Een Vlaamse mama in de States vertelt: waar we ook wonen, de liefde voor onze kinderen is overal dezelfde

Hoe ik in de VS ben beland

Mijn man is Amerikaans, en samen voeden we ons dochtertje op in Amerika, meer bepaald in Georgia, in een stad(je) ten westen van Atlanta – ofwel ‘the deep South’. Daar waar dat typische ‘Southern accent’ vandaan komt, waar de mensen enorm vriendelijk zijn (vaak ‘fake’ genoemd, alhoewel ik dat zo niet ervaar, dat is hier gewoon the way of life), waar fried chicken vandaag komt en, ja hoor, waar de wapens openlijk verkocht en gedragen worden (daar kijk ik al niet meer van op, raar he).

Ik heb altijd geweten dat ik in het buitenland wilde wonen. Als 17-jarige trok ik als uitwisselingsstudente naar Amerika, waar ik enkele jaren later ook mijn grote liefde leerde kennen. Op mijn 21ste, met een bachelor PR op zak, trok ik richting Georgia. We trouwden en vijf jaar later verwelkomden we onze prinses, Charlotte. 

Blijf Belg in hart en nieren

En toch kan ik als Belg in hart en nieren mijn afkomst niet verloochenen. We wonen in Amerika, maar ik ben het, vind ik, mijn dochter verplicht om haar te leren over het andere land waar ze vandaan komt. Die Belgische (en Antwerpse) trots moet ik doorgeven. Hoe doe ik dat? Ik probeer zoveel mogelijk België in Charlotte haar leven te integreren. Ze wordt tweetalig (Engels en Nederlands) opgevoed, kijkt Bumba & Musti, heeft vele Nederlandse boekjes en samen dansen we op Tienduizend luchtballonnen.

Wat mis ik België! Ik ben ervan overtuigd dat ik als Belg in het buitenland nog trotser ben op mijn land… Het is een beetje zoals de spreuk gaat: ‘You don’t know what you got until it’s gone’. Ik leer de Belgische cultuur opnieuw kennen door de ogen van mijn peutertje, en de moeilijkheid van de taal door de uitspraak van Joshua, mijn man

Opvoeden vanop een afstand is soms moeilijk

Maar net zoals elke ouder (of we het nu willen toegeven of niet) twijfel ik vaak: doe ik het wel op de juiste manier? Zal Charlotte het Nederlands wel kunnen? Staat ze niet wat achter in haar spraakgedrag? Waarom zegt ze nu ‘daddy’, terwijl manlief en ik altijd ‘papa’ zeggen? Twijfel ik niet over de taal, is het wel wat anders.

Thank God voor technologie, want zo vanop afstand een kleintje opvoeden is soms moeilijk. Snel nog even een WhatsApp‘je sturen naar mijn Antwerpse vriendin K. om te vragen of haar dochtertje ook al van a, b, c doet… Haar meisje is op dezelfde dag geboren als Charlotte en dat komt goed uit, want zo kan ik K. regelmatig vragen waar haar peutertje staat in vergelijking met Charlotte (terwijl we beiden beter weten dan te vergelijken).

Heel regelmatig stuur ik een berichtje naar een van m’n vriendinnen om te checken of iets wel normaal is. Want eerlijk, hoeveel keer kan een kind zich al huilend op de grond gooien omdat ze iets wil wat ze niet mag? Hoe pak ik dat nu weer aan? Ik wil niet toegeven. Wandel ik gewoon weg? Probeer ik haar te verleiden met iets anders? Oké… Ze ziet zelf haar Schanulleke dat ze kreeg van opa tijdens haar bezoekje in België eerder deze maand… Het huilen stopt. On to the next thing!

Het twijfelen begon al tijdens de zwangerschap. Mag ik wel koffie? Zou zo een klein stukje sushi echt niet mogen? Kan ik blijven lopen? Ik leerde al heel wat bij, maar ondervond ook dat ik heus niet de enige ben met al die vragen. Ik merk ook dat ik vaak vergelijk met hoe we het in België doen. Weer een sms’je naar K.: ‘Krijgt L. ook die spuitjes? Wat zegt de kinderarts bij jou over wat ze op deze leeftijd al moeten kunnen?’ Wat blijkt: vele zaken zijn hetzelfde, mits enkele kleine dingen waar de focus wat meer of minder op ligt.

Twee verschillende landen, maar één grote gelijkenis

Want hoewel zowel België als Amerika beiden goed ontwikkelde landen zijn, heerst er een andere manier van denken. Er zijn vele verschillen op sociologisch, politiek en cultureel vlak, maar… weet je waar we hetzelfde in zijn? Het ouderschap. Wat ik leerde door mijn dochtertje hier in de States op te voeden, het ontmoeten van andere mama’s en papa’s en het contact met vriendinnen met kindjes in België? We zijn allemaal even bezorgd als het om de ontwikkeling van onze ‘offspring’ aankomt, twijfelen allemaal. En dan, als puntje bij paaltje komt, zijn we allemaal even trots, pronken we even graag met foto’s en beschermen onze kids als de beste.

Als ik dan weer even twijfel aan dat Nederlands van Charlotje, vraag ik om een kusje en vloeit mijn hart over van liefde als ze haar volle lipjes op mijn wang plaatst voor een natte plakkerd. Er is geen twijfel mogelijk: waar we ook wonen, de liefde voor onze kleintjes is overal dezelfde!

Gastmama Nathalie