Een dagje naar zee

De verhuis duurde héél veel langer dan gedacht. En dus zat ik de hele tijd in mijn uppie met Victor op het strand.

Ach ja, zou je denken, dan kun je mijmerend uitkijken over de zee, of iets lezen of zo. Uhu. Had gekund, ja. Ware het niet dat Victor graag kijkt naar Helden van hier: de kust, een tv-programma over redders en andere hulpdiensten in Oostende. En in dat programma geraken elke keer kindjes kwijt van hun moeder, waardoor er met man en macht gezocht moet worden en er daarna een emotioneel weerzien volgt.

Victor was dat natuurlijk niet vergeten. Niet dat hij zo bijzonder goed onthoudt hoor, want waar hij zijn sokken heeft gelaten, of zijn “dienstwapen”, dat weet hij meer dan de helft van de tijd niet meer.

Maar vermiste kindjes, daar heeft hij aandacht voor. En ook al is er op een doordeweekse dinsdag geen kat op het strand, droeg hij een UV-vestje met fluogele mouwen dat zelfs van heel ver nog wat pijn doet aan je ogen en is hij sowieso een heel voorzichtig kind dat nooit uit zichzelf ver weg zou gaan, toch was hij er niet helemaal gerust in dat hem niet hetzelfde lot beschoren zou zijn.

En dus keek hij bijna obsessief vaak terug naar mij als hij eens een beetje verder weg ging, en hij zwaaide ook steeds, en dan moest ik natuurlijk terugzwaaien. En toen hij naast mij een zandkasteel bouwde, moest ik ijverig helpen. En alleen een emmertje water gaan halen bij de zee was ook maar eng.

Verder moest ik verschillende keren timen hoe snel hij naar de zee en terug kon rennen. Te snel naar mijn zin, sowieso.

Hij babbelde ook weer ontzettend veel, ik weet ook niet waar hij de inspiratie blijft halen.

En ui-te-raard was hij weer van de politie, en moest ik een paar keer gearresteerd worden, want er waren geen andere boeven beschikbaar. Maar als die er wel waren geweest, was hij toch te verlegen geweest om ze in de boeien te slaan.

’s Avonds kreeg ik het koud, maar Victor niet, want die had geen grofgebreid katoenen truitje aan waar de wind los door blies zoals ik, maar een lekker warme hoodie. En dus voelde hij niet veel voor een wandelingetje op de warmere dijk, maar bleef hij liever in dat tochtgat van een strand.

Negen uur lang heb ik met dat kind op het strand gezeten, lieve lezer, met een onderbreking van een klein uurtje waarin we met Marcel en zijn broer iets aten op een terrasje.

Het duurde allemaal veel te lang naar mijn zin, en daarbij kwam nog dat Robin en Leon intussen al uren alleen thuis waren. Gelukkig heeft Robin een smartphone en konden we appen en bellen. Zo liet hij me weten hoeveel schermtijd Leon wel niet nam, zeg. En ook dat er iets was met het warm water en hij niet kon douchen, wat jammer toch. Dat hij in plaats daarvan al chips etend door het huis had gewandeld, vertelde hij niet, maar dat ontdekten we zelf toen we rond middernacht eindelijk weer thuis waren, Marcel fysiek uitgeput door de verhuis, ik mentaal uitgeput door Victor en Victor zelf heerlijk klaarwakker, want die had de hele weg naar huis geslapen. Aargh.

Maar goed, voor Victor was het wel echt een topdag geweest. En zo kan ik deze blog toch nog positief afsluiten, oef zeg.

Deze tekst verscheen eerder op Moederaandehaard.