De terugkerende twijfel voor een tweede kindje
Ik ben gelukkig getrouwd, sterker nog; ik ben samen met een fantastische partner en ondanks de ups-and-downs besef ik maar al te goed dat we een sterk team zijn, mijn man en ik. We hebben ons eigen huis, al moet er dringend werk gemaakt worden van de renovaties. In juni ben ik afgestudeerd met hoge onderscheiding als leerkracht secundair. Ik heb een prachtige dochter, die me elke dag opnieuw intens gelukkig maakt. Maar ik wou kinderen … En toen, plots was ik tevreden met één.
Eén is oké
Ik was 25 toen ik voelde dat ik er klaar voor was; de volgende stap in ons leven: een kindje. Ik herinner mij nog goed de momenten dat ik aan niets anders meer kon denken dan aan een baby van ons tweetjes. Zonder enige twijfel maakte ik een afspraak bij de gynaecoloog om die spiraal eruit te halen en elke maand wachtte ik vol spanning tot mijn menstruatie zou wegblijven.
De geboorte van Annabel is de mooiste dag uit mijn leven, zonder twijfel. De maanden en jaren daarna heb ik steeds gedacht dat het oké was voor ons, het leven met ons drietjes. En toen kwamen de gevoelens naar boven van mijn gezinsleden.
Een zusje en een broertje
Dat mijn echtgenoot een tweede kindje wilde hield hij nooit geheim. De afgelopen jaren liet hij meerdere keren vallen dat hij graag nog een baby’tje had gehad. Ik was diegene die de boot afhield. Het was goed zo, we waren perfect afgestemd op ons leven met drie. We zouden nog wel zien, later.
Annabel is nu vier en zot van haar kleine nichtje en neefje. Als ze een baby ziet dan smelt ze als sneeuw voor de zon. Ze wil hen het liefst van al een hele dag bij haar op de schoot, aaien over de babyhaartjes, helpen bij het verschonen en kusjes geven. “Ik wil nog een zusje en een broertje”, zegt ze dan. Soms vraagt ze ook gewoon, heel oprecht zonder enige schaamte; “mama, zit er een baby in jouw buik?”.
De rol van grote zus
Ik heb erom gelachen, ondanks dat ik me afvroeg of Annabel misschien wel vond dat ik een te dikke buik kreeg. Zeker omdat er van een baby geen sprake is. Maar de laatste tijd zit ik weer voortdurend met de vraag in mijn hoofd: is het goed zo met ons drietjes, zijn we compleet?
Zou het niet fijn zijn om een tweede wondertje aan ons gezin toe te voegen? Om Annabel de rol te zien opnemen van grote zus, een rol waarvan ik overtuigd ben dat ze hem met trots zal vervullen? Zou het niet heerlijk zijn om als gezin van vier op vakantie te trekken en mijn echtgenoot weer de lieve, kersverse papa te zien zijn die zonder enig gezeur luiers verschoont en ik die me weer terug verdiep in het kersverse moederschap?
Ons leven op het spel zetten
Het zou mooi zijn. En dan slaat de twijfel weer toe. Wat als ik het niet kan? Wat als ik het mezelf kwalijk ga nemen dat ik ons mooie leven dat wat we nu hebben op het spel zet?
Wat als ik uitgeput ben en niet opgeladen geraak? Wat als ik het leven met twee kinderen niet aankan? Wat als Annabel jaloers wordt of het gevoel krijgt dat ik haar minder graag zie? Er zou geen weg terug zijn en ik zou het mezelf nooit vergeven. Sterker nog, wat als ik het mijn nieuwe baby kwalijk zou nemen? De gedachten alleen al zorgen ervoor dat ik me instant slecht voel. Dat ik me nu al een slechte moeder vind. Dus concludeer ik dat ik geen tweede kindje wil. Uit angst voor het onbekende en de onzekerheid.
Maar wat als het wel goed zou gaan? Ik ben nu 30 en in mijn ogen geeft me dat niet veel tijd meer om te twijfelen. In mijn hoofd maak ik al de som. Als ik nu zwanger ben, dan ben ik 40 tegen de tijd dat mijn kind nog geen tien zou zijn. Dat maakt me onrustig. Maar wat als, blijft de vraag …
Deze blog verscheen eerder op Smotherhoods.
