5776fi.jpg

Drama’s in peuterland

25/02/2019

Elise wordt binnen 3 maanden 2 jaar. De ‘ik ben twee en ik zeg nee’-fase komt dus stilaan in zicht. En tegenwoordig begint dat zo nu en dan al goed duidelijk te worden. Want de meest onnozele zaken kunnen de laatste weken aanleiding geven tot een mooie peuterdriftbui.

Een paar voorbeelden:

  • Juffrouwtje deed zelf haar sokken uit, en werd daarna hysterisch omdat…. haar sokken uit waren en ze terug aan moesten, jawel. En sokken zelf aandoen lukt haar nog niet. Dus is dat een drama. *zucht*
     
  •  Juffrouwtje vroeg om een beker water, maar bedacht zich blijkbaar in de 20 seconden erna (of toch in die paar momenten waarin ik een beker water nam) en werd dus boos…. omdat mama haar een beker water wou geven. Drama, again. *diepe zucht*, again.
     
  • Juffrouwtje was nog leuk aan het spelen bij de grootouders, maar moest toch haar spelletje beëindigen en haar schoenen aandoen. Hoewel dat ruim op voorhand was aangekondigd, en ze daarbij volmondig ja aan het knikken was. Maar bij deze is het dus duidelijk dat ze nog niet altijd goed weet wanneer ze met ‘ja’ knikken ook effectief ‘ja’ bedoelt. En dus: drama. Again.
     
  • Het grootste drama van de afgelopen week: gisteren was papa even van huis ’s avonds. En normaal steken mama en papa Elise samen in bed (dat gaat dan gepaard met de nodige rituelen, liedjes zingen, …). Maar gisteren was dat dus anders. Dat was zeker niet de eerste keer, maar wel de eerste keer dat Elise er zo een drama van heeft gemaakt. Ik heb mijn uiterste best gedaan om de liedjes die papa normaal zingt op een evenwaardige manier te brengen, maar ik ben daar dus grandioos in gefaald. Als er rotte eieren of tomaten ter beschikking waren geweest, ik zou ze naar mijn gezicht hebben gekregen. Vol overtuiging. Opnieuw, groot drama.

Uitdaging

Ik kan zo nog een tijdje doorgaan, maar goed: je begrijpt de essentie. Er wachten ons als ouders dus nog wat uitdagingen de komende tijd. Voor mij is het niet altijd even duidelijk wat de beste reactie is: als er echt een woede-uitbarsting komt omdat ze gewoon haar zin niet krijgt, probeer ik Elise gewoon te negeren en even te laten uitrazen. Meestal is ze dan na enkele minuten vergeten dat ze boos was, en gewoon nog verontwaardigd omdat ze geen aandacht meer krijgt. En dan komt ze zelf wel weer terug.

Maar ik ben overtuigd dat ze soms ook gewoon echt met zichzelf geen blijf weet: ze was gisteren bijvoorbeeld echt over haar toeren omdat ze besefte dat haar papa er niet meer was. En dan krijg ik het niet over mijn hart om haar te negeren: ze voelt zich dan al in de steek gelaten, ik wil dat niet erger maken. En dus heb ik haar getroost, en uitgelegd dat papa zeker terug is als ze wakker ging worden de volgende ochtend. Ze straalde dan ook toen deze morgen bleek dat ik niet had gelogen ;-).

Voorkomen in plaats van te genezen

Eén ding heb ik wel al vastgesteld: een vermoeide of overprikkelde peuter is bijna hetzelfde als vragen om een uitbarsting. Dus proberen we in de mate van het mogelijke te voorkomen in plaats van te genezen. Proberen. Want ja, kinderen worden nu eenmaal soms moe, en de strikte regelmaat die we proberen te hanteren kan niet 100% van de tijd worden gevolgd. Maar goed, een poging is ook al iets.

Ik vraag mij alleen af wat het gaat geven als we echt in de “ik ben twee en ik zeg nee”-fase zijn aangekomen. We hebben nog even tijd voor wat mentale voorbereiding… ;-)

 

Lees meer op Hylke’s blog.

Bestsellers

cover ouders komen van mars

Ouders komen van Mars

€ 21.99
mok legendaddy

Koffiemok | legendaddy

€ 16.95
to do hero gezinsplanner

To Do Hero: Gezinsplanner

€ 18.99

Meilleures ventes