Een dag in het leven van een mama
Opstaan
Voor mij is er heel wat veranderd sinds de komst van mijn eerste kind. We volgen grotendeels het ritme van onze dochter. Ons kleintje overstemt met gemak de wake-upcall van onze smartphones. Ik las ooit dat een kleuter meer lawaai maakt dan een drilboor. Dat belooft. Zeker omdat aan onze dochter een 'snooze'- of 'mute'-knop ontbreekt. Haar vrolijke getater begint al tussen vijf uur en half zeven. Ik sluip meestal uit bed; anders begint ze te loeien. En als ze me toch ziet, dan geef ik haar de plastieken pinguïn. Die pinguïn betekent: 'Nog even spelen schat, mama kan niet in pyjama naar het werk'. Of die boodschap helemaal overkomt, zal ik allicht nooit weten. Maar meestal grijpt ze het beest bij de vleugels en speelt ze er toch een tiental minuten mee.
Mama maakt zich klaar
Tijdens die tien minuten vul ik de lavabo met lauw water zodat ik mij kan wassen, maak ik haar flesje en kleed ik me aan. De 'TATATA' van dochterlief klinkt nu luider en de kreetjes volgen korter op elkaar. Nog even en ze wordt boos. Maar ik ben een TGV van een moeder en haar hysterie meestal voor. Het gebeurt daardoor wel meermaals dat ik mijn dagcrème vergeet te smeren. Een dure tube die sinds haar geboorte vaak werkloos op de kast blijft staan.
Baby mag uit bed
De baby mag nu uit bed. Zij trekt meestal de gordijnen open. Vervolgens ‘zoeken’ we papa. Het is haar lievelingspelletje. Papa ligt telkens nog (geveinsd) slaapdronken in bed. ‘TATA!’, roept ze nu luid enthousiast. We kijken nog even in de spiegel. Ik verschoon haar. Ze mag drinken terwijl mijn man zich klaarmaakt. Hij neemt de met melk gevulde baby vervolgens van mij over. Soms klotst ze nog een beetje. Daarna trek ik mijn fietskledij aan en fiets ik naar mijn werk, in mijn tas zit een pak haver en een bus soja. Ontbijten doe ik terwijl ik mijn werkmails doorneem.
De race naar het werk en terug
We hebben goede afspraken gemaakt over het afzetten en ophalen van de dochter. Dankzij de verloofde kan ik voor half 8 inklokken. Zo werk ik over, maar kan ik toch om 17 uur aan de crèche staan. Toch voelt het regelmatig of ik tekortschiet. Die late meeting, die drink na de uren, die middag in de fitness, waardoor ik langer werk… Dan zie ik mijn meisje niet. Het gebeurt gelukkig niet heel regelmatig; voor sommige moeders is het de dagelijkse realiteit.
Mama = het haasje uit Alice in Wonderland
Alles moet sneller, want de dag van onze baby eindigt om 18 uur. Er zijn altijd verliezers. Ik lijk wel het immer gehaaste haasje uit Alice in Wonderland. Ik mis ook altijd iemand: mijn dochter, mijn man, mijn familie, mijn vrienden.
Ik hoop dat jullie dit lezen en mijn verhaal herkenbaar vinden. Dat jullie mij kunnen geruststellen met een bemoederende 'na het eerste jaar gaat het heus wel beter.' Maar misschien vooral dat jullie beamen dat ik geen clown ben, omdat ik al eens struikel.
