Een kind van zes jaar

Ik had beter toen ook al een blog gehad, dan kon ik nu gaan teruglezen hoe vreselijk vermoeiend die babytijd toch altijd is, en had ik zeker niet meer af en toe toch nog een pietsie beetje zin in nog een lief, klein boeleke. Wat er niet gaat komen, voor alle duidelijkheid.

Maar goed, ik had toen geen blog, want ik had zo goed als geen tijd voor mezelf, en ook helemaal geen fris hoofd. Maar nu heb ik er wel een, en dus kan ik hier schrijven over hoe Victor is, zo rond zijn zesde verjaardag, om later te kunnen teruglezen. Want anders weet ik dat over een paar jaar niet meer, en zou ik misschien zo zot zijn om eens te willen babysitten op een kind van die leeftijd.

Moest ik kort willen zijn, dan zou ik gewoon schrijven dat hij nog altijd in de ban van de politie is.

Maar kort is mijn stijl zo niet. Vraag maar aan Marcel, die geregeld klaagt dat hij lang niet zo veel woorden nodig heeft om hetzelfde te zeggen. Saaie zeurpiet dat hij is. Soms.

Maar goed, het is dus nog steeds allemaal de politie wat de klok slaat hier. Ik weet dat ik het daar al verschillende keren over gehad heb, maar het is nu eenmaal een groot deel van mijn leven geworden, dus het moet maar weer.

Voor zijn verjaardag kreeg Victor een politiepet, een plastieken pistool dat de juiste kleur heeft om voor dienstwapen door te gaan en een politiepak. Dat pak is eigenlijk een pyjama omdat ik geen zweterig verkleedpak wou kopen waar hij dan heelder dagen in zou rondlopen. Maar het ziet er dus wel uit alsof het van de politie is, van de Nederlandse politie dan. Een Belgische versie was niet te vinden, volgens mij een gat in de markt. Victor is zeker niet het enige Belgische kind dat aan niets anders meer kan denken dan aan de politie.

Ik overdrijf echt niet als ik zeg dat hij van ’s morgens tot ’s avonds in zijn rol van politieagent zit. Hij is trouwens geen zes geworden, maar zesentwintig, en hij werkt al zes jaar bij de politie. Het is maar dat je het weet.

Hij staat op, trekt zijn politiepyjama aan, en begint aan een nieuwe dag, vol verantwoordelijkheidszin en motivatie om van de wereld een betere plek te maken. Hij beantwoordt oproepen en gaat naar buiten om achter overvallers, moordenaars en dieven te gaan. In die pyjama dus. Wat zullen de buren wel niet denken, zeg? Ik kan het me eerlijk gezegd niet aantrekken.

Hij blijft nooit erg lang buiten, en in plaats van langs de veranda of de garage weer naar binnen te komen zoals de andere gezinsleden, belt hij steevast aan om dan iets te zeggen als: ‘Lokale politie, dag mevrouw. U had een dringende oproep gedaan in verband met een overval/geluidsoverlast/een inbraak?’

Er worden van mij getuigenverklaringen afgenomen over onbestaande overvallen en inbraken, waarbij ik uitvoerig de daders moet beschrijven en nog net geen gedetailleerde lijst moet bezorgen van wat er allemaal gestolen is.

En geregeld veranderen de rollen, en ben ik geen kroongetuige meer, maar de crimineel zelf.

Dan trekt hij aan mijn polsen terwijl ik achter de computer zit te werken, ah ja, om me te boeien.

En verder word ik dagelijks minstens twee keer gefouilleerd, waarbij ik eerst mijn armen en benen moet spreid’n (hij beveelt het met precies hetzelfde accent als Andy Peelman van De Buurtpolitie) en hij daarna met zijn kleine handjes in mijn broekzakken wriemelt op zoek naar gevaarlijke wapens. En dat kietelt altijd, maar als boef mag ik daar niet mee lachen.

Schattig is het wel, maar zou ik hier ooit met weemoed aan terugdenken? Ik betwijfel het.

Deze tekst verscheen eerder op Moederaandehaard.