ik ben zo dankbaar dat ik deze kans kreeg… en stilaan komt het stukje me - time ook terug. :)
Ik geniet meer en heb een rustiger leven en voel me zo goed, ook op mijn nieuwe job. Ik krijg kansen om bij te leren, wat heel leuk en verfrissend is! Ik ben terecht gekomen in 2 teams waar ik me bijzonder goed voel en dat is voor mij heel veel waard. Ik hou van de rust die mijn kinderen voelen doordat ik niet meer de mama met stress ben.
Ik hou van de structuur in mijn leven die er gekomen is dankzij mijn carrièreswitch.
Ik had super collega’s, maar heb nu ook terug schatten van collega’s. Na 10 jaar ergens weggaan is niet gemakkelijk… Maar voor mij was het de beste keuze ooit voor mijn gezin, mijn gezondheid en om de controle terug in handen te krijgen.
Ik voel me pakken beter, fysiek en mentaal. En als mijn kindjes in bed zeggen “mama, ik zie je graag” dan weet ik dat ik de juiste keuze heb gemaakt….
