Een boodschap van hoop

Ik weet nog steeds niet wat ik het ergste vond: de kankerdiagnose toen ik in de fleur van mijn leven was of het besef dat de kanker mij en mijn lief heel wat dreigde af te nemen. Onze allergrootste wens, onze grootste droom: een kind samen. Tranen hebben we gehuild om ons kind dat we sinds 2015 nooit meer dachten te verwelkomen. Kwaad waren we. Op het leven dat soms zo ongemeen hard kan zijn.

Ons verdriet werd grauwer

Ik sloeg me door de kanker, we bouwden ons huis, ik begon te werken en in onze omgeving werden heel wat kindjes geboren. Onze kinderwens werd nog groter, groter dan ooit, en ons verdriet grauwer.

We hadden twee opties, ons neerleggen bij een leven zonder kinderen of er voor gaan, wetende dat er een zeer grote kans was dat het traject op een sisser zou uitdraaien en dat we zouden moeten omgaan met mogelijks het grootste gemis dat we ooit zouden kennen.

Bijzonder moeilijk traject

We besloten er voor te gaan. Bij de pakken blijven zitten is nooit ons ding geweest. De natuurlijke weg was geen optie, dat wisten we al heel lang, maar dat het ook via fertiliteitstechnieken bijzonder moeilijk zou worden, hadden we niet meteen zien aankomen. Toch probeerden we, zetten we door.

In maart 2018 was de zwangerschapstest positief, na een traject met ups en downs binnen fertiliteit. Ongeloof, voorzichtigheid, angst, geluk, euforie. Alle emoties passeerden de revue. Maar het was gelukt, het was ons gegund. We hadden gevochten en het gevecht werd beloond.

Ik ben het leven zo dankbaar

Een prachtige zoon kregen we, een guitige baby die ons hart elke dag sneller doet slaan. Als ik naar hem kijk, ben ik het leven waar ik ooit zo kwaad op geweest ben, zo dankbaar. Als ik hem samen met zijn papa zie, met mijn (schoon)ouders, mijn broers, mijn grootouders, zijn meter en peter, onze vrienden dan weet ik weer waarom ik in 2015 keihard heb gevochten om te leven.

Het leven kon niet dat zijn, het had ons nog zo veel moois te bieden. Elke dag met jou maakt ons leven zo veel mooier, maar maakt mij tegelijkertijd ook zo angstig.

Ik heb nog veel meer te verliezen

Kanker is iets dat altijd als een zwaard boven mijn hoofd zal hangen en het overschaduwt soms al het moois dat ik nu beleef. Ik heb sinds jouw komst nog zo veel meer te verliezen dan tevoren. Vaker dan ooit denk ik “Laat me alsjeblief niet hervallen”. Ik zal moeten leren die gedachten los te laten. Ook dit zal mij lukken, ooit.