De wonde van mijn keizersnede bleek niet goed hersteld ...

Niet goed hersteld

Een tijdje terug kreeg ik te horen dat mijn keizersnede van mijn eerste kindje niet goed hersteld is. De baarmoederwand is op 1 plaats terug open gekomen.

Na de normale controle van 6 weken moet er een lichte bloeding hebben plaatsgevonden waardoor er een bloedklontertje aan de wand is blijven kleven. Daardoor is de wand dus minder goed hersteld.

Dit komt voor bij 2 procent van de mensen die met een keizersnede bevallen zijn. Volgens mijn gynaecologe, die ik eigenlijk wel enorm vertrouw, is dit geen probleem om opnieuw zwanger te worden. Ik zou enkel niet in arbeid mogen gaan. Maar het blijft een risico, aangezien bij een volgende zwangerschap mijn buik kan scheuren, ik zelf kan sterven en ook mijn kindje kan verliezen. Dat is dus een risico dat we liever niet zouden nemen...

Leg schuld bij mezelf

Vroeger waren er waarschijnlijk meer mensen die dit voor hadden, maar toen werd zo een gaatje gewoon niet opgemerkt omdat de apparatuur niet zo nauwkeurig was. Het blijft continu in mijn hoofd spoken: heb ik na de bevalling te veel dingen gedaan, heb ik te weinig gerust, te veel de Maxi-Cosi opgepakt, moest ik die ramen wel schilderen…?

Ik leg dus de schuld bij mezelf. De gynaecoloog stelde mij echter gerust en zei dat het absoluut niet komt door iets verkeerd te doen.

Ik heb nog een aantal onderzoeken laten uitvoeren en opinies gevraagd. Uiteindelijk hebben we beslist om het gaatje te laten dichtmaken. Als dit lukt, dan zal er nog een tweede kindje komen. Al blijft de twijfel natuurlijk of we wel nog steeds voor een tweede kindje moeten gaan. Omdat toch wel een zware operatie is. Maar dan denk ik aan de band die onze dochter kan opbouwen met een broertje of zusje en denk ik dat we het toch maar moeten proberen.

Operatie

Enkele weken geleden was het zover: de operatie is goed verlopen en ik wou zo snel als mogelijk naar huis om terug bij ons dochtertje te zijn.

Bij het thuiskomen had ik echter enorm veel schrik dat ze mij pijn zou doen aan mijn buik en zo het risico van een slecht herstel weer groter zou worden. Maar we legden haar goed uit dat mama’s buikje pijn deed en we toonden haar de plakkers op mijn buik.

Ze leek het te snappen, al had ze de eerste dagen vooral wat schrik om dicht bij mij te komen. Hierdoor kreeg ik dan weer wroeging over wat mijn dochtertje aandeed. En dit allemaal om haar een broertje of zusje te kunnen geven.

Wie weet zal ze misschien jaloers zijn en continu ruziemaken. De eerste weken waren vooral heel moeilijk omdat ik haar niet mocht oppakken.

Afstand tussen mij en mijn dochter

De verzorging van onze dochter viel dus volledig op mijn man zijn schouders. De afstand tussen mezelf en mijn dochter werd een stukje groter en ik voelde me enorm hulpeloos. Dan vroeg ik mezelf weer af of dit het wel allemaal waard was, want de schrik bleef dat de operatie niet geslaagd was en dat ik deze moeilijke periode volledig voor niks heb doorstaan. Maar dan bedenk ik me dat ik er alles heb aan gedaan om mijn dochter een speelkameraadje te bezorgen.

Binnen een 6-tal weken weten we of de operatie een succes was en of ik het hoofdstuk van een tweede kindje al dan niet moet afsluiten... Fingers crossed!