Een ritje naar spoed…
Tot hij volledig uit de bocht ging
Toen hij op donderdag opnieuw op zijn geliefde fietsje kroop, hadden we niet gedacht dat we die avond op spoed gingen eindigen. Een schreeuw van papa en het gekrijs van Wout doen de haren op mijn armen nog altijd rechtstaan. Hij was namelijk zijn papa achterna gefietst, en had het drempeltje naar buiten niet gezien… En wij hadden hem twee seconden niet gezien… Twee seconden te veel.
Hij viel recht op zijn mondje, wat zorgde voor heel wat bloed en gekrijs. Als ik er aan terugdenk herinner ik me meteen hoe ik me op dat moment voelde. Schuldig, heel schuldig en m’n hart dat precies in 1000 stukjes sprong. Ik wist meteen: dit wordt een ritje naar spoed. Zijn lip werd meteen dik en het bloed bleef uit zijn mondje komen. Het was moeilijk te zien wat er geraakt was, dus namen we liever geen risico’s. Met een groot schuldgevoel, de bibber op ons lijf en enkele traantjes bij mama, reden we naar de dienst spoedgevallen. Om een lang verhaal kort te maken: het viel nog wel mee. De aanhechting tussen zijn lip en tandvlees was een beetje gescheurd, ook mede doordat die bij hem wat korter bleek te zijn (leve mijn genen). De tandjes waren oké, en hij zou snel terug de oude zijn.
Knuffels als medicijn
Thuis gaven we hem wat pijnstilling en hopen knuffels. We moesten hem die avond nog wat intomen, of hij haalde al meteen opnieuw gekke toeren uit… Nadat hij de dag erna uitzonderlijk een dagje bij zijn Bobonne bleef in plaats van naar de crèche te gaan (een beetje rust zou hem deugd doen), was hij al een pak beter. Zijn lip zag er beter uit en hij was minder huilerig.
En ons hart? Dat zal wel nog een tijdje pijn doen vrees ik. Toch zeker wanneer hij opnieuw naar zijn fietsje grijpt…
Deze blog verscheen eerder op Geweuneniegeweune.
