Een kerstkaartje maken... Real life
Kerstkaartjes met dat ietsje meer
De eerste week van december zit er op en ik heb ze al: mijn kerstkaarten. Mijn kerstcadeautjes ook trouwens. Allemaal. Ze zijn zelfs al ingepakt. Tja, je bent een planner of je bent het niet.
Maar, die kerstkaarten dus. Ik maak er elk jaar een punt van om ze te blijven sturen. Weet je, ik hou van Whatsapp, sms en e-mail. Er gaat geen dag voorbij zonder Facebook of Instagramfeeds. Maar in december moet je gewoon envelopjes in je bus vinden met een (liefst persoonlijke) kerstkaart erin. Ik stal ze ook elk jaar uit, de kerstkaarten die we krijgen.
Vroeger maakte ik een soort etalage op onze buffetkast, maar die kast doet tegenwoordig dienst als sleutel-smartphone-handtas-en-belangrijke-papieren-bergplaats (nu de kinderarmpjes nog kort genoeg zijn zodat alles op die kast buiten bereik is). Dus plak ik de kaartjes nu tegen de muur met van die witte, kneedbare plakdingetjes. Mijn man keek er in het begin maar wat achterdochtig naar (hij is nogal bang dat de muren sporen zouden gaan dragen van mijn sfeervolle uitspattingen), maar nu weet hij dat er geen kaas-met-gaten-plakwerk achterblijft.
Voor we zelf kinderen hadden, ging ik op jacht naar originele (uiteraard zijn ze niet origineel, want ze worden per duizenden tegelijk geproduceerd, maar je weet wat ik bedoel) voorgedrukte kaartjes of waagde ik me eraan om er zelf te maken. Maar sinds we kinderen hebben, hoor ik bij die groep van mensen die vinden dat de ontvanger het leuk moet vinden als de wensen overgebracht worden door die kinderen. Met een persoonlijke wens van onszelf. Want ik zou mijn wensen niet willen overbrengen met een cliché: “Vrolijk kerstfeest en gelukkig nieuwjaar” (*). Nee, elk jaar doe ik mijn best om originele dingen in mijn envelopjes te steken.
Die wens is trouwens het makkelijkste deel van het project. Wie mij kent, of wie hier al eens iets van mij las, weet wel dat ik vrij makkelijk uit mijn woorden geraak. Meestal rijmt mijn kerstboodschap ook nog, zit er een grapje in en vaak zelfs een emotioneel triggertje. Ja, ik vraag mij zelf soms ook af wanneer de Bond Zonder Naam mij gaat contacteren om voor hen te freelancen
Kindjes helpen mee, ahum
Het ontwerp van de kaart is al wat moeilijker. Tegen dat de foto’s gemaakt zijn, heb ik al geen zin meer om in de Photoshop te vliegen, dus kies ik voor een standaard (Tja, ook mijn originaliteit heeft zijn grenzen) ontwerp van één of andere fotowebsite. Om geen namen te noemen: het zijn die van de 'stressmis'-reclame. Elk jaar zijn er nieuwe ontwerpen die worden voorgesteld en elk jaar is het moeilijker om te kiezen. Ik vind dan ook nooit dat wat ik in mijn hoofd had, maar een heel ander resultaat.
Sinds een paar jaar heb ik hier nog wat 'hulp' in huis van kunstenaars die zelf ook hun bijdrage willen doen aan de kerstkaartjes. Zij mogen zich dus met stickers, stempels, viltstiften en wasco’s op de enveloppen uitleven. De meeste kaartjes stoppen we toch zelf in de bus of geven we persoonlijk aan de ontvangers, dus moet het adres zelfs niet meer leesbaar zijn nadat onze Picasso’s aan de slag zijn gegaan.
Één deftige foto aub?
Het moeilijkste onderdeel, dat weet iedereen die al ooit heeft geprobeerd een camera met een kind te combineren, dat is de foto.
Ook voor dit deel heb ik altijd in mijn hoofd het perfecte idee zitten. Voor mijn plan anno 2016 had ik de volgende attributen voorzien: een wit fleece deken (sneeuwtapijt), wit kussenvulling en witte pomponnetjes (sneeuw), drie dezelfde kerstpyjama’s, zelfgemaakte kerstmanbaarden en drie kerstmutsen.
In laatste instantie kocht ik ook nog snel enkele roltongen (van die fluitjes die afrollen als je erop blaast). De dag voor mijn geplande 'fotoshoot' had Mon er zo eentje van een jarig klasgenootje gekregen en als hij erop blies, dan lagen Miel en Thieu dubbel van het lachen. Aangezien een lach op een foto krijgen helemaal geen sinecure is, dacht ik de sleutel naar de perfecte foto gevonden te hebben. Timing is alles, zeker bij kinderen, dus we zouden de foto’s maken op een zaterdagvoormiddag, na het ontbijt.
Zo gezegd, zo gedaan: de tafel werd afgeruimd en de kerstpyjama’s werden aangedaan. Oef, hindernis nummer één werd vlotjes genomen: niemand vond dat zijn pyjama stom was, kriebelde, te klein was of dat die van de andere mooier was. De kerstmutsen werden bovengehaald en uitgedeeld. Miel en Mon wilden er meteen meerdere opzetten. Thieu, die normaal elk hoofddeksel met plezier aanvaardt, trok de zijne meteen van zijn hoofd. Ik legde het fleecedekentje op de grond en zag meteen: te klein.
Ikea maakt duidelijk dekentjes om één volwassene onder te laten liggen, niet om drie kleuters op te laten poseren. De witte kussenvulling vonden de jongens geweldig, ik wist dus: snel opruimen als we klaar zijn, of ik heb sneeuw in huis tot kerstmis. Tim zou helpen met de jongens te laten poseren, ik zou de foto maken.
En dan begon het: één kind laten kijken naar de camera, dat is een uitdaging. Twee kinderen op dezelfde plaats houden, dat is een veldslag. Drie kinderen, dat is… iets voor volgend jaar.
We kregen de hele reeks te verduren: op elkaar liggen in plaats van naast elkaar, wenen, fluitjes van elkaar afpakken, nepsneeuw in mekaars gezicht duwen, baarden die te laag hangen, manlief die in beeld komt op het moment dat ik op knop druk, een peuter die naar de lens wijst, kleuters die boos kijken of hun tong uitsteken als je hen vraagt om te lachen…
Al snel verdween mijn idee van 'één foto' op de achtergrond. Als ik van elk een individuele foto kon maken die ok was, dan was ik al blij. Ze mochten dus beurt om beurt op het 'sneeuwtapijt' gaan liggen, het liefst met kerstmuts op hun hoofd.
Na 89 keer op die knop drukken, had ik van elk minstens één foto die ik kon gebruiken. Oef…
1 foto werd 11 foto's met de bloopers erbij
Toen ik later die dag in een nepsneeuwvrij huis tussen de templates zat te zoeken, vond ik er één met een kerstboom gemaakt van elf fotootjes. Die zou het worden, want als ik zo keek naar mijn 89 foto’s, dan was het duidelijk: er zaten bloopers tussen, maar ook heel veel guitige snoetjes. Op onze kerstkaart staan dus ook dit jaar geen drie voorbeeldige kerstelfjes, maar gewoon mijn jongens. Met de ogen dicht, met de tong uit hun mond, wijzend naar de lens. Maar helemààl mijn jongens.
Fijne feestdagen voor jullie allemaal!
* PS: Stokpaardje van mijn schoonvader: zeg nooit 'zalig kerstfeest', want bij kerstmis vieren we een geboorte, een vrolijke gebeurtenis. Zeg dus 'vrolijk kerstfeest' en 'zalig pasen'.
PPS: Ter inspiratie: mijn wens voor dit jaar? Geen gerijm deze keer, gewoon allemaal gewone dingen die ik de mensen rondom mij wens in 2017: regenbogen en springkastelen, vrije parkeerplaatsen en keimooie schoenen met korting, acht uren slapen, dansmuziek en terrasjes… en onderaan: 'vul zelf maar aan'.
Het resultaat
