7842fi.jpg

Drie kindjes in mijn hart, twee in mijn ogen

23/06/2023
Mamabaas
Door Mamabaas

Terwijl ze met het apparaat over mijn buik heen gaat, kijk ik op de echo mee. Na nog geen minuut zie ik gelijk dat het foute boel is. Mijn vreemde voorgevoel wordt binnen twee minuten bevestigd. “Dit ziet er niet goed uit”, zegt de echoscopiste.

Slecht nieuws tijdens de 20-weken echo

We zijn die ochtend met de auto naar de praktijk gereden voor de 20-weken echo. Ik merk dat ik zenuwachtiger ben dan bij mijn vorige twee zwangerschappen. Ik heb het gevoel dat deze zwangerschap anders is en daardoor heb ik ook meer twijfels. Maar die wuif ik ook weer snel weg en ik hou hoop dat alles goed is met onze baby.

Maar helaas krijgen we binnen een paar minuten het slechte nieuws te horen. Op dat moment voelt het alsof de grond onder mijn voeten verdwijnt. Het lijkt alsof ik in een donker zwart gat ben gevallen. Ik barst in huilen uit. De intense pijn en het verdriet die ik in mijn lichaam voel, is onbeschrijfelijk. Het lijkt alsof mijn keel wordt dichtgeknepen en ik geen woord meer kan uitbrengen. Ik voel in elke vezel in mijn lijf dat dit einde verhaal is voor ons kindje.

Het enige wat ons verteld wordt, is dat het er erg slecht uitziet en dat ons kindje veel vocht in haar lichaam heeft. Hoe dit komt en of hier wat aan te doen is, weten we nog niet. Maar mijn moederinstinct laat mij genoeg weten en zodra we naar huis rijden zeg ik tegen mijn partner: “ik moet binnenkort gaan bevallen, ik weet het zeker”.

We kunnen gelukkig dezelfde dag nog terecht in het ziekenhuis voor een vervolgonderzoek. Alleen is het daar ook gelijk duidelijk dat ons kindje geen kans op overleven heeft. Ze gaat in de buik of tijdens de bevalling overlijden. Weer rollen de tranen over mijn wangen. Ik raak in een soort van shock en ik hoor weinig van wat ze zegt. Het is precies zoals ik aanvoelde, ons kindje gaat binnenkort al geboren worden.  

Bevallen met 21-weken

Een paar dagen later moeten we ons om 9 uur melden in het ziekenhuis. We worden in een kamertje achteraf geplaatst, zodat we weinig last hebben van andere zwangere vrouwen en pasgeboren baby’tjes. De verpleegkundige en de gynaecoloog zijn ontzettend lief en meelevend. We worden goed geïnformeerd en krijgen alle ruimte om vragen te stellen en na te denken over de bevalling, het vervolgonderzoek en hoe we afscheid willen nemen.

Om 10 uur worden er twee tabletten vaginaal ingebracht om de weeën op te wekken. Ik voel een soort van oerinstinct, dat mij helpt om vandaag een enorm zware klus te klaren. Bevallen van ons kindje dat nog maar 21 weken oud is en wetende dat we ook gelijk afscheid moeten gaan nemen. Dit is het meest heftige wat ik ooit heb moeten meemaken. Toch lukt het me te focussen op het idee dat ik ons derde kindje ga ontmoeten en bijzonder genoeg kijk ik daar naar uit. Ik wil haar ontmoeten, ook al weet ik niet precies wat ik moet verwachten. Ze zal er anders uitzien dan een gezonde, voldragen baby. Maar ik voel heel sterk dat ik haar wil leren kennen, knuffelen en vasthouden.

De bevalling gaat gelukkig vrij snel. Om 13 uur krijgt ik lichte krampen en drie kwartier later heb ik volledige ontsluiting. Het duurt even voordat ik kan persen, mijn lichaam is er klaar voor maar ik mentaal nog niet. Ik blijf de persweeën wegpuffen. Het lijkt alsof ik haar nog niet kan loslaten of ik nog geen afscheid wil nemen. Maar met de liefdevolle support van de gynaecoloog wordt even later onze prachtige dochter Mika stil geboren.

Hechten met ons stil geboren kindje

Na de bevalling wil ik Mika graag zien en vasthouden, maar tegelijkertijd vind ik het ook spannend. De verpleegkundige wikkelt haar voorzichtig in een doek en laat haar voetjes en handjes buiten de doek, zodat ik aan haar kan wennen. Zodra ik haar in mijn armen krijg, komen de tranen. Ik knuffel haar, geef haar kusjes en hou haar vast. Ik ben enorm trots op ons dochtertje en voel een onvoorwaardelijke liefde voor haar, ondanks dat ik haar nooit gekend heb. Ondertussen worden er veel foto’s gemaakt. Dit is het enige moment waarop we tastbare herinneringen kunnen maken van onze Mika, en daar ben ik nog steeds heel dankbaar voor.

Op een natuurlijke manier bevallen van onze Mika en tijd met haar doorbrengen, is voor mij ontzettend belangrijk geweest. Tijd te hebben om met haar te hechten en te verbinden, heeft mij ook weer geholpen bij het afscheid nemen. Niet dat het hierdoor veel makkelijker was, absoluut niet. Maar het was heel waardevol voor mij en ik raad dit ook iedereen aan.

Ik had Mika heel graag meegenomen naar huis, maar helaas was dit heel lastig met haar situatie. Ze was heel fragiel en er zou nog onderzoek gedaan worden in het ziekenhuis. Omdat ik nog afscheid wilde nemen van haar voordat ze gecremeerd zou worden, heb ik haar de dag daarvoor nog opgezocht en geknuffeld. In het ziekenhuis hadden ze haar heel mooi aangekleed en in een mandje gelegd, met rozen en knuffeltjes. Ze zag er prachtig uit en het afscheid was mooi en intiem.

Intense pijn maar ook dankbaar

In de dagen hierna was het voor mij een rollercoaster aan emoties. Het voelde als een film die zich voor mij afspeelde, als iets onwerkelijks. Alsof ik vanaf een afstandje zat te kijken naar wat er allemaal gebeurde. Hierdoor leek het van buitenaf best goed met mij te gaan. Ik wist me aardig sterk te houden en me te focussen op de dingen die geregeld moesten worden. Maar op de momenten dat ik geen afleiding had, ik alleen met mijn gedachten was, werd ik emotioneel en dacht ik aan hoeveel we haar missen en alle dingen we moeten missen. Haar eerste lachje, haar kleine armpjes om me heen, haar eerste stapjes.

Het verlies van Mika zal ik nooit een plekje kunnen geven of kunnen verwerken. Zoiets heftigs kan ik niet ‘afsluiten’ en weer ‘verder gaan’ met mijn leven. Ik ben weer moeder geworden en ik ben ontzettend trots op onze dochter. De liefde die ze ons gebracht heeft is ongelofelijk sterk, ondanks dat ze hier niet fysiek bij ons is. Daar ben ik haar heel dankbaar voor. Zij laat mij zien wat echt belangrijk is voor mij. Ik leer nog meer te genieten van wat er wel is en met onvoorwaardelijke liefde naar mezelf en anderen te kijken. En daar hoort af en toe een traan bij en dat is ook helemaal oké. Ze blijft onderdeel van mijn leven en zal altijd een plekje hebben in mijn hart. Ik heb drie kindjes in mijn hart, en twee in mijn ogen.

Niet alleen sterk, maar ook krachtig na een miskraam of stilgeboorte

Het onderwerp miskraam of stilgeboorte is geen onderwerp dat je gezellig tijdens een borrel bespreekt. Hierdoor vinden mensen het vaak lastig om over zo’n verdrietig onderwerp te praten en daardoor gaan het liever uit de weg. Om het verlies van een kindje bespreekbaarder te maken, deel ik mijn verhaal over Mika. Door te delen over het verlies van ons kindje, hoop ik dat mensen meer met elkaar in gesprek durven te gaan. Want hoe meer we over dit onderwerp praten, hoe meer begrip er komt en hoe beter wij vrouwen elkaar kunnen supporten.

Ook coach ik daarnaast moeders die een miskraam of stilgeboorte hebben meegemaakt. Omdat het geen makkelijk onderwerp is, voelen veel vrouwen zich eenzaam en niet begrepen door hun omgeving. Ik coach moeders die in een donkere periode zitten, om weer de lichtpuntjes in het leven te zien. Daarnaast ontdekken ze hoe ze verbinding kunnen maken met hun verloren kindje. Ook al is zij of hij hier niet fysiek bij ons, die connectie kan zo ontzettend sterk en liefdevol zijn. Hierdoor worden deze vrouwen niet alleen sterk, maar vooral ook krachtig. Ze kunnen weer zichzelf zijn, op een moeiteloze manier en naast het verdriet ook de vreugde voor het leven ervaren.

 

Mirjam – Babyloss Coach

Mika

Bestsellers

cover ouders komen van mars

Ouders komen van Mars

€ 21.99
mok legendaddy

Koffiemok | legendaddy

€ 16.95
to do hero gezinsplanner

To Do Hero: Gezinsplanner

€ 18.99

Meilleures ventes