Getrouwd, gescheiden, (plus)mama: geluk kun je niet plannen

Getrouwd met mijn jeugdvriendje

Ik was 23 jaar en stapte als een echte prinses in het huwelijksbootje met mijn jeugdvriendje. Na enkele maanden al begon het instituut ‘huwelijk’ ernstige barsten te vertonen, tot er na 5 jaar van de prinses alleen nog maar een bang en introvert mens overbleef, dat heel onzeker en angstig was over de toekomst. Want zo word je, na lang – bewust of onbewust – ingeprent te worden dat je weinig te betekenen hebt in dit leven. 

Schoonmama van weleer liet weleens vallen dat een kindje misschien een kenterpunt zou betekenen. De redenen erachter kon ik wel gissen, maar daarover bestond voor mij geen compromis : een kind wordt geboren uit liefde en wordt groot in een warm gezin. 

Nieuwe job, nieuwe liefde...

Intussen was ik professioneel wel een compleet andere weg ingeslagen: een nieuwe job in de IT-sector zou mij de uitdaging geven die ik zocht. Ik kon starten van nul en zou, door hard te werken, bewijzen dat ik best wel wat in mijn mars had. Wist ik veel dat op dat moment cliché nummer 2 al mijn richting uitkwam.

De man die mij aanwierf leek mij een ontzettend intelligente man, maar ook een mooiprater, iemand die graag in de aandacht staat, het liefst omsingeld door vrouwelijk schoon. 

Maar de energie die hij pompte in zijn team, om van hen een succesvolle en goed draaiende groep binnen de organisatie te maken, verraadde dat er ook goede kwaliteiten achter dat veilige machoharnas schuilgingen.

Gaandeweg ontstond er tussen ons een goede verstandhouding en werden we ook verliefd, heel erg verliefd zelfs, met een passie waarvan ik nooit gedacht had dat ik die ooit zou meemaken. Talloze pogingen aan beide kanten om eraan te weerstaan bleken vruchteloos… Uiteindelijk hebben we, ons heel erg bewust van de complexe situatie, voor elkaar gekozen. 

Stormachtige dagen

De periode die daarop volgde was moeilijk, heel erg moeilijk, want veel mensen werden gekwetst en heel veel bruggen werden opgeblazen. Huwelijken aan beide kanten werden ontbonden en tot de dag van vandaag wilde ik dat het anders had gekund. Maar deze man opgeven kon ik niet. Hij zorgde ervoor dat ik weer mezelf werd en maakte mij simpelweg gelukkig. 

De rust keerde mettertijd terug. Iedereen vond zijn plaats, ook de stiefzoon die op zijn zevende mijn leven binnenwandelde.

Van klein gemis naar ICSI

Mijn leven leek eindelijk compleet, op een klein gemis na dat steeds meer begon te knagen: het verlangen naar een kind van onszelf. Maar het lot was ons niet zo goed gezind: een kindje verwekken op een natuurlijke weg leek zo goed als uitgesloten. Dus startten we, op advies van de gynaecologe, met een ICSI-behandeling. 

We stonden voor een loodzware behandeling van hormonen, pick-ups, terugplaatsingen ... En geloof mij: alles wat er ook maar over dit thema wordt geschreven klopt. Zowel lichamelijk als emotioneel begeef je je op een rollercoaster. 

Je gaat van hoop en blijdschap dat een pick-up goed gelukt is tot verdriet en teleurstelling als een zoveelste poging mislukt. Bijna drie jaar heeft het geduurd, maar nooit zal ik vergeten dat mijn lieve man er altijd voor mij was. 

Bij elk ontwaken na een pick-up zat hij naast mij, bij elke huilbui bleef hij geduldig luisteren. Terwijl het ook voor hem niet zo fijn was. 

(Voor de mannen onder ons: neen, opgetrommeld worden door een verpleegster die je met een plastieken potje een klinische omgeving instuurt met wat pornografisch materiaal ain’t like the real thing. Of tijdens een pick-up in een operatiekamer zitten naast je slapende vrouw die met haar benen in de lucht ligt en omsingeld wordt door een halve voetbalploeg van gynaecologen, laboranten, anesthesisten en verpleegkundigen is ook niet meteen het summum van romantiek. Vervang de sexy slip bovendien door een groen laken en you got the picture).

Na vier behandelingen kwam het verlossende telefoontje: ‘Mevrouw, goed nieuws, u bent zwanger!’ 

De puzzel klopte voor het eerst

De zwangerschap verliep rimpelloos: ik had geen ochtendmisselijkheid, geen typische kwaaltjes, niets... Alleen lukte het mij niet om er 100 procent van te genieten, want de angst om te falen bleef in mijn gedachten hangen.

Maar de 40 weken vlogen voorbij. De kerstperiode van 2009 werd voor ons ingezet met het breken van de vliezen: dochterlief maakte ons toen al duidelijk wat voor vlees we in de kuip hadden: ‘Ik kom niet wanneer iedereen verwacht dat ik zal komen.’

Gevolg: ingeleide bevalling, arbeid van 56 uur, drie epidurales om tenslotte te eindigen in een spoedkeizersnede. En hoewel ik letterlijk de uitputting nabij was, was dit zonder enige twijfel het mooiste moment uit mijn leven: de aanblik van mijn pasgeboren meisje dat ik heel even mocht zien en voelen voor ze met de papa naar een andere afdeling werd gestuurd. 

Pas dan vielen alle zorgen van al die jaren daarvoor van mijn schouders en ik wist heel zeker: ons gezin is compleet nu.