Het geknapte theezakje

Ik kan me niet inbeelden dat ik de hele dag tussen vier muren zou zitten om op te ruimen, te stofzuigen, te strijken, te koken en als de kids van school thuis zijn, het hele rijtje opnieuw uit te voeren. Ik werk graag. En ik ben fier op mijn job. Maar dat houdt jammer genoeg in dat er niet meer dan drie blondjes kunnen rond lopen in huis.

Mijn stresslevel is de laatste tijd zo gestegen dat ik een tikkende tijdbom ben. De genietmomentjes met mijn man zijn zo schaars geworden, dat die date de bijna onmogelijke opdracht kreeg om me te doen ontspannen.

Kinderknop: uit?

Alleen slaagde ik er zaterdag niet in om de kinderknop volledig uit te zetten. De smartphone bleef lonken, ook al was er gsm-stilte afgesproken. Ik vreesde bij elke ping dat de babysit een bloedneus, een valpartij of een pyjamaongelukje zou moeten oplossen. Je kunt dat kind toch niet belasten door te zeggen dat je niet bereikbaar bent?

Vanaf het moment dat ze in je armen gelegd worden ben je verantwoordelijk, punt. Gelukkig dat je nooit weet waaraan je begint. Aan de andere kant tikte de klok, die centraal boven de deur hing, verder waardoor ik alleen maar kon denken aan haar prijs, die genadeloos per kwartier steeg.

Ik moest toegeven dat ik het heerlijk vond om een menuutje voorgeschoteld te krijgen, zonder dat ik er iets voor moest doen. Dat ik iets nieuws kon proeven, want ik verlegde mijn grenzen. Mijn man was trots op me dat ik niet voor de vertrouwde pasta met scampi ging, zijn goedkeurende knipoog betekende veel voor me.

Alleen liep het fout tijdens het dessert, zo noem ik het, die verwenthee na het eten. Een echt dessert krijg ik er echt niet bij, hoor. Ik moet er toch voor zorgen dat ik morgen opnieuw in mijn veel te skinny jeans geraak? Ik drenkte het theezakje te veel in het hete water en toen ik net vroeg hoe de moelleux au chocolat van mijn man smaakte, knapte het touwtje af.