Een brief aan mijn kind in tijden van COVID-19: ik ben en blijf bij je

Waarom hoef je plots niet meer naar school? Waarom zie je juf Trien enkel via video fragmenten? Waarom zingt mama met jou nu de dagen van de week en waarom hoef je op zaterdag niet meer te gaan turnen bij juf Marjolein? Hoe komt het dat je moeke en vake niet meer kan bezoeken en dat je bompa enkel ziet achter glas? Waarom komt tante Rani niet meer langs en waarom doet papa een mondmaskertje aan als hij vertrekt naar het werk?

Mijn lieverd, mama heeft zelf geen benul van wat er allemaal aan de hand is. Geloof me als ik zeg dat ik je niet kan voorspellen wanneer dit vreemde leven ophoudt en we weer normaal gaan leven. Ik kan je niet zeggen hoeveel nachtjes we nog slapen voor je weer kan spelen met je vriendjes en vriendinnetjes van de klas. Ik zou je graag wat zekerheid geven, alleen heb ik die zelf nu niet.

In tussentijd neem ik je in bescherming, sluit ik ons op in huis. Mama zou graag met jou gaan spelen op de speeltuin in het park, of een ijsje gaan eten. Maar dat gaat nu niet. Het enige en het beste wat ik voor jou kan doen is je opsluiten hier in huis. Dichtbij mij. Ik kom zelf niet buiten, ik zie ook geen vriendinnen of familie, omdat ik het risico niet wil nemen je te besmetten met iets waar ik zelf geen kennis over heb. Ik probeer je een leuke tijd te geven, activiteiten aan te bieden om je uit te dagen en de dagen door te komen.

Ik weet dat het niet gemakkelijk is, ons leven in onze cocon. Wij tweeën, voortdurend op elkanders lip. We zijn beide moe, soms fysiek en emotioneel op. Er zijn momenten dat we beide niet weten hoe we met elkaar moeten omgaan, of dat we elkaar voor enkele seconden beu gezien zijn. Het enige moment dat we elkaar niet zien is als we slapen. Soms hebben we beide nood aan een time–out, maar die mogelijkheid is er niet.

We doen ons best jij en ik, en dat is dan ook op dit moment het enige wat we kunnen doen.

Ik ben bij je en ik blijf bij je. Al sinds het moment dat ik je ter wereld bracht ben ik bij je. Vanaf de eerste seconde dat je ter wereld kwam was ik bij je. Ik liet je geen seconde alleen. Toen men jou van me wegnam om je te meten en te wegen hield ik je in mijn vizier. Ik kon pas weer relaxen toen je terug in mijn armen lag. Daar waar je veilig was, waar ik je kon beschermen. Ik was er de eerste dagen, tijdens het eerste badje, je eerste luiers, de eerste nachten waarin je moeite had te wennen aan de nieuwe situatie.

Ik liet je nooit alleen, niet toen ik huilend op de keukenvloer zat, me af te vragen of ik het hele moederschap ooit onder de knie zou krijgen. Ik was er voor je tijdens de doorbroken nachten terwijl ik zelf moe en op was. Ik was er voor je toen je groeispurtjes had en zelfs toen ik mezelf tijd gunde om onder de douche te gaan staan zette ik je in de schommel naast me.

Ik was bij je toen je leerde stappen, toen je voor het eerst vaste voeding proefde en toen je voor het eerst “mama” zei. Ik ben nu nog steeds bij je als je een tirade van woede op me afvuurt omdat je je zin niet krijgt, of ik een keer ‘neen’ tegen je zeg. Ik ben bij je als je trots bent op je eigen knutselwerk of wanneer je correct antwoord welke dag het van de week is. Ik ben bij je als je trots komt meedelen dat je kaka gedaan hebt in het potje en ik ben bij je als we samen het potje weer proper maken.

Ik ben er als je me negeert, met je ogen rolt en vindt dat ik aan het zeuren ben. Ik ben bij je lieverd, ook in deze periode ben ik bij je en ik blijf bij je.

Het samen in bed liggen omdat je niet kan slapen en je dan nog niet genoeg hebt aan 3/4de van de matras,

De honderd en één vragen nog voor ik mijn eerste koffie ’s morgens heb gehad,

Je aangeboren talent om aan te voelen hoe fragiel mijn geduld is en het verder uitdaagt,

Je kruimels op de bank van de koeken, waaraan ik een hekel heb.

De tientallen pogingen die ik onderneem om je te knuffelen en jij die me afwijst,

Het zoeken naar de sokken die je doorheen de dag kwijt speelde en het maken van je melk als je ’s nachts plots wakker schiet.

Ik was er, ik ben er en ik blijf er.

Wanneer je het later moeilijk krijgt met eender wat,

Liefdesverdriet, pesterijen of op de momenten dat je voelt dat je tekort schiet, dat je niet genoeg bent. Wanneer je droomt dat je astronaut wilt worden of misschien wel dierenarts of kapper. Ik zal naast je staan en je door alles helpen. Ik ga je tranen drogen, naar je luisteren wanneer je hier nood aan hebt, ik zoek met jou de beste opleiding die je wilt of koop met jou je eerste schaar.

Ik ga het niet altijd even goed doen, net zoals ik dat vandaag de dag ook niet kan. Maar ik doe mijn best en ik hoop dat je geduld met me hebt, zoals ik met jou.

Ik zal bij je staan tijdens al je successen, en ik zal bij je staan bij elke mislukking die je tegenkomt op je pad. Jij hoeft me niets te bewijzen, je hoeft me niets te beloven.

Ik ben hier voor altijd voor jou.

Je boze peuterhumeur, je latere tienerjaren, zelfs COVID – 19, zullen me nooit bij je kunnen weghouden.

Er is niets in de wereld dat mij van jou met één stap kan verwijderen, nooit.

Deze blog verscheen eerder hier.