Een pleidooi voor een mamarijstrook

Over Ikea-parkeerplaatsen en mamarijstroken

Beste minister,

Voor ik zwanger was verheugde ik me op bezoekjes aan de Ikea, gewoon om op de parkeerplaatsen voor gezinnen te kunnen staan. Je kent ze wel, die roze met een grote tuut erop, net naast de plaatsen voor andersvaliden. Helaas bleken die tijdens mijn zwangerschap vaak ingenomen te zijn door mannen met auto’s waar, geloof me, geen Ikea-kast in past.

Nu mijn boys hun eigen Porsche in de vorm van een dubbele kinderwagen hebben is die ergernis verdwenen. Ik rijd gewoon – oeps sorry – al eens tegen hun schenen, of open de portier net iets te ostentatief, want die Maxi-Cosi moet nu eenmaal op erg onhandige wijze uit de auto genomen worden. Dat daar niets aan kan gedaan worden, dat begrijp ik ergens nog wel. Maar, beste minister van openbare werken en mobiliteit, ik heb wel nog een andere kleine vraag...

U kan inderdaad niets doen aan de parkeerplaatsen, en al helemaal niets aan de onbeschofte apen die er op parkeren zonder maar één schreeuwertje in de buurt te hebben. Waar u mij wel mee kan helpen zijn mamarijstroken. Ik heb deze week namelijk weer iets nieuws meegemaakt.

Die verdomde ring

Gepakt en gezakt vertrok ik deze week voor een namiddagje terras met wat kersverse mama’s. Heerlijk toch, zwangerschapsverlof in de beginnende lente. Helaas wonen heel wat van mijn vriendinnen aan de andere kant van Brussel. Als ik hen wil bezoeken moet ik die verdomde ring over.

Geen probleem, ik doe die ring normaal dagelijks om naar het werk te gaan. Ik ken mijn binnenwegjes en geraak er normaal wel binnen een schappelijke tijdsspanne. Ook in de spits lukt het mij vrijwel altijd om wel een wegje te vinden dat nog niemand kent of aan gedacht heeft. Tot nu. 

Blinde paniek

Na een fijne middag in het zonnetje vertrok ik (op tijd!) naar huis. Ik had gerekend dat ik nog minstens een uur had voor mijn boys enig signaal van honger gingen vertonen. Ik rijd op mijn gemak de ring op en .... sta stil.... Geen paniek (het was ook nog altijd stil op de achterbank). Ik zet de radio op en hoor dat het vandaag toch wel heel problematisch gesteld is met die file, maar nog altijd geen paniek ... Ik roep dan maar de hulp van mijn gps in, want die weet me altijd uit de nood te helpen met toch nog een andere weg ... Oké, nu begint de paniek! Kind 1 begint al lichtjes te snikken, kind 2 begint te friemelen en die verdomde gps geeft aan dat ik zo’n 2 uur onderweg ga zijn. 2 uur?! (normaal kost me dat zo’n 25 minuten).

Vanaf toen is de blinde paniek begonnen. Elke baan die vrij was heb ik genomen. Heel Brussel heb ik gezien. Ik stapte tientallen keren uit om tuutjes te geven (want ineens hadden die boys een uur te vroeg honger!). Mijn arm heb ik zowaar uit de kom getrokken om toch maar wat troost te bieden. Ik werd gek!