Een vakantie op wieltjes
Misschien eens op reis gaan, naar zee of zelfs naar een ander land. Dat kan met het vliegtuig, de boot, de bus… of met vervoermiddel nummer één: de auto. Iedereen die kinderen – en zeker de heel jonge exemplaren – heeft, weet dat autoritten vaak eerder stevige uitdagingen dan plezierreisjes zijn. Soms is het een heuse beproeving, maar soms levert zo’n autorit dan weer hilarische taferelen op.
De beproevingen
- Snelwegparkings en –restaurants. Voor de kinderen er waren, bezochten we er al wel eens eentje uit noodzaak. Sinds de kinderen er zijn – en met familie in alle uithoeken van Vlaanderen – kennen we ze intussen vrijwel allemaal. Langs de E19, E313, noem maar op. Van binnen én van buiten, want soms ‘komt de pipi nu écht, mama!!’ en dan is het hoogst haalbare een pipistop in de berm van de parking. En als je pech hebt, valt de regen op dat moment met bakken uit de hemel. Mama, met Bas in de armen, van de grond gelicht en poep ontbloot, papa met de paraplu boven mama en Bas. Een minuut of twee later zit je dan weer in de auto: Bassieman voldaan (‘leegdaan’ bestaat immers niet), papa en mama nat. Papa door de stortregen, mama hoofdzakelijk door het feit dat zoonlief de juiste plastechniek nog niet helemaal onder de knie heeft.
- Geluidsoverlast. Een andere topbeproeving. Kindjes die lang stil moeten zitten, geven al eens graag uiting aan hun frustratie en produceren daartoe de nodige decibels. Vaak zie je daarbij bovendien een domino-effect optreden: kindje één zet het op een krijsen, kindje twee krijgt het op de heupen en zet de tweede stem in, waarna het derde stemmetje het a capella concert vervolledigt.
De aanleiding voor zo’n autoconcert is daarbij niet altijd even concreet vast te stellen, en soms gaat ze echt elk menselijk brein te boven:
- Slapend kindje 1 ontwaakt hysterisch krijsend uit haar hazenslaapje.
- Ouderpaar onderneemt verwoede pogingen om het gebrul te stoppen, zodat de twee andere slapende kindjes niet wakker worden.
- Kindje 1 is allerminst voor rede vatbaar.
- Ouderpaar probeert in gesprek te treden met de kleine helleveeg, gissend naar de reden van de uitbarsting om zo eventuele oplossingen te kunnen aanreiken.
- Kindje 1, brullend: “Ik heb pijn aan mijn neeeeeeeeeek!!!”
- Ouderpaar, ondertussen wild gesticulerend: “Ai ai… probeer anders zo een beetje met uw nekje te draaien.”
- Kindje 1, allerminst overtuigd: “Ik vind dat niet eerlijk!!! Waarom heb ik altijd pijn aan mijn nek en Bas niet!!!”
Vijf minuten later zijn mama en papa het antwoord nog steeds schuldig en zijn de andere twee kindjes ondertussen ook luid brullend ontwaakt…
De hilarische taferelen
- Het is gelukkig niet altijd kommer en kwel in de wagen. Soms is het als ouder moeilijk om je lach te bedwingen tijdens de bijwijlen diepgaande discussies op de achterbank. Vaak komen deze gesprekken op gang tijdens files, een gekend verkeersprobleem dat ook de jongsten onder ons tot wanhoop kan drijven: “Mama, gaan we allemaal dood?” - “Spijtig genoeg wel, Basje, maar mama en papa gaan nog lang niet dood, hoor.” - “Maar ik wil niet dat jij doodgaat …”. Ondertussen heeft Floor het einde van haar geduld bereikt, door de file en door haar oudste broer: “Bas, we gaan allemaal dood! Mama gaat dood, papa gaat dood, ik ga dood, jij gaat dood en Guus gaat dood!!!” - “Maar ik wil niet dood …”, snikt een piepstemmetje op de achtergrond.
- Als kersverse ouders probeer je met alles rekening te houden, maar soms ontglipt er spijtig genoeg iets aan je aandacht … Zo hing er op de terugrit uit Limburg opeens een geurtje in onze wagen. Geen onoverkomelijk probleem en we besluiten bij een wegrestaurant te stoppen om het pampertje te verversen. Wat blijkt echter? Extra pampertjes vergeten mee te nemen en geen te vinden in het winkeltje naast het wegrestaurant. Risky business met zo’n klein kakkertje, natuurlijk … Als de bliksem zitten we weer in de wagen en rijden we zo snel mogelijk naar de volgende afrit, op zoek naar een winkel. Gelukkig hoeven we maar enkele kilometers te gaan, voor we nog een supermarkt kunnen binnenspringen, enkele minuten voor sluitingstijd. Meteen kopen we het grootste pak pampers dat er is en het dochtertje krijgt een verse luier op de parking van het grootwarenhuis. Oef! Eind goed, al goed en lesje geleerd. Enkele jaren later zouden we bovendien ook leren dat een leeg plastic flesje meenemen in de auto geen overbodige luxe is. De verbaasde blik van het oudste zoontje was geld waard, maar zo bleef iedereen tenminste droog. Geen pipi, geen stortregen… Heerlijk toch, autorijden met kleine kindjes.
